JAARGANG 1965 WEDSTRIJDEN O T/M R |
OBBICHT.(1965.05.02) Amateurs: 1. H. Hesen, de Nieuwelingen: 1. Chr. Pepels; 2. J. Ramakers; Adspiranten: 1. J. Dekker; 2. S. Bergsma; OCHTEN.(1965.07.17) Amateurs: 1. D. Holst, Dames: 1. B. Naaktgeboren, OEFFELT.(1965.08.22) Amateurs: 1. Wim Prinsen; 2. Tinie van Lee; 3. Mat Gerrits; Nieuwelingen: 1. Jac van Kessel; 2. Ch. Van de Linden; 3. W. Willems; Adspiranten: 1. Piet van Katwijk; 2. Be Duit; 3. Hennie van Zandbeek; OLDEBROEK.(1965.06.05) Amateurs en
nieuwelingen: OLDEBROEK.(1965.08.28) Amateurs en
nieuwelingen: 1. H. Nieuwkamp, Adspiranten: OLDENZAAL.(1965.03.27) Het prof-seizoen
is geopend en Cees van Espen is de eerste winnaar Bar slecht weer
was het in Oldenzaal, waar meer dan zeventig Nederlandse, Duitse en
Belgische beroepsrenners bijeen waren gekomen om de opening van het
vaderlandse wegseizoen te “vieren". Ondanks die onophoudelijk
neerdalende koude regen waren er toch enkele duizenden toeschouwers op het
Kalheupink-circuit aanwezig om dit groots opgezette wielerfestijn mee te
maken. In afwachting van
de aankomst der amateurs van de Ronde van Twente, reden daar eerst twaalf
dames hun criterium over De profs moesten
meer dan Voor velen was
het de eerste hernieuwde kennismaking met hun Nederlandse college's, er zaten
bovendien heel wet neoprofs tussen - ook bij de Duitse Ruberg-ploeg, die
weer compleet was verschenen - en dus werd eerst de kat uit de boom gekeken.
Even proberen en dan zien van welke kant de reactie komt, was blijkbaar het
parool! Daarnaar richtten
zich achtereenvolgens Jo de Roo en de Mannheimer Klaus May, toen Peter Post
(voor het eerst weer in een wegkoers), gezelschap kreeg van Cees Lute. Later
reed Jan Hugens even weg, de Belg Milo Moentjes deed een sprongetje, weer
liet May zijn neus zien (hij won er een premie mee), zijn jonge landgenoot
Lothar Claesges trok er eens aan, maar dat was alles koud (en net) vuur. Na twee-derde van
de afstand wilde Jan Hugens de zaak wel eens serieus aanpakken. Verleden jaar
als Televizier-man op het nippertje door een overmachtige Arie den Hartog
geklopt in deze zelfde „O" en thans met een nieuw Torpedo-shirt aan,
wilde hij beslist tonen dat hij voor het nieuwe seizoen grote plannen heeft. Even liet men hem
gaan, toen sprong de lange Arnhemmer Cees van Espen naar hem toe. Samen
beukten zij verder aan de kop van het peloton verzamelde zich de rood-witte
strijdmacht van Televizier om hun ploegmaat te beschermen tegen onverhoedse
tegenaanvallen. Toch slaagden een tien kilometers voor het einde Maarten
Breure, Werner Swaneveld en Piet Rentmeester erin om los te komen, maar Leo
van Dongen en Henk Nijdam gingen als “bewakers" mee, Jan Schroder kreeg
prompt gezelschap van Rik Wouters. Zodoende moest Van Espen het weliswaar
zonder rechtstreekse ondersteuning stellen, maar ook Jan Hugens moest het
zware werk alleen doen. Ondanks zijn
ambitie om te winnen, ondanks zijn kracht en zijn klasse moest Amstenrader Jan
in de laatste ronde Van Espen laten gaan. Profs en
Onafhankelijken: 1. Cees van Espen, de Dames: 1. Liliane Cleiren.(Bel); 2. Rosa Naessens(Bel); 3. Truus Smulders; OLST.(1965.08.21) Amateurs: 1. J. Hesse, OLYMPI’S
TOUR.(1965.05.26 T/M 06.01) MACHTIGE HARRY
STEEVENS bewees zijn superioriteit
in Olympia's Tour door Nederland 1965 Ploegenklassement
voor Amstel Bier De Olympia's Tour
door Nederland 1965 is gedaan. Afgelopen, voorbij en de geschiedenis in
gegleden. Een Tour, die dit jaar eigenlijk pas in de derde etappe Den Haag-Veldhoven
begon, maar daarna iedere dag mooier werd. Zelfs prachtig, want slechts
zelden heeft een winnaar zo groots, zo majesteitelijk en zo overduidelijk
zijn stempel kunnen drukken op deze etappenwedstrijd over zeven dagen. De
Elslooer Harry Steevens, die werkelijk alles heeft om een zeer groot coureur
te worden, heeft iedereen verbaasd door de manier van aanpak, de strategie
welke hij aanwendde om zijn toch al flonkerende ster nog meer te doen
uitstralen. Natuurlijk, hij kon daarbij rekenen op een zeer sterke ploeg,
welke voortreffelijk werd geleid door chef d'equipe Herman Krott, waar toen
Steevens in die heroische derde rit de leiderstrui greep, verstevigde hij
deze “dracht" door ook de volgende twee dagen als een veldheer de ritzeges
te grijpen. Hij werkte daarmede voort aan een dagboek van wielerveldslagen,
dat wij vanaf het begin hebben kunnen bijhouden. Aldus: Beverwijk, 26 mei. Vandaag is de veertiende Olympia's Tour door Nederland in Amsterdam
van start gegaan. Dit na alle noodzakelijke bedrijvigheden, welke 's morgens
vroeg al begonnen waren in het Olympisch Stadion. Soigneurs, mecaniciens,
officials, juryleden; allen hadden het even druk om de karavaan klaar te
krijgen voor een triomfale tocht naar het Rembrandtsplein. Daar zou de
ceremonie protocolaire in vol ornaat plaatsvinden en ten aanschouwe van
enkele duizenden werd het altijd kleurrijke schouwspel meestelijk opgevoerd. De offificiale
start was echter op de Leeuwarderweg, waar 108 renners de touclips
vasttrokken om de eerste 158 kilometer naar Beverwijk aan te vangen. De
„brand" zat er al meteen in. Het lange rennerslint rekte en kromp,
verbrokkelde en kwam weer samen. Zo draaide het deze beginkilometers naar
Volendam, waar een harde valpartij de eerste uitvaller liet noteren. Het was
de ongelukkige Arie van der Lans (neef van Piet), een lid van de militaire
equipe, die tezamen met zijn ploegmakker Hairwassers loodzwaar ten val kwam
en meteen een kruisje kon slaan over de Olympia Tour. Hairwassers kon alleen
weer doorgaan, en wist zowaar weer aansluiting te verkrijgen. Ja, ook deze
rit, die door een hoog tempo voor velen een harde les werd, kende weer veel
pech en een berg moeilijkheden. Bijvoorbeeld voor Henk Vogels, de invaller
van de Dextro-Energenploeg, die zijn voorwiel aan puin reed en met steun van
Henk Koopmans na uiterste inspanning werd teruggebracht. Dan een Dies
Kosten, een Guus Leliaert en nog vele anderen, onder andere een
Joegoslavische renner, die na hun “platrijden" door de wachtende
ploegmakkers konden worden teruggevoerd naar de hoofdmacht, waarin toen
reeds zo het een en ander gebeurde. Overal langs de
weg was er een grote belangstelling en Edam was zelfs helemaal uitgelopen.
Voor Enkhuizen namen negen renners een kleine voorsprong, maar hoe Leliaert,
Van der Horst, Walravens, Beugels, Ouwerkerk, de Belg Cools en de twee Denen
Nielsen en Jeppesen ook aandrongen, meer dan tweehonderd meter kregen zij
niet. Het liep weer samen en toen ging bij Wervershoof het achttal: Van Geel,
Schouten, Beugels (opnieuw dus), De Wilde, de Deen Lars Lander, Wagtmans,
Groenewegen en Steevens een nieuwe uitval wagen, die zelfs een halve minuut
opleverde. Ook dat bleek tevergeefs, wederom vloeide alles weer ineen en men
moest tot de laatste fase wachten, toen vijftien kilometer voor Beverwijk de
strijdlustigste man van de gehele koers - Gerard Vianen uit Kockengen - de
beslissing forceerde. Subiet ging de gerodeerde Pietje Deenen wee en ook Hans
den Hartog sloot zich bij het tweetal aan. Ze werden niet meer teruggehaald
en in een lange eindsprint trok de korte en gedrongen Deenen de winst naar
zich toe. Hij was de eerste leider in de veertiende Olympia's Tour door
Nederland. Amateurs: 1.. P. Deenen, Dagploegenklassement: 1. De Ron 10.52.08; 2. Caballero 10.52.08; 3. Schapers de Bont
10.52.08. Strijdlustigste
renner: Gerard Vianen, Kockengen (ploeg De Ron. ) Gestaakt: A. van der Lans (na valpartij). Den Haag, 27 mei. Zoals de traditie getrouw was ook deze Hemelsvaartdag begiftigd met
slecht weer. Regen, wind en een grauwe lucht. Het begon al 's morgens in de
ploegen, tijdrit welke in Beverwijk werd verreden. En of deze weersomstandigheden
er ook aan hebben medegewerkt, we weten het niet, maar er zit daar echt de
klad in. Het gelukte niet, alles liep tegen. Bijzonder slechte
wegaanduidingen - waarvoor de B.R.C. Kennemerland zo goed zou zorgen - deden
de ploegentijdrit vervallen tot een onafgewerkt geheel, waarin diverse
krachtsverhoudingen grandioos scheef werden getrokken. Vrouwen en kinderen
moesten in vele gevallen de weg wijzen en de ene ploeg reed daardoor meer of
minder dan de ander. Neen, het was niet af; een jammerlijke vertoning, die juist
voor de sponsors - zij zien hierin namelijk hun directe onderlinge sportieve
strijd - tot een hoogtepunt had moeten zijn. Aanvankelijk werd
de Flamenco-Peugeotploeg als eerste geplaatst, maar toen bleek dat deze meer
dan twaalfhonderd meter te weinig had gereden en dit zonder meer door
ploegleider Bergman werd beaamd, kwamen de - terechte - protesten los.
Suggesties om uit deze chaotische wantoestand te komen werden gedaan en het
eind van alles was, dat alle andere ploegen een plaats opschoven en dat de
Flamenco-Peugeotformatie als laatste werd geklasseerd. Een maatregel, die tot
een gedwongen noodoplossing kon werden geproclameerd. Men had liever met open
vizier gestreden, met dezelfde wapens. Des te mooier was dan de overwinning
geweest. In het algemene ploegenklassement wijzigde zodoende niets. Uitslag: 1. Vredestein; 2. Polen; 3. Breda Bier; 4. Denemarken; 5. Tsjecho
Slowakije; 6. Amstel Bier; 7. Dextro Energen; 8. Unic Shag; 9. Schapers de
Bont; 10. en 11. gelijk Belgie en Trio Bubble Gum; 12. Joegoslavie; 13. De
Ron; 14. en 15. Zwitserland en Militair Team; 16. Caballero; 17. Olympia; 18.
Flamenco-Peugeot. Na deze
teleurstellende ervaring traden de honderd en zeven renners om half zes aan
in het Haagse Zuiderpark. Daar werd een criterium over Het werd een
felbevochten race, waarin Piet Braspennincx, Rudi Liebrechts met de
Joegoslaaf Cvetko Bilic eerst en later Schouten, de Tsjech Grac en Beugels de
aandacht opeisten. Steeds raasden
zij voor de rest uit. De Bredanaar Van Geel deed daar ook nog het zijne toe
maar tot een definitieve beslissing konden al deze “insubordinaties"
niet leiden. Toen daarna Beugels het nogeens probeerde en de Pool Zygmunt
Hanusik meekreeg leek er een “bruggehoofd" te komen, maar opnieuw lijmde
het jachtige peloton deze stukken. Na de tweede premiespurt trok de attente
Wagtmans met Van der Horst en Cools naar een lichte voorsprong, bleef daar
enige ronden in volharden, maar gleed eveneens weer terug in de compacte
gelederen. Voor de
razendsnelle Gerard Koel, voortreffelijk gelanceerd door de “gladde"
Henk Koopmans, was het toen slechs een volledig opentrekken van zijn
sprintregisters. Ruim afgescheiden won hij, bemodderd en vuil, maar intens
gelukkig omdat hij, de pur-sang baanrenner, een hele ris goede wegenners te
snel of was. Morgen rijdt de Dextroman in de groene trui. Amateurs: Veldhoven, 28
mei. Dit was de etappe, die de veertiende Olympia's
Tour door Nederland in hoge mate nodig had. Een rit, in Den Haag begonnen,
waarin vele illusies totaal werden versplinterd en waarin zich ook al de
komende strijd van de volgende dagen begon af te tekenen. Reeds in het eerste
koersuur viel de slag en wie daar niet bijzat was een geklopt man. De sterke
zijwind, welke er mede oorzaak van was dat het een lomerige bedompte dag
werd, veroorzaakte een eerste „waaier", bestaande uit: Wagtmans (een
„topper"), Ouwerkerk, Dolman, Steevens, Ottenbros, Van Breugel,
Braspennincx, Peters, Kosten, Van der Klooster, Van Lachterop, Van Kemenade,
Schouten en Hoogland. Het bleek gelijk de klap, want toen Pellenaars, Beugels
en treinloper Van Middelkoop ook nog vooraan kwamen was de definitieve
afscheiding een voldongen feit. Jammergenoeg moest Schouten pal daarop (in
Berkel en Rodenrijs) van fiets verwisselen, (gebroken ketting). Later,
tijdens zijn grandiose poursuite met de Zwitser Willy Spuhler zou hij nogeens
lek rijden en toen leek het voor de Badhoevedorpenaar een vrijwel hopeloze
taak om nog door te gaan. Toch redde hij het: springend van groep naar groep
kwam Schouten terug maar de “kop" was te ver weg om de oude positie weer
op te eisen. Hetzelfde gold voor de pechhebber Hoogland. Ook hij werd geveld,
kwam met bijstand van de opofferingsgezinde ploegmakker Leliaert weer terug,
maar moest in de slotfase nogmaals van wiel verwisselen. Voor een andere
koploper, de Amsterdammer Fred van Lachterop scheen de zon evenmin. Eerst
reed hij lek en toen niemand van zijn ploegmakkers hem kon opwachten, omdat
er voorin een helse slag aan de gang was, kon daar niemand meer gemist
worden. De “arme" Van Lachterop moest met een onwillige en overslaande
derailleur zijn lange weg alleen vervolgen. Er was veel leed in deze
heroische etappe, die zich kenmerkte door het geweld der “groten". De
Tsjech Grac, de Deen Nielsen, de Zwitser Phiss en de Joegoslaaf Valencic; ook
zij kunnen erover meepraten hoe moeilijk en onbegonnen het was na pech,
valpartijen en al wat dies meer zij naar het „nest" terug te vliegen. De
Haarlemmer Jan van der Horst, een van de sterksten uit de Vredesteinformatie
werd met hetzelfde lot bijtijds opgepikt door - alweer - Leliaert. Trouw
telde de slanke Helvoirtse coureur zijn “schapen" en o wee, als hij er
een miste. Dan zakte Guus naar het achterland af en haalde het subiet op.
Prestaties, die - ook al worden zij niet in de eerste regionen geleverd, toch
veel vergen en het koersen des te moeilijker maken. Zo streed men
achterin en van voren. In derdaad van voren, want oranje-truidrager Pietje
Deenen voelde niets voor zijn achteruit geschoven positie. Samen met
Schouten, Van Pelt, De Wilde, Van Geel, Liebrechts, Russens, Spuhler, Van der
Horst en Leliaert leidde hij op Brabantse bodem een verwoede tegenaanval in.
Een attacque, die hem de “kop" zou kosten, want toen na het misslagen
een nieuwe formatie: Lute, Den Hartog, Vianen, Hoogerland en de
strijdlustigste van de dag - Adrie Drop - alsmede de Belgen Geeraerts, Van
Elsuwe en Cools, op jacht ging kon Vlijmense Piet niet meer mee. Hij was te
laat, de deur van deze tweede trein ging net voor zijn neus dicht en
moedeloos, totaal uitgereden kwam hij veel en veel later in Veldhoven aan.
Daar, in deze aankomstplaats moest men nog twee omlopen rijden en in de
kopgroep werd daar nog flink op tafel geslagen. Ouwerkerk had twee harde
uithalen geplaatst, Wagtmans had het geprobeerd, Braspennincx „jumpte"
weg; allemaal tevergeefs. De man met de meeste kunde - Harry Steevens - wist
het. Een keiharde eindsprint moest de uitslag brengen, en met de Zeeuw Dies
Kosten vocht hij bet verbeten uit. Zo scherp zelfs, dat geen van beiden met
zekerheid kon zeggen wie de eerste was. Wie wel iets met zekerheid kon
zeggen? Dat was de olijke Rini Wagtmans. “Morgen ga ik weer in de slag en dan
zullen het gladde jongens moeten zijn om me nog eens in toom te houden!"
We wachten maar af. Amateurs: 1. H. Steevens, Strijdlustigste
renner derde etappe: A. Drop, Vlaardingen. Niet gestart: Tiemen Groen (Flamenco Peugeot) (op doktersadvies); opgegeven:
Th. Nikkessen, Siebengewald (Olympia) en R. Pluss (Zwitserland). Dagploegenklassement: 1. Trio Bubble Gum 12.12.03; 2. Breda Bier 12.13.34; 3. Amstel Bier
12.16.14. Algemeen
ploegenklassement: 1. Trio Bubble Gum 23.04.33; 2. Breda Bier
23.06.04; 3. Schapers de Bont 23.08.22; 4. Amstel Bier 23.08.22; 5. Belgie
23.09.03; Algemeen
individueel klassement: 1. H. Steevens, 9.27.47; op
1 min. 2. D. Kosten; 3. en 4. op 15 sec. H. Ottenbros en E. Dolman; 5. en 6.
op 30 sec. H. Peters en P. Pellenaars; 7. E. Beugels; Stand groene trui
(Sport en Sportwereld) : 1. H. Steevens, 55 pnt; 2.
E. Dolman, 46 pnt; 3. P. Pellenaars, 39 pnt; 4. R. Wagtmans, 35 pnt. Stand
sprintklassement (Tele Vizier): 1. P. Braspennincx, 8 pnt; 2. E. Beugels, 7
pnt. Heerlen, 29 mei. De optimistische voorspellingen, welke de kleine Wagtmans zich
gisteravond in Veldhoven liet ontvallen, zijn voor hem niet bewaarheid. Het
werd ook voor hem een dag waarop pech en “afzien" maar al te duidelijk
stonden afgetekend. Reeds in de eerste kilometers viel hij en ofschoon de
rood-witte co-equipiers De Wilde en Koel - ook deze laatste had een ander
wiel moeten steken - hem in een snelle trein trachten terug te brengen, het
gelukte niet! De harde strijd, welke zich ook vandaag weer talrijke keren
toespitste had in deze beginperiode reeds een niet meer te overbruggen kloof
doen ontstaan. Liefst eenentwintig coureurs waren na een veertigtal
kilometers in de aanval gegaan en voor de anderen slechts terug te zien aan de
finish te Heerlen. De favorieten - op Dolman (later in Roermond flink
gevallen), Ottenbros, Van Breugel, Van Middelkoop (gaf tenslotte op) en
Wagtmans na - zaten daarin allemaal vertegenwoordigd en de grootste
kanshebber voor de eindzege, Harry Steevens, manifesteerde zijn bedoelingen
maar al te duidelijk. Gesteund door zijn ploegmakkers Schouten (reed ook
vandaag weer een opperbeste koers en domineerde van het begin tot het eind)
en de solide Van Rooy vestigden zij tevens de aandacht op zich door het veroveren
van het dagploegenklassement. Ook Peters, Van Kemenade („herboren" in
deze Tour), Holst (zeer sterk in de beklimmingen), Breugel, Pellenaars (de
“lepe"), Broekmans, Brink en Bols, Kosten, Groenewegen (later in de
lastige heuvels gelost), Drop, Lute, Ouwerkerk (als enigste van zijn ploeg)
en de opvallende Hoogland waren met het tweetal Belgen Geeraerts en Salien
alsmede de Tsjech Wenczel ingestapt voor deze “expresse Heerlen". Alles
wat daarachter kwam was te laat; ook een wanhopige Eddy Beugels, die toch zo
graag op “eigen" bodem bij de eersten had gezeten. Een verwoede achtervolging,
begonnen in Maasbracht (op ruim vijftig kilometer van de aankomst) bracht hem
zowaar voor de verslagen achterhoede uit, maar aan een achterstand van zes
minuten op de winnaar ontkwam hij toch niet. Ja, wie er wel won? Dat was
wederom Harry Steevens. Als een “schicht" was hij naar het wegflitsende
wiel van Schouten gesprongen, toen deze op de steile helling van Puth de
anderen voorgoed afhaakte. En hoe later Hoogland, Holst, Brugel, de Tsjech
Wenczel en een bijzonder strijdvaardige Bols ook probeerden, tegen dit
harmonieuze tweetal, waarvan Schouten wijselijk de spurtzege aan zijn kopman
overliet, was niets meer in te brengen. Opnieuw “rammelde" het algemene
klassement; na een harde, korte rit, die van allen weer het uiterste had
gevergd. Amateurs: 1. H. Steevens, Om vijf uur 's
middags moesten de overgebleven renners nogmaals aantreden. Dat voor een
pittig bergcriterium van vier kilometer “in het rond", maar dat tien
keer moest worden afgelegd. Een zeer strijdlustige Henny Schouten ging hierin
reeds in de eerste touren aan de haal, maar definitief werd de afscheiding
niet. Men reed teveel op elkaar om in dit verraderlijke „intermezzo" de
das omgedaan te worden en daarom liet men geen gevaar opleverende
ontsnappingen toe. Na de laatste premiespurt joeg Jan Boode weg en bijna
haalde de Nijverdalse knaap het. Een knappe krachtsinspan- ning van een
“vlammende" Eddy Beugels maakte er echter een eind aan. Juichend konden
de tienduizend toeschouwers hun provinciegenoot aan de eindstreep begroeten.
Het was met recht: „een compleet Limburgs dagje!" Amateurs: 1. E. Beugels, Strijdlustigste
renner: etappe - E.
Beugels (ploeg Schapers de Bont); criterium - J.
Boode (ploeg Vredestein). Gestaakt tijdens:
6tappe - H. Vogels (ploeg Dextro Energen) ernstige valpartij;
P. Snoeys (ploeg Unic Shag) en R. van Smirren (ploeg Olympia); A. van
Middelkoop (ploeg Trio Bubble Gum). criterium - W. de
Wilde (ploeg Dextro Energen); Z. Hanusik (Polen); P. Fonovic en L. Sebelic
(beiden Joegoslavie). Dagploegenklassement: 1. Amstel Bier 8.14.24; 2. Caballero 8.21.48; 3. Belgie 8.22.10. Algemeen
ploegenklassement: 1. Amstel Bier 31.23.08; 2. Breda Bier 31.28.24;
3. Trio Bubble Gum 31.30.45; 4. Belgie 31.31.13; 5. Caballero 31.31.41. Geleen; 30 mei. Het waren slechts De verwachting
dat juist vandaag de grote aanval op de leiderspositie van Steevens zou
worden ingezet is niet bewaarheid. Het was blonde Harry zelf, die zorgde
“buiten schot" te blijven op dit parcours, waarop - naar zijn eigen
oordeel - „de aanval de beste verdediging is". Daarom sprong hij ook „ad
rem" in de bijt, die een grootse Rini Wagtmans al heel vroeg hakte. Deze
was tussen Heerlen en Simpelveld al eens met Stolk, Braspennincx, de Tsjech
Jirasek en de Joegoslaaf Bilic aan de haal geweest, maar toen al deze
metgezellen weer terug moesten naar het peloton, bleef de olijke Wagtmans -
voor geen kleintje vervaard en altijd bereid voor een avontuur - met haviksogen
loeren op een volgende kans. Die kwam toen “veldheer" Steevens op de
Vijlenberg zelf het heft in handen nam. De andere Limburgse “klepper"
Beugels haakte daar nog net bijaan en pal daarop sneed “danseur"
Wagtmans ymet de sterke Peters in een strakke lijn naar het tweetal. Het was “gebeurd",
want de kloof, die bij iedere beklimming breder werd, was niet meer te
overbruggen. Het kwartet kwaliteitsrijders, waarvan de rouleur Wagtmans als
een gevleugelde klimmer zijn fiets omhoog wervelde en de sterke Steevens
namen steevast het initiatief. Vooral de laatste, die dit parcours volledig
kent en zijn metgezellen alle aanwijzingen gaf omtrent bochten, hellingen en
afdalingen, stormde steeds maar weer voorwaarts. Hij inspireerde daarmede
de solide Beugels, wiens aanvalsdrift door duizenden en nogeens duizenden
Limburgers luid werd aangemoedigd, kon ook de “vlammende" Peters uiterst
energiek opwekken en peurde er daardoor meer dan twee minuten winst uit. Zo trok dit
viertal door Heyenrath, Slenaken, Noorbeek, Mheer en Gronsveld naar Amby waar
een vreselijk grindpad de voorband van Peters aan flarden scheurde. Direct
kon hij een ander wiel steken, maar de “handige" Wagtmans, zo fris als
een hoentje, had er meteen gebruik van gemaakt. Een paar maal had hij flink
“ruimte" getrokken en even leek het of hij alleen zou doorgaan. Daardoor
duurde het voor Peters bijna vijf kilometer eer hij weer aansluiting kreeg en
uit deze sublieme poursouite kwam vast te staan, in welke een goede conditie
Peters wel steekt. Ogenblikkelijk nam hij zijn taak vooraan weer over en
zorgde er zodoende mede voor dat het oude rhytme weer werd opgepakt. Er was op deze
heuvels, welke in een wazige sluier van een grauwe nevel gevangen waren, voor
het langgerekte peloton nochthans genoeg werk te doen. Allereerst diende de
plots gedemarreerde Belg Salien te worden ingerekend en toen dit was gebeurd
kon een verdere jacht op de koplopers weer in alle ontplooiing worden
voortgezet. Bijna had dit catastrofale gevolgen voor ploegenklassement aanvoerder
Herman Krott, die zijn Amstel Biermannen Van Rooy, Liebrechts en Braspennincx
alle drie in de achterhoede terugvond met lekke banden. „Den Bras" was
echter al geholpen. Ploegmakker Van Rooy had subiet een wiel gegeven en toen
ook Liebrechts' fiets was hersteld bleek het riskante spel goed te zijn
afgelopen. Vooraan kwam men
in het uitgelopen Geleen, waar nog een vijftal ronden gereden dienden te
worden. Nog steeds zat er een gat van veertig seconden tussen, maar toen men
in het peloton alle klautervermoeienissen weer enigszins te boven was en het
spel van “kat en muis" tussen Steevens, Peters, Wagtmans en Beugels
begon kwamen zij terug tot op vier seconden. Zij konden zelf aanschouwen hoe
een sublieme Steevens de “kwajongen" Wagtmans maar net kon afstraffen.
Het scheelde een lengte, genoeg om hem de derde achtereenvolgende etappezege
te brengen in een Olympia Tour, die met de dag mooier en interessanter wordt. Amateurs: 1. H. Steevens, Opgegeven: Beat Fischer (Zwitserland). Dagploegenklassement: 1. Dextro Energen, 7.20.35; 2. Caballero z.t.; 3. Amstel Bier,z.t. Puntenklassement
(Sport en Sportwereld) na vijf dagen: 1. H.
Steevens, 95 pnt.; 2. H. Peters, 78 pnt.; 3. E. Dolman, 77 pnt.; 4. J.
Hoogland, 70 pnt.; 5. E. Beugels, 67 pnt. Sprintklassement
(Tele Vizier): 1. E. Beugels. 13 pnt.; 2. P. Braspennincx, 8
pnt.; 3. H. Steevens, 6 pnt. Eindelijk kwamen
de Belgen wat uit de vergetelheid. Een etappoverwinning, bevochten op onze
nationale kampioen Evert Dolman, kwam voor onze zuiderburen de eer redden.
Met nog een twintigtal kilometers was de jonge Vlaming Alphons Cools het
voortjagende peloton ontvlucht, pakte vlug een paar honderd meters en zag
toen hoe een kwieke Evert Dolman met Rini Wagtmans aan het wiel, op hem
neerstreken. Wagtmans, nog wat stijf van de vorige dag, moest eraf en toen
bleef het tweetal vooraan in hoofdzaak door het harde werk van onze
landgenoot weg. In de slotmeters scheerde de Belg over Dolman heen en zelden
zal de “wraak" zo zoet zijn geweest. Zij waren de afgelopen dagen al
meer dan genoeg geplaagd door de keiharde Nederlandse coureurs die niets en
niemandal ontzagen om iedereen, binnen- en buitenlander, in de vernieling
te rjjden. Het leek erop alsof zij, Geeraerts, Vermeulen, Van Elsuwe en Cools
al ,gezien" waren, maar dat was nu nog geenszins het geval. Natuurlijk, hun
andere landgenoot Herman Salien had echt weleens zijn partijtje meegeblazen,
maar ook hij reikte steeds niet ver genoeg. Dat zou lange rit weleens
even anders doen," dacht de slimme Belg. Hij had goed gedacht! Onderweg hadden
de renners eerst nog een ontsnapping gekend van vijf renners, maar deze
uitval was ogenblikkelijk gesmoord. De Amstel Bier-ploeg, nog steeds fier
aanvoerder van het algemene ploegenklassement, wilde alle ontsnappingen
“bevriezen", om hun trotse aanvoerder Harry Steevens toch vooral in het
oranje naar Amsterdam te tronen. Daarom was ,adjudant" Schouten ook
present, toen tussen de bruggen van Nijmegen en Arnhem, om precies te zijn in
het mooie Gelderse plaatsje Lent, Jantje Boode en Nol Kloosterman aan de
aandacht van de groep ontsnapten. Boode was op weg naar zijn geboortegrond en
wilde daar perse “blitzen". Nog een vierde renner zou erbij komen,
namelijk, „de man, die kwam", Gerard Vianen. Een winst van bijna
anderhalve minuut werd de hoogste score voor dit viertal; daarna werd het
minder en minder, totdat de neergedaalde spoorbomen van Ruurlo een
definitieve kapitulatie veroorzaakten. Een zeer hoog
tempo liet vervolgens de „rust" wederkeren. Niet voor lang echter, want
tussen Neede en Usselo gooide Cools tenslotte zijn belangrijkste troef op
tafel. Een “kaart", waarnaar Dolman alleen maar kon kijken, toen een
ritselend weggrissen hem van een verdiend binnenhalen der slag beroofde. Amateurs: Strijdlustigste
renner: A. Cools, Belgie. Niet gestart: H. Ottenbros (Flamenco Peugeot) op doktersadvies. Gestaakt: G. Asmussen (Denemarken), R. Liebrechts (Amstel Bier), F. Ouwerkerk
en B. Minekus (beiden Trio Bubble Gum). Amsterdam, 1
juni. “Wat de Belgen gisteren konden bewerkstelligen,
moet vandaag toch ook voor ons mogelijk zijn", beredeneerde de snelle
Tsjech Daniel Grac, toen hij met het drietal Nederlanders Nico Lute, Hans den
Hartog en Jan Boode de absolute ontsnapping had geformeerd. Hij was er als
laatste bijgekomen, toen de strijdlustigste van de dag, Nico Lute, bij Ede de
basis had gelegd. Boode en Den Hartog waren er al naar toe gesprongen. Men
kon immers nooit weten tot welke goede gevolgen zo'n lange vlucht wel kon
leiden. Alle vier maakten zij niet direct de top van het klassement uit en
daarom was de reactie niet onmiddelijk. Zo groeide en sleet de voorsprong;
met als hoogste „piek" ruim anderhalve minuut. En toen in de bomvolle
Amsterdamse Van Swindenstraat de sprint moest beslissen, toen liet de Tsjech
daarover geen verdere twijfel bestaan. Hij “explodeerde" en won
afgetekend. Blij, dat hij, de ex-student aan de universiteit van Praag, toch
niet helemaal voor niets naar het lage Holland was gekomen. Grac had er bijna
een (wieler-)minderwaardigheidscomplex van overgehouden in die voorgaande
etappen, toen hij, die internationaal al behoorlijke resultaten had geboekt,
steeds weer „naar huis" werd gekoerst. Weliswaar was ook
deze laatste rit van Enschede naar Amsterdam ( Amateurs: 1. D. Grac, Tsjecho Slowakije, Strijdlustigste
renner laatste etappe: N. Lute (Breda Bier). Uit de strijd
genomen: A. Russens, (De Ron). Dagploegenklassement: 1. Vredestein 13.55.16; 2. Caballero z.t.; 3. Tsjecho Slowakije z.t. Eindklassement: 1. H. Steevens, 24.50.34; 2. D. Kosten, op 4.50; 3. H. Peters, op
5.06; Eindstand
puntenklassement (Sport en Sportwereld) : 1. H.
Steevens, 127 pnt; 2. E. Dolman, 111 pnt; 3. J. Hoogland, 100 pnt; 4. H.
Peters, 82 pnt; Eindstand
sprintklassement: 1. E. Beugels, 14 pnt; 2. P. Braspennincx, 11
pnt; 3. K. Sever, Tsjecho Slowakije, 5 pnt; 4. en 5. J. Wenczel, Tsjecho
Slowakije en C. Groenewegen ieder 4 pnt. Algemeen
eindklassement der ploegen: 1. Amstel Bier,
66.33.07; 2. Breda Bier, 66.37.52; 3. Belgie, 66.41.02; 4. Caballero,
66.41.05; 5. Trio Bubble Gum, 66.44.28; 6. Schapers de Bont, 66.46.00; 7.
Vredestein, 66. 47. 07; 8. De Ron, 66.48.31; 9. Dextro Energen, 66.53.55; 10.
Flamenco Peugeot, 66.56.50; 11. Militair Team, 67.02.35; 12. Unic Shag,
67.15.12; 13. Olympia, 67.16.36; 14. Tsjecho Slowakije, 67.18.52; 15. Polen,
67.32.02; 16 Denemarken, 67.35.36; 17. Zwitserland, 67.42.56; 18.
Joegoslavie, 69.01.57. Strijdlustigste
renner van de gehele Olympia's Tour 1965: E. Beugels, Sittard. OMLOOP DER
KEMPEN.(1965.07.11) Limburgse
wielerjeugd deed overtuigend van zich spreken .... Sterke eindspurt
bracht Harry Steeven
de zege in 17e Omloop der Kempen Opnieuw heeft het
Limburgse wieler-paradepaard Harry Steevens een grote zege opgeeist en wel in
de afgelopen zondag verreden Omloop van de Kempen. Deze wegwedstrijd, welke
over alle wegen van de Brabante zuid-oosthoek voerde heeft vooral hoe
stempel meegekregen van de Limburgse wielerjeugd. Zij, Schepers - als
grondlegger van de juiste ontsnapping en als strijdlustigste van de koers
terecht aangemerkt, Geraeds, Harings en Hesen hebben zich maar al te
duidelijk laten zien en waren attent toen de definitieve vlucht word
ingeluid. Een andere provinciegenoot van hen, Eddy Beugels, zat er ook bij
en van de overigen der tienmanskopgroep moeten de verrassend rijdende
amateurs Tesselaar en Pels, de sterke Daan Holst en de winnaar van vorig
jaar, Andre van Middelkoop, met ere werden genoemd. Zij lieten zich geenszins
door de gecoordineerde aanvallen intimideren, integen- deel vooral de laatste
twee gaven harde slagen terug, die voor Geraeds teveel werden en de oorzaak
waren dat men met negen man de eindsprint moest beslissen. Een kolfje naar de
hand van de sterke Steevens, al heeft hij terdege de aandringende kracht van
zijn belagers gevoeld. Hij won net voor Hesen en de fel aandringende
Tesselaar, die daarmede zijn vuurdoop van klassiekerrijder prachtig
doorstond. Het was de apotheose van een voortref- felijk georganiseerde
wegrace, die op het uitzonderlijk mooie parcours een zeventiende gouden
bladzijde liet optekenen in het historierijke wedstrijd- boek dat de
organiserende vereniging, de Tour en Wielerclub Tempo uit Veldhoven van haar
Omloop van de Kempen zo nauwgezet bijhoudt. Onder een
dikbewolkte hemel, die met een straffe warme wind de temperatuur tot een
laffe benauwdheid maakten gingen om 1 uur bijna honderd en vijftig renners in
de slag om de afstand van Niet voor alle
wielerridders zou het weggelegd zijn om hun aandeel daaraan te leveren, want
“panne" was ook nu voor velen weggelegd. We noemen door elkaar heen
Leijten, Vriens, Gisbers, Kloosterman en Van Amsterdam. Zij hoorden evenals
Hoogland, Leliaert, Barendregt, Motke (?), Kroon, Bakker en de Fransman
Gourdy hun band hetzij in het begin, hetzij halverwege of in de
slotkilometers van deze wedstrijd leeglopen. Andere, met goede plannen, gestartte
renners werden door eon valpartij teruggeworpen. We noteerden
Fransen en Hobo, zagen de parmantige Corry Groenewegen in latere uren ergens
slippen en hadden te doen met de hevig bloedende De Wit uit Zeist, die met
een zwaar ontvelde arm lang doorzette, maar later opgaf. Dan waren er massa's
gelosten; renners, die nimmer een heldenrol zullen vervullen of renners, die
hun verwaarlozing van een goede training nu als niet mis te verstane rekening
gepresenteerd kregen. Het waren de berichten die we zelf als vaststaande
feiten konden optekenen; vanuit de voorhoede zou ander nieuws - opwindend
nieuws - komen. STRIJDLUSTIGE
SCHEPERS Nummer 52 heeft
twintig seconden voorsprong. Wie was dat? Even kijken in de deelnemerslijst.
He, dat is Wim Schopers, het jonge talent uit Stein. Nog wel wat vroeg, maar
zou dit misschien een voorlopige aftasting zijn? Het was een
eerste verkenning, want na circa een nieuwe aanval
werd ingezet door de gedemarreerde Schouten, de aangehaakte Janssen en de
strijdlustige Schepers. Voor de man uit Noordwijkerhout - Janssen -
betekende dit een eerste kennismaking op „hoog niveau”, want al heeft de
new-comer reeds vele prachtuitslagen in diverse criteria geboekt, op het
terrein der koersen over de lange adem, is hij nog een leek. Hij moest evenals
de wat “overwerkte" Schouten weer retour naar de beslotenheid van de
grote groep, maar de „gesprongen" Steevens nam met Tesselaar de
opengevallen plaatsen maar al te graag in. Van Piere en
Geraeds gingen toen als tandem op jacht naar het drietal, maar vielen met
Tesselaar eveneens terug op het „nest". Het Limburgse koppel
Steevens-Schepers ging echter onverdroten voort, reed in hoog tempo vele kilometers
als een prachtig samenwerkend tweetal en beschreef al werkende een der
hoofdstukken van deze boeiende wielerkoers. In Eersel (na Ook de slagorde
van twaalf renners, die daarna in de achterhoede werd opgesteld vermocht
geen geslaagde poging wagen. De gebundelde krachten van Van Seggelen, Van
Piere, Pijnen (reed zijn eerste klassieker en deed bet meer dan
voortreffelijk), Hendriks, Wagtmans, Hartman, Fransen en Lute, Van der Horst,
Van Kemenade, Sainz (de Fransman) en Liebregts schoten schromelijk tekort.
Hun achterstand werd eerst twee- en zou later uitgroeien tot zelfs vier
minuten. Het intensieve rijden, dat het tiental uitlopers onderhield, wierp
aldoende wel zijn rijpe vruchten af. HET SPEL DER
HEGEMONIE Na ongeveer Dat kon hij
natuurlijk doen, het is een van zijn geduchtste wapens, maar toch hadden we
van de man uit Elsloo nu eens graag wat anders gezien. We hadden hem zelf
willen zien demarreren, een beslissende genadeklap zien toedienen aan de rest
om te bewijzen, dat hij aan het eind van een lange koers nog volop macht
bezit om alleen toe te komen. We schrijven dit niet omdat we hadden willen
zien, dat hij met een dergelijke strijdwijze de winst van de Omloop van de
Kempen had verspeeld. Neen, we denken nu al aan september en in het bijzonder
aan de Omloop van Lasarte, waar het wereldkampioenschap op de weg wordt
betwist. Als Steevens daar in de eindfase meezit en het op moet nemen tegen
snelle Belgen, Fransen, Polen, Italianen en Spanjaarden, heeft zijn sprint
dan ook nog enige betekenis? Moet hij zich dan niet bedienen van een keiharde
demarrage, die niet een keer maar misschien wel vier- of vijf keer moet
worden ondernomen? Dit had Harry tussen de selecte kopgroep, welke in deze
Kempense wielerom- loop tot stand was gekomen nu eens terdege moeten
uitproberen. Het had hem, bij een vrijwel zeker slagen, nog meer als de beste
amateur van 1965 bestempeld. Het had van hem ook de coureur gemaakt, die deze
voortreffelijk geslaagde Omloop van de Kempen de absolute glans had gegeven.BRON.JAN
BALDER Amateurs: 1. H. Steevens, Elsloo, OMLOOP DER
MAASVALLEI.(1965.06.05) Nieuwelingen: 1. P. Stevens (Maastricht A), OMLOOP VAN
DE BARONIE.(1965.04.11) Flitsende
demarrage bracht FRANK OUWERKERK de zege in: Zesde Omloop van
de Baronie Schitterende
wegkoers boeide van start tot finish Met een flitsende
demarrage - op driehonderd meter voor de aankomst - sloeg de Rotterdamse
amateur Frank Ouwerkerk zijn tegenstanders voor de laatste keer goed murw en
snelde daarop naar een mooi bevochten zege in de zesde Omloop van de Baronie,
die afgelopen zondag in de Brabantse westhoek rond Breda haar beslag vond. Zo
kunnen wij de aanhef beginnen van een nabeschouwing over deze pur-sang
wegkoers, welke boeide van start tot finish. Ruim vier uren verwoede strijd
had op de klinkerwegen een kopgroep doen ontstaan van negen definitieve
gegadigden voor de overwinning en al moest Lute in het zicht der haven
afhaken, toch kan ook hij terugzien op een machtig gereden koers. De anderen:
Braspenninckx, Kosten, Gisbers, Dolman, Zoontjes, Motke en de Belg Van der
Flaes wisten zich bij voorbaat geslagen, toen de uiterst frisse Ouwerkerk
zijn formidabele coupe de pedale plaatste. Daarvoor had de 22-jarige
H.B.S.-er teveel macht gedemonsteerd en het talrijke publiek, dat deze
ontknoping van dichtbij gadesloeg, had zich nauwelijks een betere winnaar
kunnen wensen. De circa 120
renners, die zich na de neutralisatie als een troep gulzige jachthonden de
ruimte insmeten, kregen het buiten Breda al meteen zwaar te verduren. “Zon en
wind blozen weliswaar het Hollandse kind", maar voor de wielrenner, die
vooral met elementen te maken heeft kunnen deze factoren soms onherstelbare
gevolgen hebben. Nog meer wanneer door het “touwtje rijden" steeds gaten
vallen en daardoor een totale versplintering ontstaat. De pechhebbers
behoeven dan helemaal niet meer op terug komen te rekenen en daarom zette de
Halfwegse Jan Fransen er maar meteen een dikke punt achter. Deze sympathieke
amateur, die na zijn magnifieke zege in de Belgische plaats Vosselaar, de
wind nimmer meer in de zeilen heeft gehad en toch altijd weer de moed vindt
om opnieuw in de koers „aan te zetten", reed al vrij spoedig na de start
lek. Hij had Terheiijden, een Brabants dorp bij uitstek dat haar spierwitte
molen „De Arend" tot in de wijde omtrek laat bewonderen, niet eens
bereikt en wie dat achterin wel deed, behoorde daar al tot de gelosten. Veel
kwaliteit zat er echter niet bij en ook de daarop bijna niet meer te noteren
afgehaakten herbergden slechts hen, die, ook al zijn ze “soldaat", toch
niet tegen de dreunen van de “kanonnen" konden. Deze laatsten hadden
zich in een grote kopgroep verenigd en wie er toen nog niet bij zat, reed dan
toch in de volgende twintigmans formatie. Van Middelkoop, sterk en zeker tot
een grootse prestatie in staat, kreeg daarop in de meute een kapot voorwiel
te vervangen en zal daarom aan het mooie plaatsje Moerdijk minder prettige
herinne- ringen hebben. IN DRIE
SLAGORDERS Over de winderige
dijken naar Klundert, waar de bolderende wind alles uiteenrafelde, boorden
daarna drie slagordes op naar Zwingelspaan, dat na bijna In Kruisland ( DE EINDSTRIJD
BARST LOS Inmiddels was er
vooraan veel, zelfs verschrikkelijk veel gebeurd. Opnieuw had de nog wat
onbezonnen rijdende Leliaert een succesvolle terugkeer naar de eersten
volbracht en wat later ging hij met Piet Braspenninckx - herhaaldelijk in de
slag - en Huybregts op verkenning. Het waren de eerste speldeprikken, die nog
later tot volledige “injecties" zouden uitgroeien. Brugel ging eraf en
het viertal Van Rooy, Pellenaars, Snoeys en Kloosterman heeft hemel en aarde
moeten bewegen om hun terugslag weer goed te maken. De eindstrijd barstte
goed los op deze met kasseien bestrate wegen die in de omgeving van Wouw,
Chaam, Ulicoten, Baarle-Nassau, Alphen, Riel en Gilze zo'n bijzondere
wending gaven aan deze voortreffelijk georganiseerde wedstrijd. Van de
21-mans sterke kopgroep bleven er vijftien over en ook deze zouden zich weer
splitsen. Negen renners die tot de finish bijeen bleven hebben elkaar daarna
om beurten “vernield" en de harde “uithalen", die Braspenninckx (keer
op keer), Dolman, Kosten, Lute, Gisbers en -vooral Ouwerkerk de concurrentie
toebrachten, maakten tevens dat de met Van Rooy gevallen, maar o zo
gemakkelijk pedalerende Van Breugel er met Broekmans, Drop, Barten en
Huybregts in geen geval meer bijkwamen. Het was gebeurd; de strijd was
gestreden en toen Ouwerkerk daarna verdiend en machtig de zege greep, toen
konden ook wij met voldoening noteren, dat deze zesde Omloop der Baronie een
schitterende wegkoers was geweest, die had geboeid van start tot finish. De R.K.W.C.
Sportief te Breda heeft haar naam alle gedaan! BRON: JAN BALDER Amateurs: OMLOOP VAN
ZEEUWS-VLAANDEREN.(1965.08.21 T/M 06.22) Tweede Omloop van
Zeeuwsch-Vlaanderen kenmerkend door interessente strijd en vlot verloop Na twee maanden
geleden de Ronde van Midden-Zeeland op zijn naam te hebben geschreven,
slaagde Dies Kosten, de sterke en snelle Zeeuw nit Kapelle, er het afgelopen
weekend ook in de Tweede Omloop van Zeeuwsch-Vlaanderen op zijn erelijst te
plaatsen. Deze opnieuw door de samenwerkende wielercomites van Terneuzen en
Oostburg georganiseerde wedstrijd, welke bovendien bijzondere steun mocht ontvangen
van het “Dagblad De Stem" uit Breda, was zaterdagsmiddags begonnen in de
eerstvermelde plaats. Een koers in lijn
over Hierin was Dies
Kosten ook als derde geeindigd en daarmede stond zijn eindoverwinning
onomstotelijk vast, hij werd een sterk eindtriomfator. Het
internationale karakter van deze tweedaagse etappekoers, uitsluitend voor
ploegen van zes renners, werd verleend door een Duitse- en een Belgische
samenstelling. (Die van de Gentse Velo Sportclub). Behalve de traditionele
geld en andere prijzen, was er door de directie van het Bredase dagblad ook
een wisselprijs beschikbaar gesteld voor de winnende ploeg van de tijdrit.
Een trofee, ter herinnering aan de helaas te vroeg gestorven wielerman en
radio-reporter Piet Hack. Verder had men
een nouveaute op het gebied van de bonificatie. De eerste zes aankomenden
ontvingen hier een tijdsvergoeding, waarbij de winnaar de gebruikelijke
zestig seconden mocht incasseren en de volgenden steeds met tien seconden
verschil werden gehonoreerd. DE EERSTE DAG Om half twee
zaterdagsmiddags werd op de Nieuwe Invalsweg, waar ook de eindstreep was
getrokken, de start gegeven voor de eerste rit: Terneuzen-Terneuzen. Twaalf
ploegen van ieder zes renners togen daar op pad voor een etappe, die verre
van gemakkelijk was. Onophoudend viel de regen, sterk was de wind en zwaar
het moeilijke parcours, dat hier en daar de beruchte Vlaamse kasseien naar
voren bracht. Er werd zodoende enorm veel van de wilskracht en het
doorzettingsvermogen gevraagd, waarbij de pechfactor eveneens een niet te
verwaarlozen rol opeiste. Een, die daardoor het meest werd gedupeerd, was
ongetwijfeld de Duitser Dieter Leitner. Maar wat heeft hij desondanks getoond
veel “inhoud" te bezitten. Terwijl iedereen hem en zijn twee landgenoten
Krautscheid en Buttner al had afgeschreven, kwamen zij toch binnen. Zij het,
dat hun achterstand op winnaar Janus van Breugel liefst 52 minuten bedroeg.
Ook de Utrechter Hans den Hartog heeft het niet meegezeten maar toch hield
hij dapper stand en zorgde met zijn ploegmakkers Minneboo, Blom, Koelemij en
Van Veen, dat men in het dagploegenklassement van deze bewogen eerste rit, op
een der ere-plaatsen (derde) beslag kon leggen. De grootste bewondering was
evenwel voor de ploeg Breda Bier, want voltallig was het team aan de finish
gekomen en daar waren de eerste drie plaatsen ook voor deze mannen. Van
Breugel eerste, Fransen tweede en Kosten derde! Lange tijd had
het er op geleken, dat hun ploeggenoot Wim van Opstal, die steeds beter gaat
rijden, de etappe op zijn naam zou schrijven, want vele kilometers heeft hij
met een vijfhonderd meter voorsprong voor de leidende groep uit gereden. Toen
de “thuishaven" in zicht kwam en de harde tegenwind zijn krachten verder
sloopte, was het echter gauw met hem gebeurd.Het gretige peloton slokte hem
op en zo werd hij vijftiende. Een andere ploeg,
waarvan de verrichtingen eveneens met welgevallen werd gadegeslagen was Het
Stadsblad Breda, dat met de puik marcherende Australier Malcolm Powell, Adrie
Drop, Piet Cooremans, Cees van Dorst, Tonny Barten en Piet Snoeys harde
doorzetters in de gelederen had, de vele pech met kunde en macht wegzwaaide
en het dominerende Breda Bier bitter weinig toegaf. Aan de streep
arriveerde allereerst een leidende groep van zeventien renners, daarna kwam
Hans Pels alleen - met dik twee minuten achterstand - aan de finish, hij werd
gevolgd door Snoeys en nog wat later reed het tweetal Minneboo-Wijdenes een
grote groep van circa twintig renners vooraf en daarvan won Willy de Feber
keurig de eindsprint. Na afloop van
deze etappe verklaarde Dr. P. van Dijk, die met zijn vrouw aanwezig was,
bijzonder verheugd te zijn geweest over de wielerstrijd, het verloop van de
koers en de organisatie. Een uiting, waarbij K.N.W.U.-Sportcommissielid Jef
van de Vijver en de beide Zeeuwse consuls Ganseman en Ysebaert zich gaarne
aansloten. Tijdens de lunch in hotel „Des Pays Bas" in Terneuzen, bracht
de voorzitter der beide organiserende wielercomites, de heer A. Veerman, zijn
dank uit aan de talrijke sponsors, Dijks-, Provincialeen plaatselijke
autoriteiten, aan de bijzonder actief zijnde en meelevende politie-afgevaardigden, alsmede
aan de directie van dagblad „De Stem", welke was vertegenwoordigd door
de heer Harkx. DE TWEEDE DAG Was het
strijdtoneel 's zaterdags hoofdzakelijk in midden en oost Zeeuwsch
Vlaanderen belegd geweest, ’s zondags werden de Tweede- en derde etappe
verwerkt in het westelijk gedeelte van dit weelderige land. Om te beginnen
reden de 56 overgebleven renners een ploegentijdrit van Terneuzen naast
Oostburg en vervolgens - tot besluit de wegwedstrijd, welke om de laatste
plaats heen was uitgestippeld. Evenals op de eerste dag was ook nu de belangstelling
zeer groot; in dorpen en in steden was men in groten getale uitgelopen om de
renners te zien passeren. Wat het eerste
gedeelte van het wedstrijdrooster betreft - de ploegentijdrit - daarin waren
de rollen nu omgekeerd. Het Stadsblad Breda zegevierde en noteerde een tijd
van 36 minuten en 7 seconden over de dertig kilometer. Breda Bier deed er
twaalf seconden langer over en daarmede kwam de winnende formatie in het
bezit van de uitgeloofde Piet Hack-Wisseltrofee. De renners ontvingen ieder
een gedenkpenning. 's Middags om
twee uur begon de wegwedstrijd over Dies Kosten
bezorgde zijn streekgenoten een schitterende verrassing, door hierin de
eindzege voor zich op te eisen. Tezamen met Frank Ouwerkerk, de winnaar van
deze derde rit, en Adri Drop was de man uit Kapelle de hoofdmacht ontvlucht
en zo finishte het drietal met duidelijke voorsprong. In het peloton bevond
zich een “geklopte" Janus van Breugel en een snelle berekening wees uit,
dat Kosten zijn ploegmakker was gepasseerd. Voorbijgesneld in tijd en
klassering. Tot slot dit: de
Tweede Omloop van Zeeuwsch-Vlaanderen was bepaald geen evenement voor
renners, die aan onderschatting lijden van “veld" en opgave. Hier op
deze bodem werd een beroep gedaan op kerels met veel inhoud, karakter,
doorzettingsvermogen en initiatief; dit omdat mooie wegen werden afgewisseld
met erbarmelijke stukken wegdek. Met recht een nieuwe parel aan de reeds al
zo schitterende wielerkroon van grote wegwedstrijden. BRON ADRIAAN
VERAART Eerste etappe
Terneuzen-Terneuzen, 165 km: Amateurs:1. A. van Breugel, Dordrecht, in 4 uur en 4 min.; 2. J. Fransen, Halfweg;
3. D. Kosten, Kapelle; 4. H. Peters, Heemstede; 5. N. Lute, 's Graveland; 6.
J. Krul, Belgie; 7. J. Boode, Nijverdal; Ploegentijdrit
over Amateurs:1. Stadsblad Breda, 36.07; 2. Breda Bier 36.19; 3. Caballero 36.42;
4. Deco N.V. 37.39; 5. Beck's Bier 37.42; 6. Amstel Bier 38.08; 7. Reisbureau
Rouw 38.21; 8. Panache 38.37; 9. Verdegem Le Grand 39.19; 10. De Schrijver
Boudoin 39.30; 11. Gentse Velosport 39.46; 12. Drankenhandel 42.45. Derde rit
Oostburg-Oostburg, 120 km: Amateurs:1. F. Ouwerkerk, Rotterdam, in 2.55.10; Eindklassement: Amateurs:1. D. Kosten, 6.59.12; WIJNANDSRADE.(1965.08.21) Amateurs: Nieuwelingen: Adspiranten: 1. K. Keijbeck, OOSTBURG.(1965.07.04) Nieuwelingen: 1. J. Gijzel, Adspiranten: 1. B. van Lare, OOSTERHESSELEN.(1965.08.01) Nieuwelingen: 1. T. Francke, Adspiranten: OOSTERHOUT.(1965.07.25) Machtige JAN
HUGENS winnaar in Oosterhout Weer stapten onze
beroepsrenners in eigen land op de fiets, ditmaal in Oosterhout, waar de
mannen van het wielercomiite ter gelegenheid van het tienjarig bestaan van
de Ronde van de Molen een profkoers op touw hadden gezet, die deze naam echt
waardig was. Meer dan zestig
Nederlanders, zes Belgen, vijf Duitsers en een Luxemburger vatten de strijd
over Ook het peloton
niet, dat deze mannen liet gaan tot zij meer dan anderhalve minuut voorsprong
hadden! Rik Wouters gaf enkele ronden lang een demonstratie van zijn kracht
weg, maar kon het tegen de bolle wind niet halen, Rentmeester en Hermens,
ook Nijdam en Claesges, wilden het gat dichten, zij kregen steun van
Groeneweg en Haast, Mesters, Van de Klundert en Zilverberg, maar alles bleek
tevergeefs, de koplopers lieten zich niet belagen. Ook niet, toen
Schulze de strijd moest opgeven nadat hij met Hugens en Van Dongen veertig
ronden hard gewerkt had. Toen zat de groep weer bijeen en prompt was het Bart
Zoet, die een sprong waagde. Alleen haalde hij het niet, maar Cees Lute en
Huub Harings profiteerden van het „bruggehoofd", dat hij tussen peloton
en kop vormde om hem in te lopen en met hem verder te jagen. Nog zaten zij op
1 minuut, maar hun voorsprong op de groep bedroeg toch ook al veertig
seconden. Zouden zij slagen? Wel kwamen zij dichterbij, maar Hugens en Van
Dongen gaven geen krimp en stevenden vlijtig op de overwinning aan. Het zou
ook wel bijzonder jammer zijn geweest, als zij in laatste instantie nog
teruggepakt waren! Ondanks alle
schermutselingen werd het peloton in de laatste ronden praktisch weer
gesloten, Hugens had voor de eerste plaats geen moeite met Van Dongen, Lute
was in een snelle sprint de meerdere van Zoet en Harings. Toen de groep
aankwam, was Snepvangers rapper dan Haast. BRON: WIM POOT Beroepsrenners: 1. Jan Hugens, de OOSTERWOLDE.(1965.05.22) Amateurs en
nieuwelingen: OOSTVOORNE.KAMPLAAN.(1965.07.31) Amateurs: 1. R. Liebrechts, Nieuwelingen: OOTMARSUM.(1965.07.25) Amateurs: 1. E. Dickhof, Adspiranten: OPLOO.(1965.09.12) Amateurs: 1. Piet Deenen; 2. Jan van Katwijk; 3. Leo van Schalen; Nieuwelingen: 1. Jac van Kessel; 2. Leo Kreuger; 3. Jan Buis; Adspiranten: 1. Michel van der Heijden; 2.--- OPMEER.(1965.08.01) Amateurs: 1. J. Timmer, Nieuwelingen: 1. J. Zoetemelk, OSS.(1965.05.16) Amateurs, 100 km: 1. Th. Oudshoorn, Waverveen, in 2.34.00 2. N. van Uden, Oss; Nieuwelingen, 50
km: 1. H. Jansen, Amsterdam, in 1.09.26; 2 H. van
Leeuwen, Haarlem; 3. P. van Lith, Gellicum; 4. N Bosgieter, Landsmeer; 5. P.
Mulder, Oss; 6. J. van Uden, Os Dames, 20 km: OSSENDRECHT.(1965.06.22) Amateurs: Nieuwelingen: Adspiranten: OSSENDRECHT.(1965.08.29) Belg Franske
Brands eerste in Ossendrecht De voor San
Sebastian voorbijgelopen Vlaamse Flandriarenner Franske Brands heeft in de
Nederlandse Ronde van Ossendrecht zijn gramschap duidelijk kenbaar gemaakt.
Vol elan wierp hij zich in de strijd, kreeg wat later Jan Hugens aan zijn
zijde en bouwde toen een beslissende voorsprong op. Ofschooh men in het
peloton nog wel enkele pogingen deed om daze vlucht ongedaan te maken, werden
deze onmiddellijk gestopt of aan banden gelegd. De voor het Breda Bier
Profklassement bijzonder hooggenoteerde Cees Lute controleerde alles en wierp
hulptroepen in de strijd als het gevecht niet meer alleen te localiseren
viel. Beroepsrenners: OUDE
TONGE.(1965.08.28) Amateurs: Nieuwelingen: 1. P. van der Weegen, OUD-GASTEL.(1965.04.24
T/M 04.25) TWEE DAGEN
KOERSTEN ZE IN OUD-GASTEL SNELSTE JONGEDAME: DE BELGISCHE ROSA NAESSENS DE
BESTS AMATEUR: RINIE PYNEN Een wedstrijd
organiseren op aan dag, met zoveel evenementen, was zo meende het volijverige
comite te Oud-Gastel niet mogelijk en daarom reden zaterdag de dames,
veteranen en adspiranten, terwijl daags daarop de amateurs en nieuwelingen
aan de beurt waren. Amateurs: 1. Rinie Pynen, Woensdrecht, de Nieuwelingen: 1. W. Liebrechts, Vlaardingen, de Adspiranten: Dames ( Veteranen: 1. J. Matteussens, Belgie, de OUD-VOSSEMEER.(1965.08.14) Amateurs: J. Boode, Adspiranten: 1. T. Stroosnijder, OVERIJSSEL.(1965.05.15) Toen aan het slot
van de strijd om de Overijsselse wielertitel voor amateurs te Almelo dertien
renners op de meet kwamen afstuiven met in het voorste gelid de kampioen van
vorig jaar, Henk Nieuwkamp, zat bij hem aan het wiel de attente Johan
Pluimers uit Enter, die dankbaar profiteerde van het feit, dat Henk de sprint
aantrok. Nieuwkamp werd eervolle tweede, terwijl de rappe Fred Niemeijer uit Hengelo
een goede derde werd. Er gingen 37
renners van start, die van meet, of levendige strijd voerden. De
uitlooppoging van formaat werd ondernomen door Joh. Oude Lenferink, die op
een gegeven moment ruim twee minuten voorsprong had, dock twee ronden voor
tijd werd ingelopen. Het draaide dus op een eindsprint uit. BRON: BEN
ZOMERDIJK Amateurs: 1. en kampioen van Overijssel: Joh. Pluimers, Enter, We tekenen
hierbij nog aan, dat de titel van Pluimers aan een zijden draad heeft
gehangen. Geruime tijd vergaderden na afloop namelijk de
wedstrijdcommissarissen, omdat tijdens de koers meermalen geconstateerd was,
dat Pluimers op plaatsen werd verzorgd waar geen verzorging was toegestaan.
In feite had Pluimers dus gediskwalificeerd kunnen worden. Gelukkig voor hem
ging dit niet door. Nieuwelingen: 1. W. Wissink, Oldenzaal, Adspiranten: PAPENDRECHT.(1965.05.11) Amateurs: 1. Jac Mesters; 2. Jurrie Dokter; 3. Piet van Dijk; PAPENDRECHT.(1965.09.04) Amateurs: 1. J. Brouwer, Nieuwelingen: 1. Veldhuizen, PEIZE.(1965.05.30) Nieuwelingen: 1. E. Broekstra (Warffum), Adspiranten: 1. Be Duit; 2. Bert Bathoorn; 3. Harrie Homan; PIJNACKER.(1965.08.14) Amateurs: Nieuwelingen: 1. J. van den Burg, POELDIJK.(1965.09.04) Amateurs: Nieuwelingen: 1. Verwey, PRINSENBEEK.(1965.07.04) Amateurs: 1. P. van Dijk, Nieuwelingen: 1. Henk de Kok; 2. Harrie Jansen; 3. Mat van Groezen; Adspiranten: 1. Andre van Dun; 2. Wim Klinkenberg; 3. Gerard Krom; PUIFLUIK.(1965.08.22) Nieuwelingen: 1. Jan Burik; 2. W. Wingelaar; 3. Ton Zeldenthuis; Adspiranten: 1. John Cornelisse; 2. Willie van Heeswijk; 3. Wim Klinkenberg; PURMERPOLDER.(1965.00.00) GERARD KOEL
sterkste in de Purmerpolder Baanrenner Gerard
Koel doet het thans ook goed op de weg. In de Purmerpolder, in een race voor
profs en amateurs over Bij de
nieuwelingen zegevierde Klaas Balk; bij de adspiranten Weithe Hayer. De
clubprijs was voor de Amsterdamse vereniging Le Champion. Adspiranten 22
km: 1. W. Hayer, Halfweg, in 36.25; 2. K. Vlijm,
Amsterdam; Nieuwelingen 55
km: 1. K. Balk, Halfweg, in 1.22.20; Profs,
onafhankelijken en amateurs 85 km: Clubklassement: 1. Le Champion 34 pnt.; 2. De Bataaf 30 pnt.; 3. Olympia 28 pnt. PUTTE.(1965.05.02) Nieuwelingen: 1. Wim E vertse; RAAMSDONKSVEER.(1965.05.27) Amateurs: 1. P. van Donk (Rosmalen), Nieuwelingen: Adspiranten: RAVENSTEIN.(1965.09.19) Amateurs: 1. Piet Tesselaar; Nieuwelingen: 1. Henk de Kok; Adspiranten: 1. John Cornelisse; 2. P. van Hulst; 3. Cees van de Pol; REUSEL.(1965.06.07) Amateurs: 1. J. van der Horst, Haarlem, Nieuwelingen: 1. H. Evers, Linne, RIED.(1965.08.29) Amateurs en
nieuwelingen: 1. D. Bronger, Adspiranten: 1. B. Duit, RIJEN.(1965.05.23) Nieuwelingen: 1. K. Dekkers, Rotterdam, RIJEN.LEREN
ZOOL.(1965.05.23) GERBEN KARSTENS
spurfe naar mooie zege in De leren Zool Met een
vlijmscherpe eindsprint heeft de 24-jarige Leidse notariszoon Gerben Karstens
zijn tweede zege bij de professionals binnengehaald. Dat gebeurde in de
Ronde van Rijen, die met haar nevennaam „De Leren Zool" groter bekendheid
geniet. Nadat de gevaarlijkste ontsnappingen van onder andere Haast, Harings,
Hugens, Zoet, De Wit en de Duitser Kemper waren tenietgedaan kwam tenslotte
een dozijn koplopers op de eindstreep aanstuiven en daaruit wist de
supersnelle Karstens zich voor Van Dongen en Rentmeester als eerste over de
streep te werken. Ongeveer 20.000
toeschouwers omzoomden het stratenparcours van deze “Leren
Zool-wielerronde", die naast alle Nederlandse kopstukken (op Janssen, De
Roo en Geldermans na) ook vele buitenlanders aan de start kreeg. De strijd
ontbrandde al gauw; kleine Ceesje Haast demarreerde, trok met driftige
pedaalslagen weg en kreeg pal daarop gezelschap van Jan Hugens. Even later
sloot Harings zich er eveneens bij aan en toen veroverde deze drie H's al
heel gauw een voorsprong van drie minuten. Toch was het niet de beslissing,
want halverwege de 125 te rijden kilometers maakten Bart Zoet, Jan Pieterse
en de Duitser Dieter Kemper de aansluiting waar. Een stunt, die de tandem
Nijdam De Wit kort daarop eveneens vermocht te doen. Voor Gerrit de Wit was
dit heroptreden na zijn ziekte aldus niet geheel roemloos. Het peloton kwam
inmiddels ook weer toe en toen, met nog twintig kilometer te rijden, sloeg
Karstens zijn beslissende slag. Maliepaard, Leijten, Van Dongen, Rentmeester,
Van den Klundert en De Jong haakten met nog zes renners aan en dit twaalftal
nam een veilige, niet meer te herstellen, voorsprong. De reeds aangehaalde
eindsprint bracht tenslotte de uitslag: Beroepsrenners en
Onafhankelijken: Nieuwelingen: 1. K. Dekkers; 2. Piet van de Weegen; 3. Jan Buis; RIJSBERGEN.(1965.03.28) De RONDE VAN
RIJSBERGEN bracht een glorievolle wielerdag MARTIEN VAN DER
LEE won de amateurkoers Tot voorbijje
zondag stond de Ronde van Rijsbergen alleen maar open voor amateurs,
nieuwelingen en adspiranten, maar nu de beroepsrenners en onafhankeliijken
zich zo machtig laten gelden, besloten de inrichters van de “Hel van
Oekel", de bijnaam voor geroemde wielerronde, het ditmaal ook eens met
profs te proberen. Oud-coureur Janus Braspenninckx en Nico Utens lieten de
“broodmannen" in een: omnium elkanders krachten meten, zonder natuurlijk
de drie andere categorieen te vergeten. Men wil in
Rijsbergen de jaarlijkse wielerkoersen aldus op een hoger niveau brengen en
al was daags tevoren de Ronde van Twente aan bod geweest, toch bleek dit voor
het amateurkorps geen bezwaar om ook in deze Brabantse aan de slag te gaan. Dat Kees Haast,
immers in deze plaats woonachtig, bij de wedstrijden voor profs tot de
uitblinkers zou gaan behoren was duidelijk en ook, dat zijn deelneming de
reden was voor een uitzonderlijk groot aantal toeschouwers langs het
parcours. Het uitgesproken prachtige lenteweer deed daar nog een extra
schepje bovenop. Nadat de
adspiranten en nieuwelingen hun wedstrijden hadden gereden, kwamen de
beroepsrenners en onafhankelijken aan de beurt. De ploegentijdrit (zes
renners per formatie) werd gewonnen door de equipe: Kees Haast, Werner
Swaneveld, Karel Leyten, Leo van Dongen, Rik Wouters en Cees Snepvangers,
die de tien kilometer aflegde in 14 min. en 28 sec. De tweede ploeg,
gevormd door Jaak van der Kloot, Andre van Aert, Adrie van T'ilburg, Martin
van Ginneken, Jos Linders en Henk de Jong, kwam daarbij wel wat tekort. De
klassementsrace over Ter afsluiting
van dit zeer geslaagde wielerevenement reden de beste amateurs een wedstrijd
over negentig kilometer. De eindfase was enerverend omdat het zeven mans
leidende groepje een voorsprong van circa twee minuten op de overigen kon
nemen. De eindsprint bracht een verrassende zege aan Martien van der Lee uit
Drunen.BRON: ADRIAAN VERAART Adspiranten: Nieuwelingen: Amateurs: RIJSSEN.(1965.06.19) Amateurs: 1. Henk Nieuwkamp; 2. Jan Serpenti; 3. Henk Hoekstra; RIJSWIJK.(1965.05.01) Profs-klassementswedstrjjd: Amateurs 80 km: Nieuwelingen 40
km: RIJSWIJK.(1965.06.08) Amateurs: 1. Andre van Middelkoop; 2. Rudie Liebrechts; 3. Gerrit van Noord; ROLDE.(1980.03.28) Amateurs: 1. H. Luchies, Geestbrug, Nieuwelingen: 1. J. Eggink, Beilen, Adspiranten: 1. B. Duit, Warffum; RONDE DOOR
HET LAND VAN BARTJE.(1965.06.19) FEDOR DEN HERTOG zegevierde met voorsprong door
„HET LAND VAN BARTJE" De
negentien-jarige Fedor den Hertog uit Harderwijk is winnaar geworden van de
„monster"-wegwedstrijd voor nieuwelingen door “Het land van
Bartje". Dit met start en finish in Assen. Wat een prachtige
winnaar! Evenals in de Flevo-Tour toonde de sterke Den Hartog ook nu zijn
aanleg in een koers, waarin tal van renners de strijd staakten of met grote
achterstand arriveerden. Vooral de felle wind was voor velen een handicap.
Niet echter voor de goed-pedalerende Fedor den Hertog die - we schreven het
eerder - een tweede Tiemen Groen is, maar daarbij over meer souplesse
beschikt. Nauwelijks had
wedstrijdleider Haanstra de rode vlag opgeborgen of de strijd ontbrandde op
een parcours, dat door de fraaiste streken van Drente voerde. Na dertig
kilometer rijden, in de buurt van Lieveren (waar Rein Breman lelijk ten val
kwam), had zich een hoofdmacht gevormd van zestien man onder wie Den Hertog,
Cornelisse, Van der Voort, Snijder, de “noordelingen" Kooymans en
Broekstra, alsmede de sterk-rijdende Brabander Wouters. Die raakte later door
pech achterop. Door de
aanhoudende demarrages kreeg de bezemwagen werk ten over. Fedor den Hertog
fietste echter langszij de kopgroep als de commandant van zijn troep. Tal van
malen probeerde hij - tussen Rolde en Eldersloo - weg te komen, maar het
lukte hem niet. Wel lukte dit Kooymans uit 't Zand, die met Ekehaar achter en
Amen voor de wielen aan de haal ging. Binnen een ommezien bouwde deze sterke
jongeman een fikse voorsprong op. Tussen Grolle en Schoonlo kreeg evenwel Den
Hertog het op z'n heupen, juist toen de groep van zestien tegen de
stormachtige wind moest optornen. Tjonge, tjonge, wat liet Fedor een prachtig
stukje wielersport zien daar in het mooie Drentse land. Gejuich Gejuich weerklonk
in Westerbork toen Den Hartog op de dappere Kooymans neerstreek. Daarmee was
het “vuurwerk" meteen begonnen. Het hele peloton was veranderd in een
soort slagveld. Toen het
TT-circuit in zicht kwam, demarreerde Den Hertog en daarop had Kooymans het
antwoord niet klaar, al verdedigde de Groninger zich voortreffelijk tegen de
achter hem jagende Amsterdammers Cornelisse en Van der Voort, en Dekker uit
Enkhuizen. Maar Fedor den Hertog had de overwinning
geroken en terwijl zijn tempo ver boven de Nieuwelingen: 1. Fedor den Hertog, Harderwijk, de RONDE OM
DE HAARLEMMERMEER.(1965.05.05) EVERT DOLMAN
superieur in Ronde om de Haarlemmermeer Harde wind velde
vele deelnemers “Wij hebben voor
honderd procent geluk gehad met het weer", zei na afloop van de
voortreffelijk georganiseerde Ronde om de Haarlemmermeer de niet minder
voortreffelijke secretaris van de Halfwegse wielerclub De Bataaf, Jan Zomer.
Met vele trouwe leden en supporters van zijn vereniging was hij op
bevrijdingsdag al ver voor het hanengekraai uit de veren. Wat toch moet er in
de meeste gevallen nog niet allemaal worden gedaan om zo'n jaarlijkse
wegklassieker tot in de perfectie te doen slagen? Wie als organisator al eens
met dit bijltje heeft gehakt, kan er van meepraten, weet dat er vele, vele
weken van de grootste opoffering liggen voor het festijn werkelijk kan
beginnen. Gelukkig evenwel
heeft deze door de jonge Rotterdammer Evert Dolman gewonnen Ronde om de
Haarlemmermeer weer een perfect verloop gehad. Er was een glinsterende
meizon, maar er was ook een zeer sterke westenwind, die voor echt koersweer
zorgde, er voor een belangrijk deel de oorzaak van is geweest, dat het in dit
tintelende wielergevecht gepeperd is toegegaan. We zijn, in de
eerste van de drie ronden van elk zestig kilometer, zoveel pechvogels en, ja
vooral “gelosten" tegengekomen, dat het noemen van namen vrijwel
onbegonnen werk is. De Brabander Van Seggelen, vooraan geeindigd in de Ronde
van Friesland, had na nog geen vijf minuten rijden al machinedefect; de Belg
In 't Veld, zojuist als vierde prijsrijder uit de wielerronde door zijn land
gestapt, moest voor een lege band van zijn fiets; tegenslag ondervonden onder
meer door een valpartij renners als Van de Lans, Peters, Walravens en Hoogerland,
De Boer, Van Doorn, Leijten, Liebregts, Hesse, Schulte en Van Kemenade. De
Breda Bier-rijder Van Breugel daarentegen kreeg kort voor Beinsdorp,
nauwelijks twintig kilometer na de start in Zwanenburg, bandbreuk.
Terugkomen, zich opnieuw in de hoofdmacht nestelen was er met die felle tegenwind,
welke de deelnemers recht in het gezicht blies, niet bij. Die holle bolle
Wind was op deze jubeldag inderdaad een obstakel van betekenis, waartegen het
moeilijk optornen was. Vraag het maar aan de Belgische renners, die hebben
meegedaan. Op de smalle wegen van de Haarlemmermeer, met aan de ene kant het
open- bloeiende polderland en aan de andere zijde het onrustige water van de
Ringvaart, lag het aanvankelijk ruim honderdtwintig man sterke veld dan ook
volkomen uiteen. In ploegen en ploegjes. Oele en Bruin, Wijdenes en Van
Opstal, Van de Ruit, Griffioen, Hairwassers, de Belgen Willems en Backers en
ook miltair Roel Hendriks (had een lekke band gehad) “zwommen" ergens in
de achterhoede, worstelend tegen de stormwind op. De Peugeot-rijder Piet de
Wit, niet van kwaliteiten ontbloot, liet het onderweg echter afweten. Hij zag
er geen heil meer in, terwijl zijn achterstand heus niet zo groot was. Nee,
beste jongen, zo wordt men geen coureur. Denk er wel aan: wie de harde
leerschool mijdt, mist de weg naar het meesterschap. JANTJE EN PIETJE Kort nadat Daan
Holst, die weet waar zijn plaats in het peloton is, achterop was geraakt door
een flinke schuiver, was na de eerste doortocht een achttien man sterke
kopgroep tot stand gekomen. Voor een succesvol slagen echter wat te ruim van
omvang. Want als er gewerkt moet worden, kijkt Jantje gewoonlijk maar al te
vaak naar Pietje en Gerritje naar Klaasje. Al waren er renners bij die op
deze dag echt wel van aanpakken wisten, meehielpen om de eenmaal gekomen voorsprong
te consolideren of zelfs op te voeren. Kloosterman bijvoorbeeld en Gisbers,
Blom en Van Rooy, Kettenis, Dolman, de soms wat te onstuimige Koopmans en
Brugel. De Brabander Cees Brugel, die een lekke band had gehad, maar vanuit
de prachtige Jabo-volgwagen (een hele winst bij grote wegkoersen) direct een
andere fiets kreeg. Zodat de Caballerorijder hooguit een kleine tweehonderd
meter achterstand behoefde weg te werken. Hetgeen hij - in zijn eentje -
prachtig voor elkaar bokste. Na tal van soms
werkelijk mooie jachten, waarin onder meer Hartman, Van Pelt, Rijkers en de
winnaar van het vorig jaar, Stakenburg, eervol ten onder waren gegaan, was op
de winderige Akerdijk bij Badhoevedorp, na DE EINDSTRIJD Dartelend van
overmoed had Joop Hoogland zich ergens in de buurt van Nieuwe Brug, met nog
een dikke veertig kilometer voor de eindhalte Zwanenburg, de ruimte
ingestort. Hij kreeg subiet Nol Kloosterman in zijn spoor mee. Hun vreugde
was echter van korte duur, want Evert Dolman en Piet Kettenis reageerden
scherp en liepen de twee uitlopers snel in. Daarmee was de
opmars begonnen. Want hoe kranig Pellenaars, Gisbers, Brugel en Blom zich in
de gedunde groep ook weerden, zich met inzet van alle krachten in het gevecht
wierpen, de zaak was beklonken. De jagers zouden zelfs nog gezelschap krijgen
van mannen als Minnekus, Leliaert en Van der Klooster, van wie de laatste
twee met de geelrode Vredestein-rijder Pellenaars (verkeerde in beste
conditie) nog een alles-gevende poging deden de achterstand te nivelleren. Tevergeefs
echter: de vier aan de spits waren weg en bleven weg. Van de vier
aanvoerders wilde Piet Kettenis in de knetterende eindstrijd de Grote Hans
spelen. Drie, vier keer achtereen sloeg hij met jeugdig elan toe, ranselde
hij - kin op het stuur - de pedalen, reed hij een goede dertig meter in heel
hoog tempo voor zijn drie mede-koplopers uit. De laatste maal heeft het zeker
een halve minuut geduurd, eer de kanshebber voor de zegekrans, de even snelle
als attente Evert Dolman, de kloof had overbrugd en weer aan het wiel van de
laaiende Hagenaar zat. De succesvolle Rotterdamse Trio Bubble Gumrenner
Dolman, die temidden van talrijke kijklustigen door een fikse sprintoverwinning
zijn naam schreef op de erelijst van de Ronde om de Haarlemmermeer. Van een
wegklassieker, waar de vele vrienden van de prachtige Halfwegse wielerclub De
Bataaf terecht trots op mogen zijn. BRON: EVERT VAN
MOKUM Amateurs: 1. Evert Dolman, Ploegen: 1. Trio Bubble Gum (Dolman, Van der Klooster, Minnekus); 2. Technisch
Bureau De Ron; 3. Vredestein. RONDE VAN
BRABANT.(1965.06.12 T/M 06.13) Veertiende RONDE VAN
BRABANT kenmerkend door geweldige vechtlust NOL KLOOSTERMAN een sterk triomfator
van deze tweedaagse Zonder zelf een
etappe gewonnen te hebben, is de Leidse amateurrenner Nol Kloosterman er toch
in geslaagd winnaar te worden van de veertiende Ronde van Brabant. Een
tweedaagse wielerwedstrijd, die afgelopen zaterdag in Etten begon en de dag
daarna haar, overigens zeer bijzondere, slot kreeg in de legerplaats
Ossendrecht. Daar was het stampvol van militairen en burgers; een entourage,
waarvoor de Welzijnszorg met een magnifiek feest had zorggedragen. In
Goirle, waar de finish lag van de eerste etappe ( De spanning in de
karavaan was groot en verrassingen zaten naar veler mening in de lucht. De
nieuwsgierigheid ging vooral in de richting van de vraag door wie de Nederlandse
equipe voor de Tour de 1'Avenir zou worden gevormd. Lute stond met Schouten,
Steevens, Beugels, Schepers en de onafhankelijke Karel Leyten hoog genoteerd
en ook Hoogland gold bij velen als een serieuze kandidaat. Toch zouden zij
er allemaal nog terdege voor moeten rijden. En hard ook! Dat begreep iedereen
en daarom werd er aan de kop meteen een zeer hoog tempo aangegeven, dat in
deze eerste rit tot in Goirle bleef gehandhaafd. Overal, onderweg en aan de
finish, was de belangstelling groot en het was maar goed dat deze mensen
vroegtijdig langs de route stonden opgesteld. Want ... reeds na een
twintigtal kilometers lagen de renners rijkelijk voor op het tijdschema. De
minder capabelen zagen uiteraard geen kans zich bij dit straffe tempo te handhaven
en natuurlijk waren er ook weer de nodige pechvogels. Valpartij met
gevolgen Tussen Oosterhout
en Dongen, kwam een nare valpartij de rennersvreugde wreed verstoren. Het
hoge tempo, dat de meute desondanks toch als een pak bij elkander hield, had
een slingering teweeggebracht en daardoor raakten diverse sturen met elkaar
verward en zo smakten vijftien renners keihard tegen het wegdek. Daar stonden
huilend van pijn, sommigen hevig bloedend, de meesten met verkreukelde
fietsen, renners, die het leed van een harde, onverschrokken koers aan de
lijve ondervonden. Jan van Veen, Rinus van der Klooster en de Belg Georges de
Raet waren er het ergst aan toe en de laatste moest zelfs naar het
ziekenhuis van T'ilburg worden overgebracht. Later op de avond kon hij daaruit
worden ontslagen. Blom, Zoontjes en Barendregt waren wonder boven wonder
heelhuids uit deze smak te voorschijn gekomen. Enkele van deze achterblijvers
konden via de vele volgwagens weer terugkomen; hetgeen zonder deze
“hulpmiddelen" absoluut onmogelijk zou zijn geweest. Vooral niet omdat
vooraan een hels tempo het eerste parool bleef. Braspennincx en Minekus moesten
in de buurt van Udenhout van wiel verwisselen en daar was het ook dat het
hoofdpeloton in vier groepen uiteen viel. In Helvoirt (na Toen kwam, nadat
de koplopers door elf man waren bijgebeend, bij Breugel een omlaag gedraaide
brug de strijd abrupt verstoren. Er kwam een totale hergroepering, echter
niet voor Lang... Definitieve
afscheiding Het was typerend,
dat juist de twee renners van het eerste uur toen weer op de trom sloegen.
Nico Lute - in grootse worm en zichtbaar gemakkelijk rijdend - nam opnieuw de
benen; trok Bas van der Bom en Henny Schouten ook mee, maar zag hoe de
attente Hoogland eveneens zijn rol weer kwam opeisen. Op het kantje af
haakte Kloosterman nog aan en daarmede was de definitieve afscheiding voltrokken.
Tegen de felle eindsprint van Lute was geen van zijn tegenstanders opgewassen
en toegejuicht door duizenden flitste hij glorieus langs de wedstrijdjury.
Schouten, Hoogland, Van der Bom en Kloosterman bevochten de volgende
ereplaatsen en ruim een minuut later spurtte Adrie Drop als zesde en eerste
van het peloton over de witte kalklijn. Te veel gevergd Aanvankelijk
scheen Nico Lute met de grote eer - winnaar van deze zware veertiende Ronde
van Brabant - te zullen gaan schuiven. Dat geleek er tenminste de volgende
dag, des zondags, op toen in deze tweede etappe pas na Rijsbergen wat leven
in de brouwerij kwam. Circa zestig kilometer waren toen afgelegd en in de
“Hel van Oekel", zagen wij hem in gezelschap van Kettenis, Liebregts,
Peters en Wagtmans met een voorsprong van vijfhonderd meter voorbij komen.
Liebregts deed als Amstelrijder natuurlijk geen kopwerk (Schouten stond
immers tweede) en ook Kettenis kon zijn werk staken. Hij moest een nieuw
bandje leggen. Lute was nu aangewezen op eigen vermogen en de hulp van de
twee anderen. Het was te veel gevergd van dit trio. Piet Cooremans vervoegde
hen het eerst, kreeg wat later Liebregts (opnieuw dus), Van Middelkoop, Van
Dorst en Van der Born bij zich en werd nog wat later achterhaald door Van
Seggelen, Heijnig, Kosten, Van Geel, Ouwerkerk (de winnaar van 1964), Drop en
alweer Kloosterman. Het was raak: de val was dichtgeslagen. Niemand kwam er
meer bij en toen in de eindfase Van Middeloop zijn langzamerhand bekende
coupe de force uithaalde reed deze Rotterdammer pardoes weg van zijn
concurrenten. Met zes seconden voorsprong arriveerde hij in het „open"
legerkamp Ossendrecht, waar duizenden hem een warme ovatie bereidden. Even
later konden zij Van Seggelen begroeten, die met een daverende eindsprint de
rest van de koplopers aankondigde en de sterke eindwinnaar van deze
geslaagde Ronde van Brabant, Nol Kloosterman, naar een tiende plaats verwees.
Het was genoeg voor de Leidse amateur, de grote zege was binnen. Verdiend! BRON: ADRIAAN
VERAART Amateurs Eerste
etappe Etten-Goirle, 185 km: 1. N. Lute, in
4.26.15; 2. H. Schouten, z.t.; 3. J. Hoogland, z.t.; 4. B. van der Bom, z.t.;
5. N. Kloosterman, z.t.; 6. op 1 pain. 17 sec. A. Drop; 7. D. Kosten; 8. H.
van Rpoy; 9. J. van Seggelen; 10. H. Peters; 11. J. Bols; 12. J. Gisbers; 13.
W. Emo; 14. P. Pellenaars; 15. E. van Stayen, Belg; 16. T. Gruyters; 17. J.
Fransen; 18. P. Kettenis; 19. J. van Pelt; 20. H. Steevens; 21: G. van Noord;
Amateurs Tweede
etappe Goirle-Ossendrecht, 155 km: Einduitslag: 1. N. Kloosterman, Leiden, 8.12.34; 2. op 58 sec. H. Schouten,
Badhoevedorp; Eindklassement
ploegen: 1. Breda Bier 24.41.49; 2. Amstel Bier 24.42.12;
3. Annuy 24.42.57; 4. Schapers de Bont 24.43.48; 5. Verbi Sport 24.44.46. RONDE VAN
DRENTHE.(1965.06.05) Vierde Ronde van
Drente kreeg een sensationeel slot ROEL HENDRIKS
plaatste de laatste en juiste demarrage De 24-jarige Roel
Hendriks uit De Wijk is afgelopen zaterdag winnaar geworden van de vierde
Ronde van Drente, die niet alleen : organisatorisch perfect klopte - daarvoor
alle hulde aan de actieve Hoogeveense Wielervereniging De Peddelaars - maar
bovendien een zeer boeiende wedstrijd te zien gaf; gevolgd door een zeer
sensationeel slot! Toen zich, met
nog Even leek het
erop, dat Van Kemenade de demarrant op de streep toch nog zou kloppen toen de
negen renners van de vluchtgroep vlak voor de streep op hem neerstreken. Kamprechter
Dr. F. W. van Ulsen (Zwolle) had echter op de witte kalklijn terecht
geconstateerd, dat Hendriks met minstens een banddikte als eerste was
gefinisht. Daardoor werd Van Kemenade een eervolle tweede en grepen Barendregt
en Ottenbros respectievelijk een derde en vierde plaats. De Limburger Eddy
Beugels, die tijdens de koers nog een fikse achterstand had moeten goedmaken
toen hij na pech spontaan een ander wiel kreeg van zijn ploegmakker Van
Pelt, ging met de vijfde plaats strijken en de rest van de koplopers
plaatste zich zoals in de uitslag staat beschreven. SPORTMAN Nog maar
nauwelijks had wedstrijdleider Stef van de Berghe, die ook deze klassieker in
goede banen wist te houden, de rode vlag in zijn snelle Jaguar gedeponeerd
of de honderd en vijftig amateurs gingen in hoog tempo aan de haal. Het eerste
wapenfeit kwam op naam van Jan Bols, een renner uit deze contreien. 's
Morgens was hij op het gemeentehuis van Hoogeveen als “sportman van het
jaar" benoemd en had uit hander van de burgemeester J. H. de Goede een
prachtige wisselbeker aangeboden gekregen. Bols greep in Pesse - na van de Olympia's
Tour. Overigens, er waren meer renners, die deze etappenwedstrijd nog in de
benen hadden. Te Beilen
noteerden we de eerste uitlooppoging. De temperamentvolle Rini Wagtmans en
de snelle Fries Hoekstra gingen met de attente Van Dorth en “oosterling"
Wim Derkink in de aanval en namen driehonderd meter. Toen Harm Smit, na zijn
fikse val voor het eerst weer in een klassieker aan de slag, ook al aan de
haal ging, sprongen Van Piere en Heijnig met de gebrilde Groninger mee. Zo
ontstond een sterke formatie van zeven renners, die bij de doorkomst van de
eerste lus een voorsprong van een minuut telde. Vanuit het
peloton, dat voorbij Hoogeveen Brugel, Been, Koopmans en Kisner met
“panne" achter had moeten laten, probeerden Be Jansema, Dinus Vos, Wiebe
Boonstra en Wim Neeskens het beurtelings om een geslaagde achtervolging in to
zetten; zonder succes evenwel. VOORSPRONG DRIE
MINUTEN Na Voorbij Assen
boterde het plotseling niet al te best meer in deze zesmans-kopgroep en in
het peloton begon men zich al meer en meer te roeren. Negen renners, te weten
Beugels, Ouwerkerk, Kettenis, Van Kemenade, Van der Holst, Hendriks, Van
Dongen, Boonstra en Hoogland gingen op stap. Verder dun enkele tientallen
meters liet het peloton, waaruit Dolman na twee lekke banden was verdwenen,
de vluchters niet komen. Door deze jacht
en mede doordat het bij de zes koplopers niet meer zo best vlotte, werd de
voorsprong er niet groter op. Integendeel! Steeds minder werd de achterstand
en ofschoon Smit, Wagtmans, Heijnig en Van Dorth nog al het mogelijke
probeerden om het tempo op te voeren, hun vonnis was reeds getekend! MEER DAN HONDERD
KILOMETER Voor Emmen
bedroeg de voorsprong nog veertig seconden, maar voorbij deze stad waar de
verzorging was, moesten de zes dapperen - na een vlucht van meer dun honderd
kilometer - kapituleren .... De strijd bleef
echter levendig. Vlakbij Coevorden probeerden Ted Blom en Piet Kettenis het
nogeens. Hun voorsprong werd niet groter dun honderd meter. Het compacte
peloton, nog slechts 36 renners tellend, vond het welletjes. Althans
voorlopig, want in de genoemde plaats, waar de publieke belangstelling, zoals
trouwens langs de gehele route, zeer groot was, kwam er weer leven in de
brouwerij. Daar ontstond namelijk de in de aanvang van deze nabeschouwing
aangehaalde kopgroep van tien renners, die met nog 25 kilometer te rijden
niet meer te achterhalen was. Wel trachtten Van der Horst, Emo, Van Piere,
Ouwerkerk en Van der Klooster het gat te dichten, maar het was te laat. Het draaide uit
op het boeiende slot. Een „happy end" voor de dolgelukkige winnaar Roel
Hendriks, die de traditionele overwinningsvaan van de Joop Middelink in
ontvangst kon nemen en voorts de bloemen en zegekus mocht toucheren van de
lieftallige Willemien ten Hove uit Nijverdal, die als Tour-Miss Kabouter
fungeerde. Amateurs: 1. R. Hendriks, De Wijk, RONDE VAN
FRIESLAND.(1965.04.24) Slopende wind
versplinterde het gehele rennersveld. . . . Machtige HARM OTTENBROS de sterkste sprinter Flyer HENNIE SCHOUTEN de
grote animator in:
Achtste Ronde van Friesland Wat kunnen de
laatste meters soms verschrikkelijk ver en lang zijn als de strijd tot op de
spits gedreven wordt om een klassieker te beslissen. Dat kon men afgelopen
zaterdag gewaar worden in Marathonstraat te Leeuwarden, waar een machtige
Harm Ottenbros - sterk en tot grootse dingen in staat - zijn meest geduchte
wapen, een keiharde spurt, aanwendde om de grootste animator van deze, door
een slopende wind geteisterde, achtste Ronde van Friesland in zijn laatste
sprong te bedwingen. Dat was de flyer Hennie Schouten uit Badhoevedorp, wiens
harde finish net niet ver genoeg reikte. Een trieste beloning voor iemand,
die zo ondubbelzinnig en duidelijk zijn stempel drukte op deze perfect
georganiseerde wegkoers over de lange dracht. De andere vier koplopers: Den
Hartog, Van Kemenade, Bols en Leliaert mochten in dezelfde volgorde de andere
ereplaatsen verdelen; zij hadden er recht op, want met het andere tweetal
hadden zij na Dokkum de definitieve rekening aan de rest gepresenteerd. Het moet voor het
organisatie-comite, bestaande uit het viertal heren: A. Andriessen jr., C.
Nijkamp, H. Wiederkehr en J. Jansen en de uitschrijvende vereniging, de
Leeuwarder Wielervereeniging De Friesche Leeuw bijzonder voldoening schenkend
geweest zijn, dat deze wegwedstrijd zo onvervalst haar naam deed uitkomen en
zo'n enorme belangstelling genoot. De slopende wind versplinterde het totale
rennersveld en wie niet in de eerste “waaiers" kon rijden, gleed
roemloos terug in de achterhoede. Het was allemaal
zo goed begonnen, het zonnige weer, dat honderden toeschouwers naar de start
op het Cambuurplein van Leeuwarden had getrokken, de vele renners die uit
allerlei windstreken naar de zo bijzondere provincie Friesland waren
gekomen; kortom alles wees op een prachtige wedstrijd voor iedereen. Neen,
niet voor iedereen, want toen de vliegende start op Rijksweg no. 10 de bont
gekleurde stoet deed losbarsten in de richting Franeker, werden de eerste
klappen al keihard uitgedeeld. Hans Pels en Jan Gisbers duikelden over elkaar
heen, de Duitser Kreie moest lossen en Bakker wisselde met Koster een wiel.
Nog meer lossers of pechhebbers? De Duitser Kramer, de Amersfoorter Van
Hoeyen, de Haarlemmer Nijssen en de Utrechter Meijer. Pietje Oud
uit-Lutjebroek had er in Berlikum al spijt van en dacht aan de nog vele te
rijden kilometers. Hij keerde terug, een daad die Lute en Schreur in een
later koersuur eveneens deden. Pech in de
achterhoede Er waren toen al
vele plaatsen gepasseerd, die in twee talen op de A.N.W.B.-borden staan
geschilderd. We noemen Marssum, Beetgum, Berlikum en Ried, waar de eerste
premiespurt de, voorste renners tot nog grotere spoed aanzette. Dartel sprongen
de pasgeboren lammetjes met de hollende paarden,schapen en koeien door de
grasgroene weiden, toen de eerste slagordes zich razend door het wijdse
Friese land boorden naar Frentsjer, oftewel Franeker. Voor geduchte kleppers
als Emo, Van Breugel, Holst of Serpenti was deze voorpost niet weggelegd,
evenmin als voor de Fransman Bernard Sainz, die met zijn vier landgenoten
Gourdy, Benoit, Henocqueen Prud'homme, alsmede Henk Hiddinga naar het hoge
Noorden waren gekomen om hun Franse wielerkunde te presenteren. Sainz is
namelijk Champion de France Universitaire, hetgeen wij zouden verstaan onder
Studentenkampioen van Frankrijk. Een lek bandje had hem hier even voor
Wommels geveld, toen men via Hichtum naar Bolsward wilde geraken. Er was hier
genoeg te noteren. De olijke Corrie Groenewegen, die vol goede moed een
nieuwe tube stond te leggen en de Groninger Harm Smit - toch zeker een goede
kanshebher - die met nog zovele anderen de alinea: pech in de achterhoede:
volmaakte. Totaal
versplinterd Onze
„sprung" naar voren, langs IJlst, Sneek en Heerenveen deed ons drie
groepen optekenen, waarin diverse renners scholen van grotere en kleinere
kwaliteiten. De kopgroep telde echter de grootste favorieten en naast het
idool van deze streek - Tiemen Groen - reed Schouten, Ottenbros, Liebrechts,
Been, Hoekstra, Bravenboer, Koel, Van Kemenade, Van de Ruit, Hulzebosch,
Bols, Heijnig, Brugel en Fransen. Keurig hadden zij de totale versplintering
weten te omzeilen en zich in de frontlinie opgesteld. Achter hen -op
vijfhonderd meter - „bombden" Bronger, Buis (een belofte), Minneboo,
Boonstra, Leliaert, Stouts, Van de Brink, Koster, Van Seggelen, Wijdenes,
Den Hartog, Koster, Dickhof, Van Lachterop, Rijkers, Hesse en Kloosterman
met alle geweld op de pauken en door de lommerrijke omgeving tussen St.
Nicolaasga en Scharsterbrug nam de frele Buis uit Zwanenburg zijn geslaagde
overstap. Bronger deed dit “groot stekend" na en toen was plots het
„bruggehoofd" van 32 man compleet. Alles wet daarachter zat kon
mismoedig het hoofd buigen. „Waar bleven
jullie?" Direct na de
samensmelting van de eersten ging Tiemen Groen weg. in soepele stijl draaide
hij zich naar een voorsprong van ongeveer 45 sec. en toen kwam Schouten in
het geweer. Eerst met Bravenboer en later met de langbenige Heijnig probeerde
hij het gat te overbruggen. Zowaar het gelukte; in Mildam. - na Beetsterzwaag
werd gepasseerd en toen werden Schouten en Heijnig ook ,gearresteerd".
„Wear bleven jullie nou?" zal de luimige Badhoevense coureur wel
gevraagd hebben, maar direcht daarop hernam hij zijn dominerende positie. Zo gleed de koers
door naar Dokkum, weer langs de vaart, die de Elfstedenschaatsenrijders zich
op hun martelgangen maar al te goed zullen herinneren, de harde wind nog meer
krachten ging aanspreken. De “trillingen" begonnen al, Schouten - altijd
weer deze naam -, Heijnig en Ottenbros gingen weg, even later weer de eerste
twee met Van Kemenade en Leliaert. Het grote spel
begon Nauwelijks was
het hersteld of Den Hartog ging weg. Het was de inluiding van het grote spel
dat nu begon; een spel, dat de „troeven uit de kaarten" deed schudden en
zou eindigen op de streep. Jan Bols, steeds paraat, dook naar de Utrechter,
achterna gezeten door animator Schouten en toen kwamen Van Kemenade, Leliaert
en de machtige Ottenbros ook aangesneld. Deze „wind"
deed het zeil van het zesmansschip strak bollen, in sneltrein- vaart ging het
op Leeuwarden aan en daar werd het uitgevochten, zoals we in het begin van
dit verhaal over deze prachtige achtste Ronde van Friesland vertelden.BRON:
JAN BALDER Amateurs: 1. H. Ottenbros, Alkmaar, 188; RONDE VAN
GELDERLAND.(1965.05.01) Felle
wielerstrijd schitterde in al haar luister Andre van
Middelkoop een prachtige solo-winnaar van 9e Ronde van Gelderland Fel en zonder
pardon waren de vele wielergevechten, die het uitgelezen rennersveld
afgelopen zaterdag op de wegen van de provincie Gelderland met elkaar
uitvocht. Nimmer luwde de strijd; vanaf de start tot dicht aan de finisch
liet zij de volgers en de belangstellenden in het onzekere en voor de
organisatie van deze prachtige klassieker, die door de mooiste streken van
de Veluwe voerde en qua parcours een diepe indruk op ons achterliet, is er
nauwelijks meer voldoening over dit welslagen in te denken. Deze
wegwedstrijd welke werd verreden onder een zonovergoten hemel, schitterde in
al haar luister. In alle onderdelen klopte de „planning" en als
bekroning op dit machtige stuk werk, kwam de schitterende solo, welke winnaar
Andre van Middelkoop in de slotfase ten beste gaf. Hij was met nog vijftien
kilometers voor het stuur zijn andere metgezellen van de “kop"- ontvlucht,
bleef aanvankelijk op dezelfde afstand in het vizier, maar “gleed"
tegen het einde toch verder van hen weg. Alleen kwam hij
aan, moe en onder het stof, maar zielsgelukkig omdat hij besefte dat zijn
drieste sprong bij Hoog-Buurlo, niet te overmoedig was geweest. Nog
gelukkiger werd de 24-jarige metselaar uit Rotterdam, toen ruim dertig
seconden later zijn stad- en ploeggenoot Evert Dolman met een formidabele
eindspurt de tweede plaats opeiste. In zijn „spoor" had hij de
Haarlemmer Jan van der Horst meegetrokken en de gelegenheid geboden de rest
van de oorspronkelijke tienmanskopgroep te derailleren, om zodoende naar een
welverdiende derde plaats te reiken. Ruim honderd-en
tachtig renners trokken om kwart over een de touclipsen strak, toen, op
zaterdagmiddag 1 mei, het startschot werd gegeven voor de 9e Ronde van Gelderland.
Geneutraliseerd reden zij naar de Marchantweg en daar kon de komende strijd
zich in al haar geweld ontplooien. Met de handjes op het stuur sloot Bennie
Heusinkveld het bontgekleurde lint, dat zich over de slingerende wegen naar
Beekbergen bewoog. Nog gebeurde er niets, maar even daarna meldden zich de
eerste slachtoffers. Leo van Schalen, de dag voordien winnaar van de Ronde
van Nunen, duikelde over Huenders heen en betrok de Axelse Zeeuw Rien Bukacki
eveneens in deze onfortuinlijke pose. De laatste, nog zonder de vloeiende
stijl van de klasrijke coureur maar sterk tot in alle vezels, probeerde met
een stel gelosten de aansluiting te verkrijgen, maar ontdekte, dat
“terugkomen" - een groot woord dat voor wielrenners in iedere koers
weer, een bijna magische klank inhoudt - er ook vandaag niet bij was. Dat
ondervonden eveneens de vele pechhebbers onder wie Van Amsterdam, Rijkers en
Huising. Ook keerden al enkele renners terug in dit eerste koersuur, dat met
“gouden slingers" door een van achter de wolken verschuilende zon
beschenen werd. UIT ELKAAR Het kaf was reeds
van het koren gescheiden. De eerste schermutselingen hadden slachtoffers
gevraagd en in een van de laatste formaties ploeterden onder andere Emo,
Blom, Eddy Koster en Koopmans tevergeefs naar een betere positie. Jongens,
die echt wel beter kunnen, maar door een tekort aan kilometers en
trainingsmogelijkheden hun opmars van de voorgaande jaren nu gestremd zien.
Het is dan ook hun grote sportliefde, die hen steeds maar weer doet
“aanzetten". De harde wind had
opnieuw haar “zwaard" door de gelederen gezwaaid en langs het kanaal
van Eerbeek naar Dieren beukten vijf “waaierende" groepen naar voren om
bij Laag-Soeren - na veertig kilometer wedstrijd - tot een tweetal
hoofdgroepen samen te smelten. In de achterste
ontwaarde men Althuyzen, Van der Haar, Kooi, Van de Apel, Leunis, Wagtmans,
Walravens, Dickhof, Mertens, Wijdenes en vele anderen, die bij Loenen de aansluiting
met de eerste formatie realiseerden. VEEL KWALITEIT Daarin zat veel
kwaliteit. Zij, Van Middelkoop, Dolman, Minnekus, Van der Klooster, Bronger,
Schouten, Kroon, Kettenis, Groen, Nieuwkamp, Gerrits, Santing, Koster, Benjamins,
Van Rijn, Lute, Leliaert, Deenen, Van Noord, Cor Leunis, Van Zomeren, Van
Bronkhorst, Harings, Schulte, Van Rossum, Boode en Bravenboer hadden elkaar
de „warmte" gegeven van een gesloten groep en moesten nu ervaren hoe zij
werden “uitgebreid" met een dertigtal renners. “Vele monden maken de
spoeling dun" legden zij uit met: “vele renners maken het luwrijden
dun" en daarom sloegen zij het in drieen. Een derde van de koers zat er
toen op en langzaam maar zeker begon de kopgroep, die wat later toch weer
door samensmeltingen was uitgegroeid te “slijten". Minneboo, Liebrechts,
Van de Ruit, Middelveld en de grillige maar klasrijke Jan Buis hadden moeten
afhaken. Vooral door toedoen van de laatste (wat een sprong!) konden zij
voorbij Hoenderloo weer aansluiten. EEN LANGE SOLO Dat was op tijd,
want een vlucht van de Zeeuw Wim de Wilde en de Hagenaar Piet Kettenis deed
de jagers tot haastige spoed aandringen. Samen trokken zij naar een ruime
voorsprong, Kettenis door zijn ongebreidelde aanvalsdrift en De Wilde door
zijn kunde. Jantje Harings, in fraai oranje gestoken, ging er alleen
achteraan maar de kloof was te groot. Harry Vogels, de Nederlandse
Australier, die er vooral vandaag bijzonder veel zin in had, moest wederom
een nieuw bandje leggen. Keer op keer treft hem dit tragische lot en ook nu
getuigde de wilskracht zijn moraal. Bijna zestig
kilometer reed hij op een lekke band, pompte hier, pompte daar en kwam
uiteindelijk aan. Hoe graag had hij er bij- gezeten toen de slotfase met
zoveel brio en geestdrift werd ingeluid. DE ONTKNOPING Nadat Kettenis
zijn maat - De Wilde - had laten gaan, - “ik moet nog zoveel!", - ging
deze onversaagd verder. Zijn provinciale devies: “Ik worstel en kom
boven", zou echter niet opgaan. Bij Wekerom, toen er circa De glooiingen
rondom de Kop van Deelen deed de rest van de kopgroep schudden en buiten
enkele anderen moesten ook Serpenti en Van Veen het hoofd buigen. ALLES
“VERWOESTEND" SLOT Het alles
“verwoestende" slot was gekomen. Dolman en Russens sloten zich bij Van
Middelkoop en Van der Horst aan, een stunt die Leliaert met Hartman, Peters,
Kloosterman, Kettenis en Pellenaars ook volbrachten en net, toen het
-tiental vooraan samenliep, wipte Andre van Middelkoop - sterk, vol courage
en stevig solliciterend naar een carriere - weg. Voorgoed, want ofschoon
Kettenis, Van der Horst en Peters zich met ,tien meter op en tien meter
af" volledig gaven en pal daarop de jonge Guus Leliaert de laatste
,luchtbellen' 'uit de longen van zijn mede-jagers zoog, tegen het tempogeweld,
dat Van Middelkoop naar de finish droeg, was niet meer te fietsen. Over het
erbarmelijke stuk grindweg, dat Hoog-Soeren met Apeldoorn verbindt, joeg
hij voort tot eindelijk de streep op het Asselsepad hem de verblijdende
verlossing bracht. Een koers, waarin
de overeenkomst tussen het jonge uitlopende groen der bomen, de jonge
rennersharten en de gouden zonnestralen alles samen- voegde tot een uitzonderlijk
schouwspel; behorend bij een in al haar luister schitterende Ronde van
Gelderland.BRON: JAN BALDER Amateurs: RONDE VAN
HET IJSSELMEER(1965.09.15 T/M 09.17) Ronde Rondom het
IJsselmeer een grandion succes Al vele grote
wielerkoersen mochten wij aanschouwen, van vele grote wielergevechten waren
wij reeds getuige en al menig organisatie hebben wij moeten bewonderen om hun
planning, coordinatie en afwerking van het geheel. We realiseerden ons dan
pas hoe groots en hoe prachtig het moet zijn als een wedstrijd ook slaagde en
sportief naar een hoogtepunt groeide. We leefden dan enigszins met dat
resultaat mee en droegen een dergelijk, voor de organisatoren verheugend
feit, naar buiten uit teneinde alle wielersportliefhebbers kond te doen van
een bljzonder geslaagd festijn. Opnieuw kunnen we dat doen, opnieuw kunnen
we ergens de loftrompet niet alleen steken, maar ook laten schallen met een
sonore klank, want de verreden week verreden veertiende Rondom het IJsselmeer
komt dit alleszins toe. Deze driedaagse wegwedstrijd werd een grandioos
succes en heeft vanaf de start in Beverwijk tot en met de finish in Amsterdam
geboeid. Uit de harde wielergevechten is tenslotte, de 20-jarige metselaar
Piet Tesselaar uit het wijdse Noordhollandse Halverdijk tevoorschijn gekomen
en zijn eindoverwinning, bekroond met twee etappe-zeges, heeft aan
duidelijk- heid niets te wensen overgelaten. De manier, waarop de roodblonde
sterke knaap in deze meerdaagse heeft geleden; verraadde nogeens te meer zijn
duidelijke komst ..... Met welke
aspiraties, met welke bijzondere wielergedachten moeten, nauwelijks twee
maanden geleden, enkele getrouwe sportmensen bezield zijn geweest, toen zij
de „troubles" rondom de voor dit jaar geplande organisatie van de Ronde
Rondom het IJsselmeer vernamen en daarop zelf het initiatief namen? Was het
van Ko te Paske, Fred Hartog, Gerrit Boelenkamp, Gerard Lebon en Joop de
Knegt de zucht naar verdiensten, naar roem en eer of naar avontuur? Neen,
pertinent niet, het was de onvervalste liefde, welke zij voor de wielersport
koesteren en nu zagen zij, dat iets moois, iets bijzonders dreigde te
verdwijnen. Daarom sloegen deze mannen (wat? Kerels!) de handen ineen en
wisten in slechts korte tijd tot een volledig geheel te komen. Alles hebben
zij er voor gedaan, aan alles hebben zij gedacht en daarom komt dit succes
hen meer dan toe. Natuurlijk mankeerde er wel wat, maar dat woog niet op
tegen hetgeen als positief kan worden aangemerkt. Trouwens, aan alles in het
leven moet iets negatiefs blijven; het houdt de mens levendig en strijdlustig
om juist dat in de toekomst beter af te werken. Gelukt dat echter, dan zal er
toch weer iets anders zijn dat voor verbetering vatbaar blijft, het is nu
eenmaal het “perpetuum mobile" van ons aards bestaan. Beverwijk-Sneek Onder de meest
ideale weersomstandigheden gingen woensdagmiddag 15 september in het
Noordhollandse Beverwijk bijna tachtig amateurs op stap om de eerste rit over
Over de veelal zo
slopende en sluwe “moordenaar", de Afsluitdijk, joeg het voort naar It
Heitelan, maar zeven man, te weten: Piet Cooremans, Hans Hesen, Jan Hesse en
Gerard Vianen, Anton Hollemans, Jo Kersemaekers en Lou Otte kwamen
aangestormd en streken door Pingjum heen - na circa Voorin begon het
“rammelen", want Beugels, Brouwer (wat een fond heeft dat geblokte
manneke! ), Holst en Dolman, trokken al eens een breed lichtspoor en na veel
doorvlammen waren zij weg. De licht pedalerende Wim Schepers ging er met
Wagtmans achter en ook Steevens wilde naar voren, maar het gevolg was - nadat
Dre van Middelkoop het gat prachtig overbrugde - dat alles weer ongedaan werd
gemaakt. Nog was de laaiende vuurhaard echter niet gedoofd, weer sloeg het
wielerlicht keihard in en nu was het de reeds enkele weken werkende Frank
Ouwerkerk, die met een subliem berekende demarrage de beslissing forceerde en
met Beugels, Peter Heijnig, Wim Schepers en met Rini Wagtmans voorgoed
loskwam. In de eindsprint was de laatste zijn belagers te glad af en zo kon
de kleine Brabander zich als eerste leider door Ronde Miss Ria Verda verdiend
laten omarmen. Ook hij had door zijn strijdlust er aan toe bijgedragen, dat
men liefst drie kwartier eerder in het toeristische Sneek arriveerde. Eerste etappe
Beverwijk-Sneek: Amateurs: 1. R. Wagtmans in 3.18.20; 2. E. Beugels; 3. W. Sohepers; Dagploegenklassement: 1. Beck's Bier 9.58.02; 2. Amstel Bier 9.58.33; 3. Trio Bubble Gum
9.59.02; 4. Vredestein 10.00.28; 5. Caballero 10.01.01. Sneek-Meppel Was de eerste
etappe dus een brok wielergevecht van de eerste orde, in de tweede rit
Sneek-Meppel kwam het tot minder heroische daden. Waarschijnlijk hebben de te
korte afstand - slechts We zagen het van
aanvoerder Wagtmans, die door zijn Beck's Bier-genoten Wim de Wilde, Marinus
Hoogerland en Corrie Groenewegen werd opgewacht, maar daarna zo'n speed
ontwikkelde, dat zijn “ophalers" los kwamen te zitten en evenals de wat
al te vurige Wagtmans - tong scheef in de mondhoek en op het uiterste puntje
van het zadel, sprekend neef Wout in diens grote dagen toen voor hem het
lijden op de fiets ook weer dan eens stond afgetekend - bijna te laat kwamen
om nog aan te sluiten. Toen Rini
Wagtmans en de zijnen echter bij het achterste groepje aansloten, bleek dat
er een hevige deining aan de gang was, want Holst, Beugels, Steevens en Van
Mulken, Pepels, Lelieveld, Marcel Evers en wat anderen deden hun uiterste
best om de totale orde, van begin tot het einde, te herstellen. Voor Drachten
( Men betichtte
„den Piet" van al of niet, stayeren, maar of het gegrond was heeft
niemand met zekerheid kunnen vaststellen. De meningen daarover liepen bij navraag
uiteen en het typerende was, dat juist enkele gerenommeerden zich van deze
boute uitspraak distantieerden en de Kalverdijker zijn ritzege van harte
gunden. Een halve minuut
later spurtte de gedrongen Henk Nieuwkamp schitterend naar de tweede plaats
en kon Wagtmans, die als zevende was aangekomen, ook voor de laatste dag als
leider aantreden. We geloven niet
dat de jury in het geval Piet Tesselaar onjuist heeft gehan- deld. Na de
desbetreffende motor-politieagent gehoord te hebben, heeft men het ingediende
protest volkomen terecht terzijde geschoven en de winnaar aangehouden. Wel heeft het
helaas wat zwak vertegenwoordigde jurycollege zich schromelijk vergist, door
de Trio-rijder Johnny Brouwer over het hoofd te zien. Absoluut heeft de
kleine man zich in Meppel onder de eerste tien geschaard. Wij dachten dat
hij ongeveer als achtste, negende of tiende aankwam. Het verweer, dat Brouwer
dan ook aanvoerde was zonder meer gerechtvaardigd. Helaas heeft men er
onvoldoende naar geluisterd de volgende morgen en dat heeft enige harde
meningsverschillen teweeggebracht. Niet de renner in kwestie deed dat, maar
de te luidruchtige en ideels misplaatste uitingen van zijn ploegleider
werden te graag door anderen overgenomen. Een diplomatiek optreden en dan
vooral in het openhaar brengt meestal meer winst. Dergelijke vertoningen
breken de wielersport af, het geeft de nog altijd aanwezige antiwielermensen
teveel voedsel in de bek - om hun afkeur over onze met impulsiviteit geladen,
sport te spuien. Daar moeten wij allen voor waken, temeer daar ploegleiders,
trainers, schrijvers en alles wat mede-rondhobbelt in deze sport toch nimmer
het paedagogische vlak uit het oog mogen verliezen. In het bijzijn van jonge
knapen, al zijn ze misschien nog eens wereldkampioen of de meest ingezeten
burger van de stad of het dorp, behoren verhitte gesprekken niet gevoerd te
worden. . De fout ligt
echter ergens anders. Een eenmaal aangestelde jury, moet niet meer de kans
kunnen krijgen om af te bellen, de KNWU moet hierop scherp toezien. Ook
wanneer het dan geen zogenaamde officiële klassieker betreft. Bij iedere
grote van stad tot stad koers, in voor- of najaar, behoort zij de jury samen
te stellen en wie zich daarvoor beschikbaar stelt heeft zich zonder meer aan
zijn gemaakte afspraak te houden. Wanneer een renner zijn verbintenis niet
nakomt, wordt hij door dienstdoende jury-leden voorgesteld voor een schorsing
of boete. Zeer terecht, maar waar blijven we indien de strafopleggers dan
maar zonder meer hun beloftes niet nakomen? Overmacht natuurlijk hierbuiten
gelaten. Het zijn harde en klinkklare regels, maar men mag geen enkele
organisatie, waarvoor honderden vrrijwillige en belangenloze uren zijn
opgeofferd op een dergelijke wijze voor het blok zetten. Zeker niet, als men
goodwill probeert te kweken onder nieuwe sponsors en al wat dies meer zij! Tweede etappe
Sneek-Meppel 112 km: Amateurs: 1. P. Tesselaar in 2.34.28; 2. op 41 spec. H. Nieuwkamp; 3. H. Vogels;
4. H. Steevens; 5. H. van Piere; 6. J. Hesse; 7. R. Wagtmans; 8. H. van Rooy;
9. H. Hesen; 10. D. Holst; 11. P. Heijnig; Dagploegenklassement: 1. Vredestein 7.45.46; 2. Oostelijke wielerploeg 7.46.36; 3. Beck's
Bier 7.46.42; 4. Amstel Bier 7.46:57; 5. Caballero 7.46.57. Zwolle-Amsterdam Het was met
Wagtmans op de eerste- en de “gebrande" Tesselaar op de tweede plaats in
het algemeen klassement - slechts dertien seconden verschil - geen wonder dat
er op de laatste en beslissende dag een hels wielergevecht te verwachten
viel. Dat kwam er dan ook, want nadat Joop Hoogland zijn eerste lekke band
met behulp van ploegmakker Van der Horst kon goedmaken en Peter Stevens en
Theo van Mulken voor elkaar hetzelfde sympathieke gebaar over hadden, kwam
het tot een ontlading welke tot in Amsterdam zou voortduren. Allereerst togen
Braspennincx, Van der Klooster, Van Middelkoop en Drop - later zou deze in de
beslissende kopgroep lekrijden en met het toegekomen peloton toch nog een
prachtige plaats opeisen - op pad en dat bracht de verontrustte aanvoerder
Wagtmans in hevig verzet. Met alle geweld trok hij de plooi strak, kreeg
daarbij nog hulp van de lekke band, welke Braspen- nincx opliep. Deze moest
door de perfect opererende Amstel-tandem Schepers-Van Rooy worden
teruggebracht en toen kon het spel opnieuw beginnen. Een uitval van twee
renners werd overgenomen door Schouten, Steevens, Den Hertog en Vianen en ook
daaraan moest Wagtmans alles doen om de schade te herstellen. Pal daarop toog
hij met ploegmakker Daan Holst zelf ten aanval, doch meer dan een
schermutseling van de eerste orde werd het niet. Inmiddels had „den
Bras" voor de tweede maal lek gereden en was hij alleen in een strakke
race teruggereden naar de groep. Na zestig kilometer koersen zat alles weer
broederlijk bijeen en konden ook Bert Boom - sterk in de running - en de
nogmaals door pech getroffen Theo van Mulken aansluiten. Een nieuwe kopgroep
had zich daarna gemeld. Schepers, Koster, Derkink, Geraeds, Cooremans en
Dolman hadden het avontuur gezocht en dit veroorzaakte een complete
versplintering van de hoofdmacht. Daarin was Henk van de Brink ten val
gekomen. Veel en veel later zou deze moedige knaap zijn “thuisreis" toch
voortzetten, zij het met achterstand. Een staaltje van
opperste wielerkunde gaf de ’s morgens zo omstreden Johnny Brouwer weg.
Platrijden had hem achterstand bezorgd, maar uiterst geconcentreerd scheerde
hij langs de volgauto's en sloot aan bij de schamele resten van een eens zo
groot peloton. Het Zuiderzeeplaatsje Bunschoten was gepasseerd en men dook
een stuk ongerepte natuur, de Eemnesserpolder, in. Een bitterhard, maar
ongemeen- boeiend wielergevecht ontstond daar en over de zig-zag door de
wijdse, groene vlakte kronkelende klinkerwegen, stuurde men op Laren aan.
Daar telde men negen renners op kop, want de erbij gezeten Drop had immers
pech gekregen en daarom waren Beugels, Vianen, Braspennincx, Van Lachterop,
Rijkers, Hollemans, Wijdenes, Minneboo en Hesen een zekere krachtbron kwijt,
die in de slotkilometers wellicht zo'n belangrijk rendement had kunnen
opleveren. De daarachter weer samengesmolten meute heeft daarop, vooral door
toedoen van Tesselaar, Schepers, Steevens, Holst en Van Piere, zo
verschrikkelijk “gekast", dat de kaarten in deze contreien grondig
werden geschud. Toch haalden zij van hun grootste achterstand - ruin twee
minuten - niet zo erg veel terug en wie weet hoe het “verlopen" was
indien de helaas neergelaten spoorbomen van Duivendrecht geen directe
belemmering hadden opgeleverd voor de vluchters Beugels, Minneboo en Hesen
reden nog wel voor wat zij waard waren, maar de kasseien van de Amsterdamse
Weesperzijde velden het vonnis. Als een tijger sprong de attente Tesselaar
naar hen toe, overstak het achttal en reed naar een tweede ritzege, welke hem
tevens de eindzege van deze zo goed geslaagde Ronde Rondom het IJsselmeer
deed toekomen. Piet Tesselaar,
sterk en jong - 2 februari 1945 - werd een schitterend eindwinnaar en heeft
daarmede zijn grote belofte voor de toekomst nog eens duidelijk onderstreept.
Alle dagen heeft hij zijn gezicht laten zien, alle dagen ging hij mee in de
strijd en zo deze er was, dan schuwde de kloeke Kalverdijker het zware werk
niet. Een betere winnaar had deze IJsselmeer-ronde zich niet kunnen wensen.
Een ronde, die het oude eervolle praedicaat, “klassieker" weer
hoognodig aan haar toch al glansrijke naam moet kunnen toevoegen en die
hopelijk reeds volgend jaar weer als een selectie kan worden verreden. Een
dergelijke wedstrijd behoort weer alle aandacht te hebben en net als vroeger
in de voorjaarskalender opgesteld te staan. BRON: JAN BALDER Derde etappe
Zwolle-Amsterdam 156 km: Amateurs: 1. P. Tesselaar in 3.34.21; 2. H. van Piere; Dagploegenklassement: 1. Vredestein 10.12.03; 2. Beck's Bier 10.12.33; 3. Amstel Bier
10.13.03; 4. Chloride Batterijen z.t.; 5. Trio Bubble Gum z.t. Individueel
eindklassement: 1. P. Tesselaar, Kalverdijk, 9.17.33; 2. op 1.17
E. Beugels, Sittard; 3. op 1.32 W. Schepers, Stein; 4. op 1.44 H. van Piere,
Uithoorn; 5. op Eindklassement
der ploegen: 1. Vredestein 27.56.21; 2. Beck's Bier 27.57.09;
3. Amstel Bier 27.58.3-9; 4. Trio Bubble Gum 27.58.54; 5. Caballero 28.00.37;
6. Chloride Batterijen 28.04.19; 7. Deko N.V. 28.07.53; 8. Oostelijke
wielerploeg 28.14.31; 9. Priems' Bouwbedrijven 28.20.21; 10. Renault
28.25.20. Prestatieprijs: 1. P. Tesselaar, Kalverdijk, 10 pnt. (Televisietoestel, geschonken
door Televersum, Amsterdam). RONDE VAN
LIMBURG.(1965.06.19) Eel Dolman
(winnaar) en Andre van Middelkoop (tweede) hoofdfiguren in
grandioze Ronde van Limburg UNIEK SCHOUWSPEL
DOOR IMPOSANTE VLUCHT Door het met
velerlei bonte varianten versierde traject - gladde wegen, kronkelende
straatjes en een alles vergende tocht over stijgingen en heuvels - door de nu
eens listig fluisterende en dan veer bruut bulderende wind - in de rug, in de
flanken en pal tegen - door het eveneens bij tijd en wijle in een vrolijk
zonnetje badend decor, door het tintelend en emotioneel verloop, de ziedende
kampvaardigheid, de grandioze veldslagen aan het hoofdfront en de nabije
stellingen, door pech en zeer zeker niet in het minst door de superieure ren
van Eef Dolman en Andre van Middelkoop, werd de Ronde van Limburg een wielergevecht
van formaat, van dramatische schoonheid. Deze 17de editie werd weer een puur
hoogtepunt, werd ook deze keer zonder twijfel Neerland's zwaarste en meest
geprezen klassieker. Pechvogels - en dat waren er nogal wat konden een
kruisje over het avontuur maken, van enige kans om weer aansluiting te
krijgen was geen sprake. Vooraan - het peloton, later diverse groepen en
kleinere gezelschappen - werd geen moment gepauzeerd of de kat uit de boom
gekeken, de voorsten hadden altijd een schier beknellende haast derhalve
dienden de jagers extra op de tanden te bijten en zodoende betekende een
leegsissend bandje het doodvonnis. Pikant was de finale, die zeer vroegtijdig
werd ingezet: Eef Dolman en Andre van Middelkoop - lang met hulp van de
moedige Guus Leliaert die op de klim van Noorbeek ( Van de 93
vertrekkenden op de Heisteeg, bereikte na Slag begon vroeg,
ren Dolman-Van Middelkoop duurde heel lang. De slag werd
bereids in Klimmen ( Drie
,generaals" in Bocholtz ( Geraeds kwam in
Amby (een stuk ,slechte" grindweg) ten val en verdween Bas Wijdenes
(lekke tube) uit het op Dolman en Van Middelkoop jacht makend gezelschap.
Een minuut hadden de twee kopmannen in Borgharen ( Voor Eef Dolman,
Andre van Middelkoop - plus hun buren op het ranglijstje - een piekfijn
wapenfeit, voor de Nederlandse wielersport een hoogtijdag en voor de
,Bergklimmers" een volledig succes.BRON: GERARD SILLEN Amateurs: 1. Eef Dolman, Rotterdam, de Bergklassement: 1. Eef Dolman RONDE VAN
MIDDEN-ZEELAND.(1965.06.25 T/M 06.26) Zesde
Internationale RONDE VAN MIDDEN-ZEELAND werd grandioze
triomf voor DIES KOSTEN Goed
georganiseerde wegwedstrijd van grootse allure Pas toen zijn
vader en moeder hem hadden omhelsd, hun eigen kind hadden gelukgewenst met
zijn grandioze triomf in deze 6e Ronde van Midden-Zeeland, kwamen de vreugdetranen
los bij de sympathieke Dies Kosten uit Kapelle. Hij, de zoon van het Zeeuwse
land was de sterkste geweest van deze onvervalste wegkoers, welke na een jaar
onderbreking, opnieuw een grandiozs succes werd. Door enthousiaste organisatie-handen
had men deze wedstrijd wederom kunnen bewerkstelligen en wat was het mooi nu
de zege terecht kwam bij een jongen van eigen grond! Kosten deed immers de
Zeeuwse harten feller kloppen. Zij hadden andermaaI een renner naar de
voorgrond zien komen. Misschien wel een opvolger van Theofiel Middelkamp, Jo
de Roo of Piet Rentmeester. Hun grootste lauweren zijn genoegzaam bekend,
deze knaap staat met zijn twintig jaren pas aan het begin van een mogelijke
wielercarriere. Deze zesde
Internationale Ronde van Midden-Zeeland, voortreffelijk georganiseerd door
het verjongde wielercomite van Goes, bestaande uit voorzitter Jan.van Stee,
technisch leider Adriaan de Schipper en de tegenwoordige representator Leen
Vuyk, heeft mede dank zij de voorbeeldige steun van de R. en T. C. Middelkamp
de allure gekregen van een zeer grootse ronde. Een ronde, die bovendien het
genoegen smaakte belangrijke deelname uit het buitenland aan de start te
mogen zien. Drie Belgische ploegen, een Zwitserse en een Engelse formatie
waren present en van hen hebben de Britten zich het meest onderscheiden,
doordat hun beste man, Andrew Durham, beslag legde op de achtste plaats. Het
totaal ploegenklas- sement kwam op naam van de Amstel Bier-equipe, die door
gedegen klas- seringen van haar renners in de wegwedstrijd en een vijfde
stelling in de ploegentijdrit de beste papieren op zak stak. Vrijdagavond 25
juni, om zeven uur precies, gaf Middelburg's burgemeester Mr. J. Drijber aan
de voet van het onvolprezen stadhuis op de Markt in de Zeeuwse hoofdstad, het
vertreksein aan de renners der zeventien deelnemende ploegen. Dit voor een
ploegentijdrit over tweemaal 28 kilometer, uitgezet op een parcours rondom
deze stad. Een perfect georganiseerd en een zeer aantrekkelijk onderdeel der
wielersport was daarmede begonnen. Hoe de strijd om de „minste tijd"
verliep is uit de uitslag gemakkelijk op te maken. (De tussen
haakjes vermelde tijden gelden na Amateurs: 1. Trio-Bubble-Gum 1.18.08 (38.44); 2. Engeland 1.18.14 (39.01); 3.
Stadsblad Breda 1.18.15 (38.55); 4. Dextro-Energen 1.18.22 (38.40); 5.
Amstel Bier 1.18.53 (39.17); 6. Dijlespurters, Belgie 1.19.16 (39.38); 7.
Eroba Tafeltrots 1.19.23 (39.36); 8. Annuy Sportkleding 1.19.42 (40.29); 9.
Caballero 1.19.47 (39.59); 10. W.S.C. Torhout, Belgie 1.19.57 (39.20); 11.
Zwitserland 1.20.25 (40.00); 12. Lierse Bicycle Club, Belgie 1.20.33 (40.17);
13. Noord-Oost Nederland 1.20.39 (40.15); 14. R. en T. C. Middelkamp 1.20.51
(40.25); 15. Breda Bier 1.21.03 (40.18); 16. Brabant Anker Motoren 1.21.43
(40.42); 17. Vredestein 1.23.17 (40.21). 's ZATERDAGS: DE
RIT IN LIJN De „jongens van
het eerste uur" in de wegwedstrijd over Vervolgens
vroegen Cooremans, Liebregts, de Zwitser Maranesi en de broer van Huub
Harings, namelijk Jan, de aandacht door de benen te nemen. Wat verderop kreeg
Evert Dolman pech en heeft tegen de verwachting in verder geen rol van grote
betekenis meer kunnen spelen. Bij Ovezande was
de leiding weer in andere handen. Kosten, Wagtmans en Machielsen hadden
tweehonderd meter winst veroverd op het peloton, dat steeds meer zou dunnen.
De opgave: dijk op, dijk af, het vlakke land langs het Veerse Meer en de vele
kilometers, deed velen sneuvelen. In Heinkenszand, na een uur fietsen in een
meestal straf tempo - ook tegen de wind in - zagen we voor het eerst Piet
Braspennincx. Hij zou de grote animator worden van deze koers, want bij
iedere verdere uitlooppoging was Piet present en nu reed hij met zijn
Groningse teamgenoot Harm Smit voor de grote groep uit. Wat later hadden
Leliaert, Wagtmans en de Belg Rogiers zich ook bij hen gevoegd maar bij
Vlissingen was het uit met de pret. Tussen Koudekerke en Biggekerke, een
moeilijk traject met de sterke zeewind pal in het gezicht, ondernamen
Braspennincx en Smit nogmaals een vluchtpoging. Zij droeg ditmaal ver en in
Domburg bedroeg het voordelig saldo zelfs ander-halve minuut. Pas tussen
Veere en Vrouwenpolder werden zij ingehaald door een groepje van zes renners
dat bestond uit Hans Hesen, Daan Holst, Gaby Minneboo, Dies Kosten, Henk
Peters en de Engeisman Andrew Durham. Deze laatste kwam, in tegenstelling met
zijn ploegmakkers, de Belgen en de Zwitsers opvallend goed mee. Het dubbelkwartet
spoedde zich met alle haast naar de finish. De achter liggende groepen en
groepjes, restanten van een eens compact peloton, waren geslagen, totaal
verslagen, want aan aansluiten viel niet meer te denken. De kenners durfden
voorspellen, dat Dies Kosten zou gaan winnen omdat deze nu eenmaal over een
machtig snelle eindspurt beschikt. Inderdaad
realiseerde de sympathieke Zeeuw uit Kapelle deze voorspelling. Meer dan
overtuigend greep hij de zege voor de Eroba-rijder Hans Hesen. Deze Geleense
routier was verrassend voor de dag gekomen door Peters, Minneboo en Holst
naar de volgende ereplaatsen te verwijzen. Een hoogst
spannend slot van een schitterende koers, die harde en zware strijd liet zien
en daardoor zo ongewoon interessant werd. De organisatoren van deze zesde
Internationale Ronde van Midden-Zealand - nieuwe stijl - hebben met hun werk
bjjzonder veel eer ingelegd en Zeeland als wielerprovincie opnieuw een
grotere naam en faam bezorgd. BRON: ADRIAAN
VERAART Amateurs: 1. D. Kosten, Kapelle, Totaal
Ploegenklassement: 1. Amstel Bier 14.04.56; 2. Caballero 14.07.54;
3. Dijlespurters, Belgie 14.12.09. RONDE VAN
NEDERLAND.(1965.05.12 T/M 05.16) Wereldkampioen
JAN JANSSEN magistraal winnaar van
de RONDE VAN NEDERLAND Ook het
ploegenklassement was voor Pelforth-Sauvage-Lejeune Na herhaalde
tegenslagen in het voorseizoen, heeft wereldkampioen Jan Janssen nu dan toch
eindelijk de internationale aandacht weer op zich kunnen laten vestigen. Als
een magistrale overwinnaar kwam hij tevoorschijn uit de vijf etappes tellende
Ronde van Nederland, die door de organisator - Acifit-Directeur Kurt Vyth -
tot een bijzondere gebeurtenis is verheven. Hij was het, die met zijn
manager Ton Vissers, Nederland eindelijk de ronde gaf, waarop zij met haar
eminente wegrenners van het ogenblik, internationaal gezien, recht op heeft. Altoos was de
Ronde van Nederland in het verleden een zorgenkind. Een wielergebeurtenis die
in het buitenland slechts een glimp van medelijden kon opwekken, maar met
deze uitgave was iedereen - in binnen- en buitenland - toch wel bijzonder
verguld. Buitenlandse
cracks - Anquetil, Darrigade, Anglade etcetera - maakten van het rennersveld
een bijzondere kwaliteitsgroep, waarin onze landgenoten eveneens hun rol
opeisten. Hoe de eindoverwinnaar, Jan Janssen, zijn prachtige zege
bewerkstelligde, laten wij hieronder van etappe tot etappe volgen. Eerste etappe
Amsterdam-Hoogezand In Hoogezand, het
eerste halte-station van de Ronde van Nederland, inde Gerben Karstens zjjn
eerste overwinning temidden van de grote broers. Ineens had de Leidense knaap
de rollen van voorheen te voorschjjn gehaald, plots had hij „vitesse" in
overvloed en zijn rapheid had hem dik verdiend op het erepodium gezet. De zoen van Elly
Koot - de Ronde-Miss - deed Gerben zeer zeker goed, omdat dit gebaar meer
beduidde dan een kleine hulde. Karstens zat weer in het schuitje, hij trok de
Oranjetrui aan en was de eerste leider van de Ronde. Vele
„snellen" zaten voorin deze massaspurt. Zo werd Captein tweede, Janssen
derde en Zoet - ook al een kersverse prof - vierde. In hun „spoor"
trokken zij de rest van de compacte rennersstoet met dezelfde totaaltijd over
de finish. Haastig was bet
internationale gezelschap door de Beemster, de Wormer, de Schermer en het
verdere Noord-Hollandse land getrokken, toen op de Afsluitdijk de eerste
koplopers - Jan Hugens en Cees Haast - zich lieten noteren. Pieterse en Van
Espen, vergden eenzelfde attentie en juist toen het viertal vooraan even bij
elkaar kwam, lieten de eerste drie zich weer terugzakken in het peloton. De
Arnhemmer Van Espen ging nu alleen door, kwam in Stiens (na Door het wijdse
Groningse land, waar kronkelende wegen prachtige gelegenheden boden om op hol
te slaan, gleden op Geen sensationele
„opening" van deze op zware zetels steunende Ronde van Nederland; geen
daverende veldslagen, maar wel een hoog tempo, dat met de schermutselingen
onderweg en de daverende eindspurt aan het einde toch voor een goede
ouverture zorgde. Beroepsrenenrs: Strijdlustigste
renner: Cees van Espen, Tele Vizier. Pechprijs:
uitgereikt aan W. Bocklandt en J. Gekiere (beide Belgie). Ploegenklassement: 1. Tele Vizier 18.17.57; 2. Amstel Bier 18.18.07; 3.
Pelforth-Sauvage-Lejeune 18.18.17; 4. Homburg 18.18.27; 5. Ford-Gitane, z.t. Opgegeven: de
Belgen, Willy Bocklandt, Julien Gekiere, Jean Nolmans en Guido Reybroeck
(allen behorend tot de ploeg: Flandria-Romeo). Tweede etappe:
Hoogezand-Doetinchem Doetinchem,
donderdagavond; Willy Alberti kreeg gelijk; voor het vertrek in Hoogezand
oordeelde de kleine Amsterdammer met de schone stem, dat de stoet voor de
aankomst in Doetinchem vrijwel geen rust zou kennen, dat het ene
bombardement op het andere ging volgen en dat voor de poorten van de
Vredestein-fabrieken het Oranje-shirt rond de schouders van iemand anders -
dus niet van de leider na de eerste dag - diende te worden getrokken. Aldus
gebeurde en zodoende kregen de (enthousiaste) volgers een bijzonder
smakelijke race voorgeschoteld, voorzien van allerlei pikante sausjes en al
lang voordat we in Doetinchem arriveerden hadden we diverse namen van een
prijzend merkteken voorzien. Nimmer was het
rustig, altoos werd slag geleverd en juist toen - voor de zoveelste keer -
een gezelschap ontsnapte, er restten nog De kranten, de
radio en de televisie hebben alle vluchten natuurlijk uitvoering beschreven
en opgerakeld, zodat we in dit verhaaltje de koers niet op de voet behoeven te
volgen. Toch enkele rennen in de verte: Maarten Breure en Tolhoek liepen in
Rolde ( Beroepsrenners:1. Kerckhove (Dr. Mann-Belg.), 4.24.49; 2. Lefebre (Pelforth-Fr.); 3.
Elliott (Ford-Gitane-Ierl.); 4. Knops (De Fritesspecialist); 5. Zoet (Tele
Vizier); 6. Snepvangers (Sunkist); 7. Van Espen (Homburg) allen z.t. als
Kerckhove; Algemeen
ploegenklassement na de tweede dag: 1. Dr.
Mann-Belgie, 31.34.20; 2. T'ele Vizier-Nederland, z.t.; 3. Pelf
orth-Sauvage-Lejeune-Frankrijk, z.t.; 4. Ford-GitaneFrankrijk, 31.34.40; 5.
De Fritesspecialist-Nederland, 31.34.50. Derde etappe:
Doetinchem-Simpelveld Simpelveld,
vrijdagavond. Op de avond voor het vertrek naar Limburg, in Doetinchem,
bekeek Jan Janssen de verwikkelingen met enige wrevel. Snel waren de ritten
onder de wielen doorgegaan, heel rap beslist en ontegenzeggelijk was er ook
fiks op de trom geslagen. Maar Jan Janssen had nog geen stunt op de weegschaal
kunnen deponeren, een stunt waarna hij naarstig streefde, temeer omdat de
Ronde van Nederland in een werkelijk feestelijk kleed stak en van grote
internationale allure was geworden. „Morgen", -
zo vertelde Jan - ,zal ik zien om weg te komen, de tocht door het Limburgse
gewest ligt mij, daar dagen allerlei obstakels op en op dat parcours moet de
slag geleverd worden! Krijg ik de meute weer keer op keer op mijn dak, dan
moet een andere Pelforth-man de karwei opknappen, want gezien het gehalte van
onze ploeg zijn we wel verplicht om waar voor het geld te bieden." Jan
Janssen was meteen bij de uitlopers, hij bleef vooraan, de Limburgse heuvels
en hellende straten, de kronkelende bochten en de geduchte concurrentie
deerden hem heel weinig en in Simpelveld spurtte hij regelrecht op de buit
af. Tevens werd hij eigenaar van de Oranjetrui. Die aankomst was geen
peulschilletje, tweemaal diende de Direkt nor het
verlaten van Doetinchem, in Laag-Keppel, was een stukje slechte weg - bedekt
met grintbeslag -. Hiervoor was tevoren gewaarschuwd, zulks in verband met
lekke bandjes. Dat viel mee, doch eer dat grintweggetje in het stuk voorkwam,
waren acht man ontsnapt: Dieter Wiedemann, Jos Huysmans, Ferdinand Deferm,
Jan Janssen, Bas Maliepaard, Ab Geldermans, Francois Mahe en Rein de Jong,
alsmede Ludo Janssens, ook al een maat van onze wereldkampioen. In
Laag-Keppel reed Ludo Janssens een bandje aan flarden en belandde in de
groep: Henk Nijdam reed hierin ook stuk en werd door Van den Klundert
opgewacht. En wat dachtten de chefs d'equipe? Degenen, die mannen in de nog
kleine hoofdrol hadden, hoopten op een welslagen; de anderen schudden het
hoofd en oordeelden zo'n vroege vlucht gewoonweg ten dode opgeschreven. Geen
mens had toen nog in de gaten, dat die ren Het was zonnig,
het was warm en de groep kwam maar niet in aktie. En zo kon bet gebeuren dat
we door Noord-Limburg trokken, naar Roggel ( De voorgaande
ritten hebben we in beschouwende trant gehouden, met de klemtoon op aardige
facetten van het “gewirwar". Ditmaal konden we deze lijn niet
voortzetten, omdat de finale een schier wonderlijke en ongelofelijke
belevenis werd. Een belevenis, welke werd voorafgegaan door een volslagen
knock-out van Dick Enthoven. Laat Anquetil na Roggel - alleen - aan een solo
beginnen, laat de vijfvoudige Tourwinnaar zeven minuten achterstand
gladstrijken en ... Wat die vijf achtervolgers meemaakten? Alleen Jan
Schroder bleef in het zadel, de vacante plaatsen werden - een complete veldslag
plus een surprise van formaat - door Elliott, Wim de Jager, Willy Vannitsen,
Rik Luyten, ingenomen. En laat net voor de intocht in Simpelveld Hugens,
Geldermans en Mahe de kriebel in de benen krijgen. Net voor het einddoel, net
voor de veilige haven werden zij afgehaakt. Jan Hugens kon nog de 8ste plaats
innen, Geldermans en Mahe werden - in Simpelveld - door de nog altijd
bedrijvige Anquetil vlotweg overstoken. In Simpelveld ( Beroepsrenners: 1. J. Janssen, Pelforth-Sauvage-Lejeune 5.42.50 2. B. Maliepaard,
TeleVizier 5.43.00 49. R. Wouters,
Homburg 5.50.09 50. W. van Smirren, Caballero Opgegeven: J. v. d. Kloot, Sunkist (Ned.); J. Captein, AmstelBier (Ned.); P.
Glemzer, Torpedo (Duitsl.). Vierde etappe:
Ploegentijdrit te Simpelveld, Simpelveld,
zaterdagmiddag. Die ploegentijdrit in Simpelveld was beslist geen
kleinigheid: totale lengte Duidelijk -
afgaande op het gemompel, het geredeneer en het handgeklap - ging de
interesse uit naar het duel Ford Gitane (Anquetil)-Pelforth (Jan Janssen) en
wel zo, dat velen niet meteen in de gaten hadden, dat Bas Maliepaard op
slechts enkele seconden van het oranje-shirt stond, zodat voor de TeleVizier-equipe
een hoofdschotel in het geding was. Erg zwaar –
zonder enige overdrijving – was deze Simpelveldse belevenis en het was dan
ook heus geen wonder, dat talrijke enkelingen en duo's ver na hun naaste
makkers rondfietsten. Het heeft geen
zin om alle namen van de mannen die het tempo niet konden bijbenen, een blik
op de voorgaande en de na afloop ineen gezette klasseringen geeft alle
uitkomst. Een winstpost voor Ford-Gitane? Hieraan werd gedacht, toen -
Elliott, Vannitsen, Everaert kregen dra tikken en naderhand moest Lute
achterblijven - Jacq. Anquetil met Stablinski en gewoonlijk Arie den Hartog
op kop een hels tempo ontwikkelden. In de laatste klim loste Stablinski en
dat leverde natuurlijk verlies op. Nu triumfeerde TeleVizier, hetgeen
uiteraard een heel dikke schouderklop waard was, een succes vergaard middels
een knetterende slotronde. Na TeleVizier en Ford-Gitane kwam Pelforth aan de
streep, waarvoor Jan Janssen, Mahe en Lefebre de laatste 1. TeleVizier
1.18.24; 2. Ford-Gitane 12. Caballero
1.27.54; Persoonlijke
tijden in de ploegentijdrit te Simpelveld Beroepsrenners: 1. Janssen 25.56, 2. Anquetil 26.05, 3. Den Hartog 26.05, 4. Haast
26.05, 5. Maliepaard 26.05, 6. De Roo 26.14, 7. Stablinski 26.20, 8. Anglade
26.22, 9. Lefebre 26.29, 10. Huysmans 26.38, 11. Lute 27.01, 12. Messelis
27.07, 13. Wiedemann 27.08, 14. Deferm 27.11, 15. Wilde 27.13, 16. Hugens
27.13, 17. Rentmeester 2'7.21, 18. Van Est 27.22, 19'. Knops 27.22, 20.
Schroder 27.22, 21. Tummers 27.22, 22. Lauwers 27.23, 23. Geldermans 27.24,
24. De Jong 27.24, 25. Van Dongen 27.27, 26. Karstens 27.27, 27. Harings
27.31, 28. Proost 27.38, 29. Zilverberg 27.38, 30. Cornelisse 27.40, 31.
Damen 27.40, 32. Van Espen 27.40, 33. Wouters 27.40, Niet gestart voor
de tijdrit: A. Jongejan, Fyffes (Ned.); R. Schulz, Torpedo (Duitsl.). Algemeen
klassement: 1. J. Janssen 16.40.32 2. 3. J. Huysmans Simpelveld-Helmond
Helmond, zaterdagavond.
Van Simpelveld ging de tocht naar Helmond. De Pelforths hielden de zaken
lekker in de gaten, er werd hard gepeddeld en en bloc naderde de troep
Helmond, een uitgelopen Helmond. Toen, nog Beroepsrenners: 1.W. Vannitsen, Ford-Gitane (Belgie) Opgegeven na
zware valpartij : Jan Schroder, Frites Specialist. Prijs voor de
strijdlustigste renner: W. Vannitsen, Belgie. Pechprijs: Andre
Darrigade, Frankrijk. Puntenklassement
(groene trui) na vier dagen 1. J. Janssen 34
punten 2. H. Cornelisse 28 punten 3. P. Rentmeester 23 punten Vijfde etappe:
Helmond-Amsterdam Amsterdam,
zondagmiddag. Voordat de overweldigende hulde en waardering aan het adres van
Ronde-winnaar Jan Janssen en zijn ploegmakkers van Pelforth en chef d'equipe
De Muer hen in het Olympisch Stadion te Amsterdam ten deel kon vallen, hadden
zij de “kaart Janssen" in de slotrit nog met brio bespeeld. Dat bleek,
toen Bas Maliepaard in de Dordrechtse dreven een laatste poging ondernam om
Janssen alsnog te verdringen. Meteen kwamen alle Pelforths in het geweer en
Maliepaard werd aan banden gelegd, aldaar en ook op het verdere gedeelte van
het traject. De gebruikelijke
“trein" bleek vrijwel gesloten. Demarrage van Rik Wouters na Riel ( Jammer voor hem,
die zich zo knap had weten te handhaven. Hetzelfde geldt voor de moedige
Brabander Jos van der Vleuten. Ook hij had in die vreselijke valpartij van
Helmond gezeten, maar ging als een “ mummie"
verpakt toch aan voor de tocht naar Amsterdam. Van pijn verkrampte hij bij
iedere pedaalslag, leed verschrikkelijk en moest bij Moerdijk de definitieve
aftocht blazen. Weg was zijn hoog-geklasseerde stelling, waarvoor zo bitter
hard gestreden was. Weg was de fel gekoesterde illusie om de triomfale
intocht in het Olympisch Stadion mee te maken. Ook dat geeft de wielersport! Beroepsrenners: 1. J. de Roo, TeleVizier 4.28.19; Opgegeven: Jos van der Vleuten, Acifit-Avaros; Dick Enthoven, Amstel-Bier. Algemeen
individueel klassement: Beroepsrenners:1. Jan Janssen (Pelforth), tijd 23 uur 57 min. 15 sec.; op 29 sec. 2.
Bas Maliepaard (TeleVizier); op 1 min. 22 sec. 3. Huysmans (Dr. Mann, Belg.);
op 1.45 4. Deferm (Dr. Mann,Belg.); op 1.52 5. Wiedemann (Torpedo, Dld.); op
1,58 6. Lefebre (Pelforth, Fr.); op 2.22 7. Rein de Jong (Amstel Bier); op
2.45 8. Anquetil (Ford, Fr.); op 3.24 9. Jan Hugens (Torpedo); op 3.28 10.
Cees Lute (Ford, Fr.); op 3.43 11. Jo de Roo (T'eleVizier); op 4.32 12. Ab
Geldermans (Amstel Bier); op 4.36 13. Anglade (Pelforth, Fr.); op 4.40 14.
Cees Haast (TeleVizier); op 4.46 15. Lauwers (Flandria, Belg.); op 4.55 16.
Stablinski (Ford, Fr.); op 5.01 17. Arie den Hartog (Ford); op 5.19 18. Hub
Harings (Homburg); op 5.37 19. Messelis (Dr. Mann, Belg.); op 5.56 20. Kemper
(Torpedo, D'ld.); op 6.01 21. Mahe (Pelforth, Fr.); op 6.05 22. Cees van
Espen (TeleVizier); op 6.06 23. Huub Zilverberg (Acifit); op 6.12 24. Wim de
Jager (Fyffes); op 6.18-25. Jan Timmers (Frites); op 6.22 26. Leyten (Dr.
Mann, Belg.); op 6.23 27. Leo van Dongen ('TeleVizier); op 6.27 28. Piet
Rentmeester (Amstel Bier); op 6.56 29. Karel Leyten (Acifit); op 6.59 30.
Elliott (Ford, Ierl.); op 7.18 31.
Wilde (Torpedo, Dld.); op 7.24 Puntenklassement
(groene trui) 1. H. Cornelisse
37 punten; 2. J. Janssen 36 punten; 7. P. Rentmeester Algemeen
ploegenklassement 1.Pelforth; 2.
Dr. Mann; 3. Ford-Gitane; 4. T'eleVizier; 5. Torpedo; 6. Amstel Bier;
7. Acifit Avaros; 8. De Frites Specialist; 9. Homburg; 10.
Fyffes-Bananen; 11. Sunkist; 12. Caballero; 13. Flandira-Romeo; RONDE VAN
NOORD-HOLLAND.(1965.04.03) In twintigste
Ronde van Noord-Holland ontbrak de wind. EVERT DOLMAN,
aanvankelijk pechvogel, toonde zich de snelste Een blijvende
herinnering zal de twintigste Ronde van NoordHolland op de volgers zeker
niet achterlaten, ook al werd deze befaamde amateur-klassieker, als vanouds,
weer op voortreffelijke wijze door de Zaanlandse rennersclub D.T.S.
ge-organiseerd. Het was heus geen wegwedstrgjd welke het stempel droeg van
verbeten gevechten, met jachten waarvoor men eens goed ging zitten. Geen
ronde zoals velen met ons in de jaren vijftig hebben aanschouwd. Dat kon ook
moeilijk op deze prachtige zonnedag, waarop geen zuchtje wind viel te bespeuren
- en dat in Noord-Holland! -, de wegen de ruim honderdvijftig deelnemers
niet de minste moeilijkheden in de weg legden en de afstand voor een
klassieker op zo'n parcours toch echt wel wat te kort bleek te zijn. Het sluitstuk van
deze lustrumkoers door het wijde polderland, onder een volkomen wolkenloze
lentehemel, was er nochtans een van superbe kwaliteit, met een winnaar, die
de triomf ook wel toekwam: Evert Dolman. De jonge Rotterdamse Trio Bubble
Gum-rijder, pechvogel van het eerste uur, versloeg in de eindspurt drie
makkers,-met wie hij in de slotfase de hoofdmacht was ontvlucht: Harry
Steevens,, Tiemen Groen en Frank Ouwerkerk. Dat de
verstandhouding in de equipe van Evert Dolman uitstekend is kon men al heel
gauw waarnemen. De deelnemers, die van ongeduld hadden staat popelen als een
Leidse fles welke op ontlading wacht, waren in het volle Zaandijk nauwelijks
de ruimte ingeschoten voor de We hadden het
zojuist over een pechvogel. Die zijn er deze zaterdag nogal wat geweest.
Ergens tussen Westzaan en Assendelft stonden Ten Berge en Dickhof met een
lege band langs de weg en was er voorts een valpartij geweest om van te
verbleken. Onder de gedupeerden waren onder meer de Limburger Hesen, Renes,
Zonneveld, Fransen, Boom (die vergeefs om een ander voorwiel smeekte) en een
zekere Baanders, een stevig-gebouwde jongeman, maar voor ons gevoel nog wat
te veel in het vet gestoken. Is er wel af, straks als het seizoen wat verder
is. Het was op een
stuk weg in de buurt van Bakkum dat een „afgehaakte" Engelsman, Nice
geheten, vrolijk achter een motor kroop. De mijnheer die het vehikel
bestuurde, zei niets. Maar wel - en
volkomen terecht - zei wedstrijdleider Bram Koopmans er wat van en toen wist
de Britse renner niet hoe gauw hij moest wegkomen. We hebben hem nadien niet
meer terug gezien, in tegenstelling met verschillende “gelosten", voor
wie het tempo tussen Egmond-Binnen en het uitgelopen Alkmaar nog wat te hoog
lag. Konijn en Brouwer, Dekker en Lelieveld, Jongbloed, Bogaard, Van Hoeven,
Van 't Hof en de Duitser Dieter Peters hoorden daartoe. Zij hadden nu wat
meer gelegenheid om een blik te werpen naar de velden met gele narcissen. Maar alle gekheid
op een houtje: wat was het jammer van de pech van de Bosschenaar Ad Russens,
die achterop raakte door een langzaam-leeglopende band (en Ad reed beslist
goed), van de dito-tegenslag van de Duitser Werner Ertel, van de valpartij in
de buurt van Avenhorn, waar onder meer bij betrokken waren Walravens,
Cooremans, Raats, Van Geel, Stakenburg en Braspennincx. Als ook van de
tuimeling die, op de Brug van Vier Noorder, Stroombergen, Jonker, Koster,
Kool, Scheuneman en Lute maakten. Nico Lute deed nog een moedige poging de
achterstand, teniet te doen (al liet hij het hoofd wat te snel zakken toen
dit niet gauw genoeg naar zijn zin gebeurde), terwijl Piet Braspennincx,
prachtig op dreef, in de jacht op de kopgroep wat te veel wielerridders aan
zijn achterwiel meekreeg, die hem hoegenaamd geen handje konden toesteken.
Evenals Jan van Geel was hij pechvogel geweest in de Ronde van Twente (kort
voor het inzetten van de eindspurt gevallen) en werd nu opnieuw slachtoffer
van een tuimelpartij. Ja, baste jongens, zo gaat hat maar al to dikwuls: de
ene vliegt door de wereld, de ander kruipt er door. In de
Midden-Beemster, richting Purmerend, met nog een drie kwartier te rijden, is
de slag gevallen, waaide de ene renner na de andere er bij manier van spreken
af. Ton Rijkers, die nog wat moeilijk draait, Lelieveld, Luchies en Minneboo,
Van Lachterop. Van Veen, Kisner, Rasch en Pels (die zich de krampen uit de
spieren wreef), konden niet meer mee; Leo Motke en Henk Peters keken
teleurgesteld naar een lege band en tenslotte kon ook Piet Deenen het niet
meer klaren. Hij was een van de meest-strijdlustige renners geweest onderweg,
was zelfs een keer alleen aan de haal gegaan, evenals Jef Drummen (bijzonder
goed gereden) en, getweeen, de Duitser Jurgen Schlizkus en de Groninger Harm
Smit. Ook Daan Holst, Eddy Beugels, Cor Leliaart, Ad van Kemenade, Harry van
Piere, Hennie Schouten (in de -slotfase derailleurbreuk) en Joop Hoogland
toonden zich bijzonder vechtlustig. Vooral Hoogland, niet van aanleg
ontbloot, moet, zei men ons na afloop, als een „sneltrein hebben
gereden". Dat het altijd
geen bruiloft is, zal Rini Roks, de sympathieke Breda-Bier-ploegleider,
anders wel bekend zijn. Drie van zijn beste mannen, te weten Dies Kosten, Jan
Fraasen en Nico Lute hebben het in het zojuist begonnen seizoen al tot een
overwinning gebracht. In de Ronde van Noord-Holland zat hat hen echter (link
tegen: Fransen en Lute gevallen, Kosten een lekke band en heus niet zo erg
ver van het eindpunt Zaandam (met nog, alle winst- kansen). Tijd om te
repareren was er niet meer. Dus “stak" Dies - tegen het reglement in -
een ander wiel. Dat zag de wedstrijdleider, die hem prompt uit de koers
haalde. Hoe graag we van
dichtbij ook wat renners van de nieuwe lichting hadden willen bekijken - die
gelegenheid was er ditmaal helaas niet in deze nogal monotone race -, het
slot van de wedstrijd was prachtig, was een stuk boeiende sport. Toen in de
vallende lenteavond de kruitdamp enigszins was opgetrokken, tal van
hardrijders wat men noemt „op hun knieen" zaten, de kopgroep desondanks
toch nog een man of dertig sterk was, wisten kort na Ilpendam zowaar vier
renners hun makkers nog een laatste “vaarwel en tot ziens" toe te
wuiven. Die vier zijn u inmiddels bekend: Dolman, Steevens, Groen en
Ouwerkerk. Zij hebben het treffen in de spurt uitgevochten, waarbij het Evert
Dolman - pure klasse - was die het uiteindelijk haalde, temidden van rijen
jubelende toeschouwers op de hoofdprijs (een gloednieuwe Peugeotfiets) beslag
legde. Na een wedstrijd waarin - en dat zijn de woorden van de eerste
prjjswinnaar zelf - de jonge Fries Tiemen Groen, die op de smalle
Buiksloterdijk nog herhaaldelijk probeerde de koers in zijn voordeel te
beslissen, zich meer dan voortreffelijk heeft geweerd. BRON:
EVERT VAN MOKUM Amateurs: 1. Evert Dolman (Rotterdam), RONDE VAN
OVERIJSSEL.(1965.05.08) Ad van Kemenade
trok in sterke spurt de Ronde
van Overijssel naar zich toe Voor de tweede
maal binnen twee jaar is de 24-jarige Eindhovenaar Ad van Kemenade er in
geslaagd in het oosten des lands een overwinning van formaat - in een van
stad-totstad-wedstrijd - te boeken. Presteerde de prima-rijdende Brabander
het in Dit was het slot
van een van de langste klassiekers ( Pechvogels van
het eerste uur waren Jan van Geel en de streekrenner Henk Nieuwkamp, die
nabij Goor reeds met een lekke tube langs de weg stonden. In de buurt van
Haaksbergen was het rennersveld in drie groepen verdeeld vanwege het hoge
tempo, dat renners als de nationale kampioen Eef Dolman, de weer zeer
strijdlustige Daan Holst, Henk Koopmans (die later echter tol moest betalen),
de Brabanders Piet Braspennincx, Ad van Kemenade, de weer prima pedalerende
Pierre Pellenaars en de streekrenners Jan Boode, Johan Pluimers en Bennie
Groen aangaven. Onder de rook van
Enschede kreeg een tweede groep onder aanvoering van de goed koersende Rudie
Liebrechts aansluiting met de hoofdmacht, zodat weer een peloton van zo'n
honderd renners ontstond. In Enschede greep
Hoogerland uit Capelle, van wie we goede verwachtingen hebben, de eerste
premie voor Groen. Deze twee knapen en de eveneens talentvolle Rinie
Wagtmans, die ook nu weer deel uitmaakt van de K.N.W.U.-jeugdploeg, sloegen
toe en wisten een voorsprong van 25 seconden op te bouwen. Daarentegen
staakten streekrenner Lucassen, de noordelijke favorieten Wiebe Boonstra en
Lucas Hulsebosch noodgedwongen de strijd vanwege materiaalpech. Toen dit
trio na tien kilometer tot orde was geroepen, probeerden Hoogerland en
Wagtmans het opnieuw. Zij kwamen tot een voorsprong van twintig seconden. Nadien bleef het
tot schermutselingen aan de lopende band. Zo probeerde Zwienenberg onder de
rook van zijn woonplaats Almelo nog eens weg te komen, maar de “groten"
lieten hem slechts enkele tientallen meters voor het peloton uit dartelen. In
Almelo zelf, na drieenzeventig kilometer, greep Johan Pluimers de eerste
premie voor Eef Dolman, die kort tevoren in Ootmarsum met zijn ploegmakker
van Trio, Van Dorth, de premies op de Kuipersberg hadden ingepalmd. SPOORBOMEN DICHT
... Het tempo bleef
hoog, zo hoog, dat men voor was op het tijdschema. Tussen Almelo en
Vriezenveen, waar de renners de wind pal tegen hadden, leek het er op, dat de
strijd in alle hevigheid zou ontbranden. Het peloton werd totaal uiteengeslagen.
Jammer was het, dat de veelbelovende Hoogland door pech moest afhaken. In de
stromende regen koersten de renners in de richting van Vroomshoop, waar
wedstrijdleider Stef van de Berghe heftig met een rode vlag stond te zwaaien:
de spoorbomen waren dicht. Een grote volggroep profiteerde hier dankbaar van
door weer aansluiting met de hoofdmacht te krijgen. Toen nabij Den
Ham de materiaalwagen in de strijd kwam kreeg deze direct al werk aan de
winkel. Minnekus, Jan Koster en Henri van Rooy zagen we achtereenvolgens met
pech staan. Op de Nijverdalse
berg was de publieke belangstelling weer groot. Hoewel de plaatselijke
favoriet Jan Boode in de voorste gelederen meedraaide, slaagde hij er toch
niet in als eerste boven te komen. Het was weer Pluimers, die de eerste
premie greep voor de Trio-man Van Dorth. Nabij Heeten, op
weg naar Deventer, kreeg de goed meedraaiende Ge Nijkamp een lekke tube en
moest Rudie Liebrechts ook van de fiets voor een ander wiel. Henk v. d.
Brink van de militaire ploeg kampte met een “slingerend" wiel. DOLMAN LEKKE BAND Op weg naar
Deventer „losten" renners aan de lopende band. Vlak voor de Koekstad
demarreerde een Trio-man, althans dat leek er op. Achteraf bekeken ging de
nationale kampioen Eef Dolman - ook nu weer een grote favoriet - met voorbedachte
rade aan de haal, want de sterke Trio-man had een lekke band. Doordat de
materiaalwagen (wat onhandig omdat het hier een busje betrof) werk te over
aan de winkel had, duurde het nogal even eer hulp kwam opdagen. Dolman was
daarmede uitgeschakeld. In het peloton verhoogde men het tempo nog meer toen
bekend word, dat hij met een lekke tube stond. Het
“vuurwerk" 'begon! Vier sterke knapen gaven het sein daartoe, namelijk
Guus Leliaert, de actieve Breda Bier-man Dies Kosten, Piet Kettenis en de
strijdlustige Dextro-man Daan Holst. Tien kilometers bleef men met 25
seconden voorsprong aan de leiding. Toen de renners voor de tweede maal op
de Nijverdalse berg afkoersten werden de dappere vluchters weer tot de orde
geroepen. Van Zomeren, De Wilde en Van der Bom moesten hierna even
“lossen", maar hulde aan de twee laatsten, die op voortreffelijke wijze
de achterstand weer wisten goed te maken op het heuvelachtige terrein, in de
bijzonder fraaie omgeving tussen Nijverdal en Holten. De ware
wielersportliefhebber was van mening, dat de slag hier wel zou vallen,
evenals vorig jaar, toen Karstens en Jan Pieterse hier het sein tot de aanval
gaven. Het tegendeel was evenwel waar. Het bleef bij schermutse- lingen. Terwijl men bezig
was positie te kiezen voor de massale eindsprint, kreeg de sympathieke Jo
van Seggelen onder de rook van Rijssen een lekke tube, waarmee hij betiteld
kon worden als de grootste pechvogel van deze Ronde van Overijssel. Hoewel
Van Seggelen teleurgesteld van de fiets stapte kon de jonge Brabander even
later weer glunderen, want zijn ploegmakker Van Kemenade, eveneens behorende
tot -de ploeg van Schapers de Bont, greep in de massale eindsprint de zege. De jury van
aankomst kreeg tenslotte de volgende namen op het papier na afloop van deze
wedstrijd, georganiseerd door het comite Ronde van Overijs- sel in
samenwerking met de Rijssense V.V.V. en het Dagblad van het Oosten.BRON:
BEN ZOMERDIJK Amateurs: Ploegenprijs: 1. Breda Bier; 2. Vredestein; 3. Schapers de Bont. RONDE VAN
TWENTE.(1965.03.27) In stromende
regen versloeg FRANS, HARRY in de spurt De 23-jarige
Limburgse bankwerker Frans Evers uit Linne, die twee jaar geleden beslag
legde op de nationale militaire wielertitel, is zaterdag winnaar geworden
van de Ronde van Twente, de eerste van stad-tot-stad-wedstrijd van het
seizoen 1965. Evenals vorig
jaar vond ook nu enkele kilometers voor het einde de beslissende demarrage
plaats toen Ewers toesloeg in gezelschap van de goed rijdende Dextro-rijders
Harry van Piere en Daan Holst en de eveneens zeer attente Vredesteinrijder
Jan Boode uit Nijverdal, die, voor eigen publiek rijdend, een uitstekend
figuur heeft geslagen. Hetgeen voordien vanaf Enter, waar 's middags de start
was geweest, steeds was gebeurd, lukte nu niet: de vluchters werden namelijk
niet meer tot de orde geroepen. Via de straten van Oldenzaal, waar de vier
koplopers op gedurfde wijze de door de aanhoudende regen levensgevaarlijke
bochten namen, bouwden zij een beslissende voorsprong op. De duizenden
toeschouwers, die het druilerige weer trotseerden, zagen Evers op glansrijke
wijze zegevieren met op de tweede plaats, zeer eervol, Harry van Piere
(Uithoorn). Daarna grepen Holst en Boode respectievelijk de derde en vierde
plaats. Jammer was het, dat enkele honderden meters voor de meet, in een van
de eerdere genoemde gevaarlijke bochten een valpartij plaats vond, waarbij
favorieten voor een ereplaats als Henry Peters, Jan van Geel, Piet
Braspennincx en Bennie Groen betrokken waren. Het peloton, dat tot onder de
rook van Oldenzaal, na bijna HOOG TEMPO, MAAR
SAAIE KOERS Een ietwat
verrassend slot van een van meet af in hoog tempo gereden Ronde van Twente,
die jammer genoeg als een saaie koers betiteld moet worden. Het bleef bij
schermutselingen aan de lopende band, zonder dat er uitlooppogingen van
betekenis plaats vonden. Wel werd deze vierde Ronde van Twente door enkele
fikse valpartijen ontsierd, veroorzaakt door slecht sturende renners en een
keer doordat een der deelnemers een klap-band kreeg. Jan Fransen, die de
Breda-ploeg vertegenwoordigde, zagen we reeds na tien kilometer, even voorbij
Rijssen, met een kapot voorwiel zwaaien. Ook Jeff Nice, Stet en Hijnekamp werden
de dupe van deze valpartij. Aan de lopende band noteerden we nadien
uitvallers, die het hoge tempo niet konden bijbenen of liever gezegd niet de
kunst verstonden om „tussen de wielen" te rijden. Bij Bornebroek,
na De strijd bleef
intussen saai in de aanhoudende regen. Gezegd moet worden, dat de publieke
belangstelling in Twente vrij behoorlijk was ondanks het feit, dat de
weersomstandigheden tegenvielen. Het publiek in Delden, onder wie Gerrit
Lentelink, eertijds een strijdlustige Overijsselse amateur, kreeg geen
“vuurwerk" te zien. Wel pechvogels. Zo zagen we Ad Russens met een lekke
band staan en na SCHERMUTSELINGEN Tot de pechvogels
behoorden ook Gabrie Minneboo, Henk Nieuwkamp, de goed rijdende Zwolse
amateur Jan van Dam, resp. rijdend voor Caballero en Vredestein, Andre
Leyten, Henk Luchies, de eerste jaars-amateur Eddy Koster (met de haven in
zicht!) en Pronk. Aan de kop van
het peloton bleef het bij schermutselingen. Renners als Van Piere, de Drent
Lucas Hulzebosch, Van Middelkoop, Hennie Schouten, Leliart, de in de
slotfase goedrijdende Dolman en de eveneens prima pedalerende streekrenner
Bert Boom, probeerden al het mogelijke een beslissende demarrage te
plaatsen, evenwel zonder succes. Wedstrijdleider Stef van de Berghe (Zwolse),
die zich weer uitstekend van zijn taak heeft gekweten, moest nog wel enkele
malen de rode vlag waarschuwend omhoog steken bij valpartijtjes. Die van die
valpartijtjes de dupe werden waren onder meer Jan van der Horst, Wim
Griffioen, Ton Rijkers en Lucassen uit Nijverdal. De vermoeidheid speelde bovendien
in de slotfase parten bij tal van veelal jeugdige renners, knapen die pas
kortgeleden tot de rijen der amateurs waren overgegaan. De oorzaak was
veelal, dat men veel “te hoog" draaide. Men ging blijkbaar van de
gedachte uit, dat, nu men een amateur-licentie heeft en er in een van
stad-tot-stad-wedstrijd gefietst wordt, met een groot “verzet" gedraaid
moet worden. Een domme redenering uiteraard. Deskundige voorlichting van
trainers, clubbestuurders aan deze debuterende amateurs is in dit verband zeer
van belang. UITSLAG Op het
Kalheupinkparcours in Oldenzaal, waar tevoren de talrijke
wielersportliefhebbers Cees van Espen een prof-criterium zagen winnen, kon
de Zwolse wielercommentator Dick van Berkum aan het slot van deze door het
comite Wielerbelangen Enter in samenwerking met De volgende
uitslag werd tenslotte door de jury-van-aankomst op papier gezet:BRON: BEN
ZOMERDIJK Amateurs:1. F. Evers, Linne, Ploegenklassement:
1. Dextro Energen; 2. Vredestein; 3. Amstel; 4. Breda-Bier. Premiesprints: te
Hengelo: 1. H. Koopmans, Half weg; RONDE VAN
ZUID-HOLLAND.(1965.05.22) Zonnige Ronde van
Zuid-Holland werd door felle
wielerslagen een ware jubeltocht Routine HARRY
STEEVENS won maar net voor dartele RINI WAGTMANS Met welk een
gevoel van zelfvoldaanheid moet men kunnen fietsen, indien men, zoals de pas
18-jarige Rini Wagtmans dat deed, voor een groot deel de wil op kan leggen
aan een stel geroutineerde medevluchters, die hun honger naar de overwinning
eveneens met de zege willen stillen. Deze formulering
kunnen wij geven na het grandioze werk, dat deze nieuwe troef van „'t
Heike", de eerste-jaars amateur Wagtmans (26-12-1946) verrichtte in de
verleden week zaterdag, onder een stralende mei-zon, verreden Ronde van
Zuid-Holland. Samen met de latere winnaar Harry Steevens, die maar net won
voor het dartele raspaard Wagtmans, en verder Eddy Beugels, Harry Vogels,
Kloosterman en Van Dorth was hij de rest vooruitgesneld toen de helft van de
180 te rijden kilometers erop zat. Een demarrage, (die hem twee en een halve
minuut voorop zou brengen en, waarin een hechte coalitie van de vluchters de
feljagende achtervolgers volkomen kansloos maakte. Ook de jeugdige
Rotterdammer Piet de Haan had er aanvankelijk bijgezeten maar het helse
tempo deed hem meedogenloos afhaken. Een „speed", die in hoofdzaak werd
onderhouden door Vogels, Steevens, Kloosterman en Wagtmans. Vooral van de
laatste was het hartverwarmend met welk een kunde, een courage en een
speelsheid hij zich wist te handhaven. Maar niet alleen dat. Wagtmans vormde
de gehele jacht door een probleem, een vraagstuk dat de routine Steevens op
de eindstreep slechts wist op te lossen ... Een strakblauwe
hemel met een gouden zon deed de lucht net boven het aardoppervlak vibreren.
Anders gezegd: het was een zomerse dag, die door een warmblazende wind nog
meer werd aangevuld. Onder deze weersvoor- waarden traden ongeveer 225
amateurs aan voor de start van de twaalfde ronde van Zuid-Holland, welke haar
begin- en eindpunt nu weer eens had in Nootdorp. Een gelukkige keuze van de
organisatie omdat daardoor deze wegkoers over de lange adem vanuit sportief
oogpunt bezien een ware jubeltocht werd. Een wedstrijd waarover nog vele
jaren kan en zal worden nagepraat, daar de felle wielerslagen, welke zij
vanaf het begin reeds kende, tot de verbeelding van vele volgers en andere
wielerliefhebbers zal hebben gesproken. Voor de organisatoren - in casu de
heer P. J. Kuijters - daardoor een dag, welke met grote voldoening voor hun
vele werk kan worden aangetekend. De eerste
ziftingen In het eerste
koersuur waren al vele illusies van jonge amateurs wreed verstoord. Zelfs
tijdens de wel wat al te snelle neutralisatie maakte een valpartij reeds een
einde aan de goede voornemens van Bekius, Van de Berg, De Pagter, Bazuin,
Boerdonk en de Amersfoorter Van Hoeyen. Zij waren tegen een ver op de weg
staande geparkeerde waren ten val gekomen en door deze verwarring kwamen ook
nog vele anderen los te liggen. Weg was daardoor een gekoesterd streven om in
deze wegwedstrijd eens goed voor de dag te komen. Hetzelfde
overkwam de schaatsenrijder Rudi Liebrechts. Een lekke band had hem na amper
twaalf kilometer geveld en hoe moedig zijn poging ook werd om middels een
helse achtervolging de aansluiting weer te verkrijgen, het hoge tempo liet
niemand toe om terug te komen. Het bontgekleurde
lint slingerde zich toen al door bet groen geschakeerde weideland, waaraan de
kaasprovincie Zuid-Holland zo rijk is. Een sliert, die daar op weg naar
Alphen aan de Rijn al in vele brokken uiteen was geslagen, maar toch telkens
weer aaneensloot. Toch brachten deze eerste ziftingen hetgeen men ervan
verwachtte; er was reeds veel kaf van het koren gescheiden. Twee grote
groepen Twee grote
groepen vochten met elkaar in het volgende uur een stevig robbertje uit. De
eerste om vooruit te blijven, de tweede om aansluiting te verkrijgen. Een
gevecht waaruit Tiemen Groen in het begin zomaar “deserteerde" en waarin
een valpartijtje Stakenburg, Heijnig en Benjamins neervelde. Later, veel
later zou de laatste toch nog aankomen, maar nu in dit koersuur, was hij
uitgeschakeld om een eerste viool te bespelen. Evenmin was dat weggelegd
voor Minneboo, Bols en de moedige Walravens, die na een lekke band alles “uit
het kassie" reed om weer aan te haken. De geboren Kampenaar Evert Hup,
tegenwoordig als leraar aan de technische school te Dokkum verbonden, kreeg
hetzelfde euvel en in Stolwijk moest ook Piet de Wit een nieuw bandje leggen. In de
allervoorste regionen kreeg Jan van Amsterdam honderd meter ruimte toen drie
ploegen een weg zochten naar Bergambacht. Het “brandde" voortdurend
tussen de wielen en dat kostte opnieuw slachtoffers. De Utrechter Wim Emo
moest eraf, Pierre Pellenaars - zeker een grote kanshebber- kreeg kramp en
stond te “trekkebekken" langs de weg en pal daarop verloren Van
Seggelen, Koster, Frissen, Van der Helm, Gruyters, Van der Bom, Corvers en
nog meerderen het contact. De slag was gevallen. Even na een hernieuwde
samensmelting was het gebeurd. De beslissing Daarmede was de
beslissing tot stand gekomen. Zeven renners waren weggekomen in de grote lus
welke door de Krimpener Waard verreden werd en dat waren tevens de knapen,
die - op de later afgehaakte De Haan na, niet meer werden teruggehaald. Voor
Ouderkerk aan de IJssel (op In de
achtervolgende groep had Evert Dolman eerst alleen en later met Frank
Ouwerkerk geprobeerd de brede kloof te overbruggen. Zij hadden immers de boot
gemist, er deze keer volkomen naast geslagen in de veronderstelling, dat zo'n
aanval toch wel weer zou worden gepareerd. Beiden strandden; werden weer
opgeslokt door de formatie waarin de voor het eerst een klassieker rijdende
Piet Legierse uit Den Bommel het allerbest deed. Steevast nam ook hij het
heft in handen, reed sterk maar kwam toch nog wat fond tekort, toen Dolman
met Ouwerkerk een nieuwe aanval openden. Dit tweetal kreeg
Hoogland (natuurlijk), Van der Horst, Van der Lans, Boode, Van Amsterdam,
Kettenis, Kosten en de winnaar van vorig jaar, Ad van Kemenade, mee. Met
elkaar sloegen zij de rest nog verder terug, maar zelf kwamen ook zij dik
twee minuten tekort op het dappere zestal, dat zich naar Nootdorp boorde. Daar liet de
all-rounder Harry Steevens weer eens zien tot welk een meesterschap zijn
wielervoorbereidingen hebben geleid. Volkomen genezen van zijn val in de
Ronde van Belgie begeerde hij zijn tweede klassieker- overwinning meer dan
ooit. Precies op tijd ging hij in de rulle omloop aan kreeg Wagtmans en
Beugels mee, maar trok in een lange pace naar een zege, die door de fel
aandringende Wagtmans slechts met een alleruiterste krachtsinspanning kon
worden bevochten. Onderweg was het
in deze kopgroep verduiveld hard toegegaan. Om beurten namen zij over, maar
het was toch typerend dat, wanneer de krullebol Wagtmans voorop ging rijden
de anderen in een strakke lijn achter zijn wiel doken. Hfij speelde ermee;
tweemaal liet hij zich afzakken, kwam langs de wagen van bondscoach Middelink
en vroeg dan: „Mag ik springen? Mag ik nu aangaan?" Beide keren vond
Middelink hat raadzamer om geen doIdrieste dingen te doen; adviezen, die dit
dartele raspaard nog terecht in toom moesten houden. ,Jouw tijd komt nog wel,
jongen. Rustig aan, stort je niet nodeloos in een avontuur, dat je misschien
niet tot een goed einde kan brengen." Na de koers
merkte iedereen op: ,Er is weer een Wagtmans, een coureur, die het grote
“wielernest" Sint Willebrord in de toekomst glans gaat geven." BRON: JAN BALDER Amateurs: 1. H. Steevens, Elsloo, de ROOSENDAAL.(1965.09.09) Belg Frans Brands
eerste in Roosendaal Samen met de
Rijsbergenaar Kees Haast heeft de Belgische Tour de France-rijder Frans
Brands geschiedenis geschreven in de Ronde van Roosendaal. Na een mislukte
vlucht van Piet Rentmeester en Emiel Lambrechts en eerstgenoemde renners op
stap en men heeft hem tot aan de finishlijn niet meer terug gezien. Bijzonde
opwindend is het tijdens deze druk bezochte ronde overigens niet geweest,
want nadat het tweetal bijna twee minuten winst had bijeengereden, kwamen pas
daarna een viertal renners tot een tegenactie. Dat waren de Tele
Vizier-mannen Cees van Espen, Leo van Dongen, Gerben Karstens en Bas
Maliepaard. Zij haalden weliswaard veel van de achterstand terug, maar er
bleef toch een kloof van ruim dertig seconden over toen de sterk spurtende
Brands onze landgenoot naar de tweede plaats verwees. Cees van Espen won de
sprint van het achtervolgende kwartet. Beroepsrenners: Adspiranten: ROTTERDAM.CROOSWIJK.(1965.07.04) Amateurs: 1. E. Dolman, Nieuwelingen: 1. J. Speksnijder, ROTTERDAM.FEIJENOORD.(1965.04.30) Een zeer
levendige wedstrijd manifesteerde zich in de op Koninginnedag verreden
Jubileum-Ronde van Feijenoord. Na een eerste onderscheiding, welke Berry van
Dorth voor zich opeiste, kwamen met nog elf ronden te rijden, zeven renners
aan de leiding. Dit waren Heijnig, Van Middelkoop, Van 't Klooster, Minneboo,
Kanselaar, Jonkers en de ingehaalde Van Dorth. Ook deze ploeg werd evenwel
teruggepakt door het jagende peloton en toen plaatste de uiteindelijke
winnaar Van 't Klooster zijn geslaagde sprong. Van Middelkoop haakte nog
aan, maar legde in de sprint het loodje. Amateurs: 1. Van 't Klooster, Nieuwelingen: 1. Evertse, ROTTERDAM.VARKENOORD.(1965.06.27) Amateurs: 1. Ad Kraan; 2. Manus Brinkman; 3. H. Dekker; ROTTERDAM.WITTE
DORP.(1965.03.10) Amateurs: 1. Johnny Brouwer; 2. Peter Heijnig; 3. Gaby Minneboo; ROZENBURG.(1965.07.06) Amateurs: 1. Ko Zomer; 2. Rudie Liebrechts; 3. Piet Kettenis; RUCPHEN.(1965.09.19) Amateurs: 1. Bouwen Minnekus; 2. Harrie van Pierre; 3. Tonnie Barten; RUISSCHERBRUG.(1965.08.14) Nieuwelingen: 1. Trijnko Buurmeijer; 2. H. Brandt; 3. Mient Douma; Adspiranten: 1. Be Duit; 2. Bert Bathoorn; 3. Rinze de Bruin; |