JAARGANG
1967 WEDSTRIJDEN P T/M R |
PAPENDRECHT
(19 AUGUSTUS).1967 Amateurs: 1. Chris Willemse, 2. Piet Barendrecht, 3. Wim
Deelen, Dames: 1. Eefje Helder, 2. Jannie Jonker, 3. Hennie Hondeveld, Nieuwelingen: 1. Jan Oosterbeek, 2. J. Tuyt, PATERSWOLDE
(5 mei).1967 Amateurs: 1. Bennie Groen, 2. Anne Koster, 3. Henk Hoekstra, PATERSWOLDE
(25 mei).1967 Adspiranten: 1. P. Roggema, 2. D. de Reus, 3. Anne Wiegersma, Nieuwelingen: 1. Albert Hulzebosch, 2. Lucas Vos, 3. J. Schepers, PEIZE
(4 juni).1967 Adspiranten: 1. Anne Wiegersma, 2. P. Roggema, 3. Andre Dijkstra, Nieuwelingen: 1. Jan Aling, 2. Meindert Wekema, 3. Adrie Hofman, PHILIPPINE
(17 juli).1967 Adspiranten:
1. Peter Remijn, 2. Nelis
Rokven, 3. Cees Bal, Nieuwelingen: 1. Tonnie Stroosnijder, 2. Jan Rijnvos, 3. Peer
Maas, PIJNACKER (11 juli).1967 Amateurs: 1. Ad
Russens, 2. Wim Liebrechts, 3. Sjef van de Burg Nieuwelingen: 1. Melle van de Meulen, POELDIJK
(29 juni).1967 Amateurs: 1. Bart
Solaro, 2. Wim Paul, 3. Ed Kroon, PRINSENBEEK
(18 juni).1967 Adspiranten: 1. J. van Rossum, 2. Ben ter Harmsel, 3. Henk van
Dongen, Amateurs: 1. Rinie Huybrechts, 2. Karel Willemse, 3. Sjaak
Koevermans, Nieuwelingen: 1. Ferry Buermans, PUIFLUIK
(20 AUGUSTUS).1967 Adspiranten:
1. Nantko Mik, 2. --- 3. --- Nieuwelingen: 1. Jan van Beek, 2. Andre Jansen, PURMEREND
(23 juni).1967 Amateurs:
1. Leo van de Berg, 2. Bouwen
Minnekus, 3. R. Jonker, PUTTE
(14 mei).1967 Amateurs: 1. Leo Bogers (Ossendecht), 2. Arie Stet
(Heerhugowaard, 3. Rene Pijnen (Woensdrecht), PUTTERSHOEK
(13 mei).1967 Amateurs: 1. Fried Hoppe (Rotterdam), 2. Piet Legierse (Den
Bommel), 3. Sjef van de Burg (Berkel en Rodenrijs), Nieuwelingen: 1. Ferry Buermans (Wouwsche Plantage), 2. Piet Neeskens
(Haarlem), 3. Rinie Roks (Sint Willebrord), 4. J. Groeneveld (Haarlem), Adspiranten: 1. Rinie van Lieshout (Breugel), 2. Theo van de
Leijst (Rotterdam), 3. Anne Wiegersma (Drachten), Amateurs:
1. Fried Hoppe 2. Piet Legierse, 3. Sjef van de Burg RAALTE
(19 maart).1967 Amateurs: 1. P. Oosterhof, Eelderwolde, RAAMSDONKSVEER
(4 mei).1967 Amateurs: 1. Piet Legierse, 2. Bob Kroonen, 3. Wim Bravenboer, Dames: 1. Keetie Hage, 2. Jannie Jonker, 3. Irene Paul, Nieuwelingen: 1. Ferry Buermans, 2. Arnold Voogd, 3. RAAMSDONKSVEER
(13 AUGUSTUS).1967 Amateurs: 1. Tonnie Barten (Zevenbergen), 2. J. Corvers
(Dordrecht), 3. Jan van Driel (Werkendam), 4. de Groot (Zevenhoven), 5. van
Hemert (Werkendam), 6. Franken (Oosterhout) 7. Hesbroek (Poeldijk), 8. de Wit
(Zeist), 9. Leunis (Rotterdam), 10. van der Ploeg (Baarn), Nieuwelingen: 1. John Moret, 2. Siem Berkhout, 3. B. van de Hulst, Adspiranten: 1. Henk Sparnaay, 2. Henny van Leent, 3. Ben ter
Harmsel, RANSDAAL
(13 AUGUSTUS).1967 Amateurs: 1. Leo Duijndam (Honselersdijk), 2. Harrie Beurskens
(Tegelen), 3. Jan Krekels(Born), 4. P. tesselaar (Kalverdijk), 6.
van Sweevelt (Belgie), 7. R. Wagtmans (Sint Willebrord), Adspiranten: 1. Jacques Spronckmans, 2. Bennie Ceulen, 3. Guus
Dirix, Nieuwelingen: 1. Jacques Deckers, 2. Ben Kooken, 3. Klaas Koot, Nieuwelingen: 1. Jo Vrancken, 2. Frits Sluper, 3. Hein Lucassen, REUSEL
(15 mei).1967 Amateurs: 1. Leen de Groot (Utrecht), 2. Bart Solaro (Den
nBosch), 3. Mat Gerrits (Oploo), 4. Henk Benjamins (Hollandscheveld), 5. Bob
Vroone (Dordrecht), 6. H. Kuiper (Veenoord), 7. W. Bravenboer (Rotterdam), Nieuwelingen: 1. Cees van de Pol (Puiflijk), 2. Michel van der
Heijden (Eindhoven), 3. Klaas Koot (Valkenswaard), Adspiranten: 1. Jacques Spronckmans (Elsloo, 2. Piet Brone, 3.
Joop Glas, RIED/67
(16 SEPTEMBER).1967 Amateurs: 1. Henk Hoekstra, 2. Willy Delgrosso, 3. K.Haupka
(Dui) RIJEN.LEREN
ZOOL (21 mei).1967 Belg Roger Cooreman schoeide „Leren Zool" van Rijen
naar zijn leest De
op 25 juni aanstaande zes en twintig jaar oud wordende Belg Roger Cooreman
heeft voorbije zondag de vanouds bekende profwedstrijd „Leren Zool" te
Rijen gewonnen. Al heel vroeg was hij met de ontsnapping meegegaan, welke
door Jan Hugens, Maarten Breure en een andere zuiderbuur, te weten Jos
Huysmans, op gang werd gebracht. In de laatste “omgang" over het Als
grootste trekpleister van deze drukbezochte wegkoers over honderd kilometer
gold natuurlijk de Ronde van Spanje-winnaar Jan Janssen. Gestoken in zijn
overwinnaarstrui was hij evenwel niet alleen gemakkelijk voor het publiek te
herkennen, doch ook de ongeveer tachtig renners konden daardoor hun wedstrijd
op deze „vedette" afstemmen. De
meest „brutalen", de echte durvers, maakten daar echter gebruik van en
daarom gingen na twintig kilometer de twee Belgen Roger Cooreman en Jos
Huysmans alsmede onze landgenoten Jan Hugens en Maarten Breure aan de haal.
Zij veroverden een winst van meer dan een halve minuut, kregen van Janssen
(die steeds het initiatief tot de tegenaanval moest geven) soms wat minder
„bewegingsvrijheid", maar bleven toch voor de rest van de overigens
vrij vlakke koers voorgoed buiten schot. Intussen
was de Engelsman Albert Hitchen door pech terug gevallen en werd Henk Kiekens
eveneens uit de rijen van het peloton gelost. Beiden werden zij door het
viertal vooraan opgenomen, doch Kiekens moest er al spoedig af. Hitchen
en Hugens spurtten met wisselend succes voor de vele vette premmis, bereikten
daarmede dat een nieuwgevormd duo achter hen, namelijk Rik Wouters en Nico
Lute, niet naderbij kon komen en dat de “vaart" die zij ontwikkelden
genoeg was om de grote op afstand te houden. Met
nog negen ronden te rijden moest Hitchen op instignatie van de
wedstrijdcommissarissen uit de strijd verdwijnen, teneinde te voorkomen dat
deze mogelijk de eindspurt ten voordele van ploegmakker Breure kon
beinvloeden. De Belg Cooreman liet het evenwel niet zover komen, hij maakte
veer die tijd uit de voeten te zijn en Hugens die veel „kruit" in de
premiespurts had verschoten, moest zo ook Jos Huysmans nag voor laten gaan. Beroepsrenners: 1. Roger Cooreman (Belg.), Amateurs: 1. Rinie Wagtmans, 2. Jan Jansen, 3. Henri Schoofs, Nieuwelingen: RIJSSEN
(10 juni).1967 Amateurs:
Nieuwelingen: RIJSSEN.GRASBAAN
(19 AUGUSTUS).1967 Adspiranten: 1. Johnny Krake, Nieuwelingen: 1. J. Brugeman, 2. J. van de Wal, RIJSSEN.GRASBAAN
(18 SEPTEMBER).1967 Amateurs: 1. Egbert van Dijk, RIJSWIJK
(16 mei).1967 Nieuwelingen: 1. J. van de Sman (Delft), 2. van Osch (Den Haag),
3. van Eyk (Den Haag), 5. Mills (Den Haag), 6. Koornstra (Leiden), 7.
Rietkerk (Den Haag), 8. van Swieten (Roelofarendsveen), 9. Smits (Rotterdam),
10. Faber Rotterdam), Adspiranten: 1. H. Verburg (Lisse), 2. Janus van Tol
(Honselwersdijk), 3. Brabander (Naaldwijk), 4. Baupit (Den Haag), 5. Sloten
(Den aag), RIJSWIJK
(17 juni).1967 Adspiranten: 1. Roel van Berkel, 2. Ben Jurriaans, 3. J. Breure, Dames:
1. Bella Hage, 2. Eefje Helder,
3. Jannie Jonker, Nieuwelingen: 1. Siem Berkhout, 2. Gerard Krom, RODEN
(9 juli).1967 Nieuwelingen: 1. Bert Bathoorn, 2. Jan Aling, 3. Meindert Wekema, RODEN
(7 SEPTEMBER).1967 Amateurs:
1. Sander Douma, 2. Popke
Oosterhof, 3. Henk Luchies, ROERMOND.GROTE
PRIJS EUROPA (20 augustus).1967 Peter
Post -Rik van Looy triomfeerden in „Grote
Prijs van Europa" Over de „Grote Prijs van Europa" - een van durf
getuigende creatie van Inter Sport en de Roermondse Evenementenorganisatie
A. H. Pool & Zn. - was de laatste maanden en weken heel wat geschreven,
ook al omdat de formule van deze wegkoers met derny-gangmaking op een geheel
aparte leest was geschoeid. Door het gebezigde concept en zeker ook door de
wijze waarop het veld was samengesteld, omzoomden bijna 20.000 toeschouwers
het Ongetwijfeld hebben de organisatoren de ontworpen
formule sceptisch bekeken. De aandacht ging bijzonder uit naar de derde
manche, de ploegkoers achter dernies met aflossing, op een winterbaan
gemakkelijk op te dissen, nu evenwel ten tonele gevoerd op een omloop van Het werd een ongekend succes, zonder meer een
hoogtepunt in de Nederlandse wielersport. In deze „Grote Prijs van Europa"
haalden de gecontracteerde “raspaarden" hun registers wagenwijd open,
zij maakten van deze Roermondse race een mijlpaal. Dit briljante verloop,
deze duels op het scherp van de snede, waarborgen een voortzetting van dit
initiatief, een magnifieke propaganda voor de wielrennerij. Nimmer was van
presentjes sprake, er word geknokt tot het uiterste, de echte „groten"
etaleerden hun klasse, het verweer van Gerard Koel-Gerard Vianen was
eminent, slagvaardig waren Jo de Roo-Jan Schroder, onverzettelijk Harry
Steevens-Wim Schepers en Huub en Jan Harings. DE VIER ONDERDELEN In de eerste manche persoonlijk streden Harry Steevens,
Palle Lykke, Rik van Looy, Bart Zoet, Georges van Coningsloo, Gerard Koel en
Jan Schroder zij aan zij. Om beurten aan het bewind van de sliert, waarin
Arie den Hartog en Jos Huysmans „verachterden", waarin Eddy Beugels van
gangmaker Pierrot Mortiers niet de minste steun ondervond. Bill Lawrie
speelde geen rol, aan de haal ging Rik van Looy, een stunt die door de
kijkers werd gewaardeerd, evenals de directe tegenzetten van de concurrenten.
Toen Van Looy - nog vier ronden voor de boeg - opnieuw vluchtte, scheen de
balans in het voordeel van Post's partner door te slaan, evenwel naderden de
gezellen prompt, zij brachten een gevarieerd decor aan met - vreugde op de
tribunes - een zege van de zeer pittige Harry Steevens. De tweede reeks verliep rapper, was ook van hoger peil,
een gevolg van de aanwezigheid van Post, Jan Janssen, Gerben Karstens en de
revelatie Gerard Vianen. Meteen draaide Post op volle toeren, meteen zaten
Jan Harings, Jan Janssen en Gerben Karstens aan zijn wiel en tot verbazing
van elkeen kreeg Freddy Eugen gelijk rake klappen, een lot dat ook voor Samyn
en voor Hoban was weggelegd. Jo de Roo en Gerard Vianen zochten de voorste
rij op, Wim Schepers moest - De ploegkoers (derde reeks) werd inderdaad het neusje
van de zalm. Beugels-Hoban bleven met hun entraineur sukkelen, Samyn-Lawrie
waren tweede klassers, aan de leiding Post-Van Looy. Hoe gezien Jan Janssen
in het Limburgse is, bleek overduidelijk toen hij, degelijk bijgestaan door
Georges van Coningsloo, de opmars van Post-Van Looy teniet deed, een stunt
die voorts Karstens-Zoet en Koel-Vianen stagneerde. Een tijdje maakten ook De
Roo-Schroder van het vluchtend gezelschap deel uit, Lang boden Harry
Steevens-Wim Schepers fikse tegenstand, uiteindelijk kregen we drie leidende
teams: Post-Van Looy, Janssen-Van Coningsloo en Karstens-Zoet. Drie equipes
die vochten als leeuwen, drie koppels die glorieus rondpeddelden en
Koel-Vianen (een saluut) afhaakten. Even voor half koers verspeelden
Janssen-Van Coningsloo Post-Van Looy wonnen, Peter demarreerde op Een zware koers, grote triomfators die door Miriam
Mouws - de verloofde van Eddy Beugels - in de bloemen werden gezet. Bloemen
ook voor Maurice Deboevere, de vakkundige gang maker van Peter en Rik.Na de
twee individuele ritten werd een Tiemen Groen en Henk Vogels waren de gangmakers, resulterend
in een premiejacht van onze drievoudige wereldkampioen achtervolging. Een
ren van Harm Ottenbros (lekke tube) kon niet doorgaan, wel ging Piet
Braspennincx de uitlopers achterna, die inmiddels door Bas Maliepaard - pech:
gedubbeld - werden vergezeld. Een mooie rit met veel demarrages (o.m.
Marinus Paul, Albert Hitchen, Eef Dolman, Cees van Espen, Jan van der Horst,
Piet van der Lans enzovoorts) met half koers een algemene hergroepering. Jan
Hugens nam Beroepsrenners; le reeks achter dernies persoonlijk: 1. Harry Steevens, Beroesprenners: 2e reeks achter dernies persoonlijk: 1. Peter Post, Beroepsrenners 3e reeks, ploegkoers met aflossing achter
dernies: 1. Post-Van
Looy. Beroepsrenners De eindstand: 1. Post-Van Looy 1.46.58, 2.
Janssen-Van Coningsloo 1.47.01, 3. Karstens-Zoet z.t., 4. Koel-Vianen
1.47.13, 5. De Roo-Schroder 1.48.30, 6. Steevens-Schepers 1.49.39, 7. Huub
Harings-Tan Harings 1.49.42, 8. Den Hartog-Wolfshohl 1.50.03, 9. Huysmans-Van
Springel 1.51.43, 10. Beugels-Hoban 1.53.18, 11. Lawrie-Samyn 1.54.17. Beroepsrenners criterium: 1. Jo van Seggelen, de ROLDE
(10 AUGUSTUS).1967 Amateurs:
1. Fred Niemeijer, 2. Henk
Brand, 3. Jan Boode, RONDE VAN BRANANT (3 juni t/m 4 juni).1967 „Boze" CEES ZOONTJENS won
Tweedaagse RONDE VAN BRABANT Bewees dan
toch wel „een stukie" te kunnen fietsen In de Ronde van Brabant was het dan te zien. De
Tilburger Zoontjens, struise jongen, die in de ploeg van Sjefke Janssen zit,
heeft wieler-Nederland op zijn eigen grond getoond dat hij toch een stukje
kan fietsen. Dat hij Olympia's Tour zonder grote moeite, meer met het koppie
dan met de benen heeft gewonnen weliswaar, maar dat men zich toch niet in hem
moet vergissen. Zoontjens won ook de Ronde van Brabant. Hij startte met de
uitgesproken bedoeling de pers eens te laten zien hoezeer zij zich vergiste.
Hij was er woedend over wat er voor radio en “teevee" is gezegd en in de
kranten is geschreven. Barend Barendse had laten weten,dat hij Zoontjens
aan de eindstreep in Amsterdam voor de eerste keer had gezien, sommigen
noemden hem een profiteur aan het wiel van Wagtmans en weer anderen spraken
van de rekenmeester. In een grote meerdaagse wedstrijd moet men het
bekijken, meende Zoontjens. Maar of hij dit meent is een zaak die nog niet
onder alle omstandigheden geapprecieerd wordt. Als de pers slecht over hem
schrijft, heeft Zoontjens daar de nadelen zelf van te ondervinden. Hij wordt
er ook geen groot en spectaculair coureur door. De Tilburger is trouwens te
onbekend om al de rekenmeester te mogen spelen. Van een jonge coureur wordt
verlangd, dat hij een mooie en spectaculaire wedstrijd rijdt. Dat hij iets
laat zien. Schulte in zijn jonge jaren reed als een gek. Het zijn er velen geweest,
die als zotten te keer gingen. En toch moet de wielersport het van die
“zotten" hebben: Later worden ze wel wijs en springen ze zuiniger met
hun krachten om. Maar als men jong is, zich sterk als een beer voelt, moet
men denken een onuitputtelijk vat te kunnen aanslaan. Zij die zo zuinig met
hun krachten omspringen konden er wel eens gebrek aan hebben. Zoontjens nu,
heeft met dit praatje willen afrekenen. „Hij zou ze wel eens laten
fietsen". Hij heeft woord gehouden ook. Hij heeft ook gewonnen, 't was
zijn opzet. Maar dat hij tenslotte zo hard voor de zege moest knokken en dat
het aantal vijanden zo onoverzichtelijk groot zou zijn, daaraan kan hij op de
eerste dag niet hebben gedacht. Maar goed ook, hij zou het dan wellicht
nooit tot een eindzege hebben kunnen brengen. De overwinning op de eerste dag
bleek achteraf ook de absolute voorwaarde voor de eindzege te zijn geweest.
En het mooiste is, dat niemand kan zeggen dat hij deze keer de zege niet
heeft verdiend. Over die Ronde van Brabant is de laatste jaren vrij veel
te doen geweest. Het ontbrak herhaaldelijk aan de nodige zorgvuldigheid bij
de organiseren. Dat gold hoofdzakelijk de ploegenwedstrijd. Nu schijnt het
meer de onderlinge verhoudingen te treffen. In de vijftiger jaren zijn we in
dit blad ook nog eens ongezouten op de vuist gegaan met enkele der
organisatoren. Zij hebben zich tot op de dag van vandaag kunnen handhaven, al
treft de huidige critiek dezelfde personen. Maar we zouden hen tekort doen
als wij wij voor deze Tweedaagse green lofwoorden kunnen vinden inplaats van
al maar critiek. Natuurlijk waren er slakjes. Zo zijn wij helemaal niet tevreden over de jury die deze
wedstrijd moest leiden. Juist bij die jury mankeerde het aan van alles. Over
De Schipper als koersleider niets dan goeds. Dat is de rust zelve. Maar van
sommige van zijn medewerkers kan men als journalist een “punthoofd" krijgen.
Wat doen al die nerveuze mannetjes met zogenaamde almachtige functies in de
koers? Ondeskundigheid ten toon spreiden en verwarring schoppen
als er geen enkele reden voor is? Het belangrijkste deel, de beslissing van
de koers, heeft de pers in deze ronde niet kunnen volgen. Het waren maar drie
perswagens, die men desnoods over een kopgroep van twee man had kunnen laten
trekken om gevaar te voorkomen. Twee man notabene! Men zette die perswagens
stikvast in de berm van de weg, zodat ze achter alles-en-iederen terecht
kwamen. Even over deskundigheid gesproken! Ook het opmaken der uitslagen duurde veel te lang. Na de
eerste etappe was men ook niet in staat een gestencilde uitslag aan de
deelnemers te verstrekken, wat toch wel in het belang van hen en van de koers
moet zijn geweest. En op de tweede dag duurde het veel te lang voor de
uitslag kon worden bekend gemaakt. Een uur na de aankomst bezat men nog
slechts de 14 eersten van de tweede etappe. Journalisten moesten toen de
lokalen ontruimen en wachten. Die journalisten gingen natuurlijk naar huis. Die
gewacht hebben kwamen toch van een koude kermis thuis. Om half acht waren de
heren klaar en liepen met de uitslag naar het raadhuis. Ondanks alle gemaakte
afspraken kwamen wij te circa negen uur na tal van mislukkingen aan een
totaal-uitslag. Wie er schuldig aan is maakt ons niets uit. Ons interesseren alleen de feiten. Feit was ook dat de
Ronde onderweg goed liep en dat de rijkspolitie tijdig op alle gevaarlijke
punten aanwezig kon zijn. Daaruit bleek, dat het parcours in orde was.
Trouwens het moet ons toch van het hart, dat het een bijzonder mooi parcours
voor deze Tweedaagse was. Er had geen oud route-schema gediend, want door de
nieuwe aankomstplaatsen moest het grootste deel van de Ronde in
Midden-Brabant worden verreden. De eerste etappe van Etten via Den Bosch naar Alphen was
niets minder dan een juweeltje, niet alleen koerstechnisch maar ook wat
natuurschoon betreft. En de wieleramateurs kijken ook liever naar een schoon
gezicht dan naar een mesthoop. Nog een pluim: de organisaties in de aankomstplaatsen
waren goed verzorgd. Daarbij spande Oudgastel wel de kroon. Het is dus behoudens enkele vlekjes een mooie Ronde van
Brabant geworden, een veel betere dan de laatste jaren het geval is geweest.
We hebben er ook veel knappe dingen in gezien. We hebben de vechtlust van een
op revanche beluste Zoontjens bewonderd, we hebben de jonge Bosschieter zien
knokken voor een opvallende plaats, we hebben de talenten van een Harrie
Jansen kunnen bewonderen, die over alles heen naar de kopgroep liep, terwijl
er voor het leven gefietst werd. Hij won ook eens een keer met een hele
straatlengte voorsprong de laatste sprint, we hebben Tesselaar als een stuk
brute kracht leren kennen, die het op een paar meter na gelukte zes man,
onder wie eindoverwinnaar Zoontjens, van hun ereplaatsen te stoten.
Overigens is het ons wel duidelijk geworden, dat er niet in alle ploegen
volgens de bepaalde ploegentactiek werd gereden. Hoe ook, de
Vredestein-rijders hebben een knap stuk werk geleverd, al kwamen zij een dag
te laat aan de uitvoering toe. Hadden zij op de eerste dag het initiatief
niet aan Zoontjens gelaten, dan was de Tilburger geen eindoverwinnaar
geworden. De dood heeft altijd een oorzaak; Vredestein kwam te laat! Op de eerste bij het vertrek in Etten stonden er
negentig amateurs aan de start. 's Avonds zouden er nog 61 van over zijn. Een
derde gedeelte werd het slachtoffer van een harde jacht halfweg koers tussen
twee sterke groepen, die een kopgroep van 23 renners zouden vormen. Van die negentig
man behoorde er 48 tot een achttal ploegen, waarvan die van Vredestein, Ovis
en Schapers de Bout de sterksten waren. Op het appel ontbraken deze keer
Amstel en Caballero, die men eigenlijk maar node miste. Als een wedstrijd
slordig wordt georganiseerd en gevaarlijk is hebben de ploegleiders gelijk
als zij die wedstrijden mijden. Maar de Ronde van Brabant verliep deze keer
uitermate vlot. En daarom was het jammer om het materiaal van beide merken
niet te showen. We hadden er wijzer van kunnen worden, nu Den Hertog en
Wagtmans, die onze toppers worden genoemd en dus wel iets naar hun hand te
zetten hebben, in het buitenland verbleven. METEEN „ERIN" Zoontjens toonde al binnen de eerste tien kilometers na
de start dat hij de daad bij het woord zou voegen, dat hij „de jongens eens
zou laten fieten". Voor Langeweg moest voor een demarrage van de
Tilburger reeds de alarmklok worden geluid. Broeren, Van Beurden en Van Pels
verleenden hem hulp, waar zich nadat zij honderd meter hadden genomen
Tesselaar, Van Lachterop en Kettenis nog bijvoegden. Hans Tesselaar was dus
op de eerte dag al actief. Bij Made zorgde het peloton er voor dat de zeven
koplopers weer gehoorzaam in het peloton terugkeerden. Bij Oosterhout moest men weer op de pedalen gaan staan voor een vlucht
van Zoontjens ploeggenoot Schepers, die Van Dorst en werd de vrede weer
getekend. In de buurt van Vlijmen, de Aardoom meekreeg. In de lommerrijke
lanen van Udenhout vlakten die eertijds een ruig bezit van de Bossche
Overlaat waren, halverwege dus, ontspon zich het grote gevecht tussen de
sterksten van het veld, dat in twee groepen uit elkaar werd gesleurd. De
mindere goden moesten zich hier tevreden stellen met een bescheidener plaats.
Daaronder bevond zich ook een Harrie Jansen, een Rentmeester en ... een
Duyndam voor wie het nu toch tijd wordt, dat hij rust gaat nemen om zijn
physieke conditie eindelijk eens een kans te geven zich te herstellen. Blijft
hij doorsukkelen, zoals dit thans het geval is, dan is hij het volgend jaar
wellicht niet meer van de partij. De kopgroep zou uit twaalf man gaan bestaan met
Frijters, Zoontjens, Schepers, Hans Tesselaar, Hesse, Niemeijer, Bosschieter,
Kettenis, Jonker, Duyndam en Mauricx. Terwijl beide laatsten moesten lossen,
voegden zich Ouwerkerk, Minekus en Schoofs bij de leiders. Achter hen joegen
nu eens op minder dan honderd dan weer op twee tot driehonderd meter een
groep van elf man met Hesen, Koeken, Du Bois enzovoorts. De afstand bleef
schommelen tot onder Vessem in een strakke pace de volgers op de leiders
liepen: 23 man op kop. Zoontjens kon met deze situatie maar nauwelijks genoegen
nemen. Hij schoot weer in de strengen. Frijters, Minekus, Bosschieter
sprongen mee naar voren. Het veld reageerde echter hardnekkig, zodat de
Gideonsbende van vier man weer tot capitulatie werd gedwongen. De Tilburger
Zoontjens kwam in de eindspurt in Alphen zo onweerstaanbaar naar voren, dat
alle demarrages hem niets gedaan konden hebben. Met enkele lengten voorsprong
op Koeken won hij de etappe. In de eindrush waren tenslotte zeven leiders
ontstaan, die op 12 seconden gevolgd werden door de 16 overigen van de
kopgroep. Zoontjens, die perse winnen wilde, had een belangrijke
uitvalsstelling opgebouwd voor de tweede etappe. Hij behoefde slechts op zes
man te letten, die in tijd met hem gelijk stonden t.w. Koeken, Brouwer, Du
Bois, Kettenis, Bosschieter en Schepers, welke laatste echter een van zijn
ploeggenoten was. Van zijn rivalen heeft de Tilburger op de laatste dag ook
niemand laten gaan. Misschien Schepers, maar hoe die afspraak kan hebben
geluid, weten wij niet. Toch zou hij bijna door Hans Tesselaar, die 12
seconden achter hem stond, in „het pak" zijn geduwd. Dat moet aan de
brute kracht van deze Tesselaar worden gekweten, die bijna voortdureud in de
strijd was geweest. In de laatste kilometers zag hij nog kans tien seconden
op de bezetters van de ereplaatsen te winnen. Zoontjens c.s. zouden slechts
met twee seconden voorsprong op Hans Tesselaar hun mooie plaatsen behouden.
Het was een dubbeltje op zijn kant geweest, na een onoverzichtelijk keihard
gevecht, waarbij voor elke meter moest worden gevochten. De laatste etappe van Alphen over Een tiental kilometers voor de finish in Oudgastel
smolten beide groepen tot een langgerekt lint van tientallen renners achter
een kopgroep van drie man ineen. Tesselaar bleek evenwel uit de groep van
Zoontjens en de zijnen (al waren het rivalen) te kunnen blijven. In de
laatste kilometers trok hij zich met Broeren en Breur toch weer tien seconden
van Zoontjens los. Tilburger Cees, Brouwer en Bosschieter moesten rijden voor
het leven om hun ereplaatsen-veilig te stellen. De zes leiders waren slechts
twee seconden van hun smadelijke nederlaag verwijderd toen zij over de
eindstreep stoven. Het scheelde niet veel meer. En zo heeft Zoontjens deze
Ronde van Brabant dan toch verdiend gewonnen. Op de eerste dag reed hij in
het offensief om op de tweede dag een mogelijke eindoverwinning te kunnen
verdedigen! Amateurs Eerste etappe Etten-Alphen ( Amateurs: Tweede etappe van Alphen naar Oudgastal ( Algemeen klassement: 1. Zoontjens 7.41.04; 2. Brouwer; 3. Koeken; 4. Bosschieter;
5. Du Bois; 6. Schepers, alien Z.t.; 7. Hans Tesselaar 7.41.06; 8. Niemeijer
7.41.16; 9. Frijters; 10. Minekus. Ploegenklassement: 1. Vredestein; 2. Ovis; 3. Schapers de Bont. bus RONDE
VAN DRENTE (13 mei).1967 In 6e Ronde van Drente spurtte LEEN DE GROOT naar een prachtige zege Onbekende WIM VAN DEELEN ontpopte zich als een waar
talent „Dit is mijn eerste zege van formaat, in totaal heb ik
er nu vier gewonnen. Ik moet eerlijk bekennen dat het uiterst moeilijk was
om deze zesde Ronde van Drente te winnen, in onze kopgroep van tien man waren
zoveel knapen waarmede rekening diende te worden gehouden, maar toen ik Riny
Wagtmans „aan" zag gaan, was dat het sein voor me om mee te springen. En
het is me gelukt!" Aldus de nog nahijgende maar zeer verheugde Utrechter
Leen de Groot, die met zijn 21 jaren nog een grote toekomst voor de boeg
heeft en misschien in de wielersport een redelijke kans tot slagen weet te
boeken. Hij versloeg met een flitsend eindschot zijn naaste
belagers Riny Wagtmans en Johnny Brouwer en daarmede waren de ereplaatsen van
deze tienmansgroep, die liefst 4 minuten en 34 seconden vooruitkwam,
vergeven. De andere klasseringen waren voor Cees Zoontjens, Hans Eckelboom,
Gaby Minneboo, Daan Holst, Wim van Deelen, Leo Duyndam en Herman Hoogzaad.
Zij kwamen in deze volgorde over de eindstreep, een witte kalklijn die na 190
wedstrijd-kilometers als een ware verlossing zal zijn bekeken ... We noemden reeds de naam Wim van Deelen. Inderdaad,
deze 22-jarige knaap uit Nieuw Lekkerland (Zuid-Holland) bleek de openbaring,
het grote “verborgen" talent te zijn dat zich in deze zesde Ronde van
Drente ontpopte. Op het allerlaatste moment was hij op instignatie van
KNWU-voorzitter de heer P. van Dijk nog bij de deelnemers geplaatst en bewees
deze uitzonderlijke geste volkomen waard te zijn. Met Gaby Minneboo zette
hij halverwege de beslissende demarrage in, gaf de hoogste toon van deze
uitval aan en werd terecht uitgeroepen tot de meest strijdlustige renner van
deze klassieker. PRACHTIGE SOLO Er viel in deze zo voortreffelijk georganiseerde
wegwedstrijd van de Hoogeveense Wieler Vereniging De Peddelaars weer een hele
ris pechhebbers te noteren. Plaatselijk favoriet Jan Bols - 's morgens op het
Raadhuis nog tot Sportman 1967 uitgeroepen - kreeg kettingpech, Cor Leunis
moest ook al van de fiets en een valpartij verstoorde alle illusies van Dicky
Steensma, Harry Beurskens en Henk Warries. Wat verderop stonden Rene Pijnen
en Frans van de Ruit teleurgesteld langs de kant en bij de eerste doorkomst
van Hoogeveen kreeg ook Ge van der Winden een tube zonder lucht, terwijl de
Drent Jan de Wit eveneens met een dergelijk mankement kreeg af te rekenen.
Het was bij Ruinen (na DE DEUR OPEN ... De eerste honderd kilometer zaten er op, buiten enkele
schermutselingen om was er nog niet veel gebeurd, maar nu voorbij de Drentse
hoofdstad moest de deur van de groep toch maar eens open ... De man, die zich
nog nimmer in klassiekers of van-stad-tot-stad-wedstrijden had laten zien, de
Nieuw Lekkerlander Wim van Deelen, ging aan; hij kreeg Gaby Minneboo aan
het wiel en daarmede was de juiste vlucht, de definitieve demarrage geboren.
Meteen roken Herman Hoogzaad (best gereden), Adrie van Hest en Riny Wagtmans
hun kans en toen zij bij het tweetal vooraan kwamen, werd de voorsprong al
zeer vlug tot dertig seconden opgevoerd. Achterin begon het evenwel heftig te “waaien", men
wilde daar ook wel naar voren en juist toen de Nijverdalse Limburger Jan
Boode lekreed, kwam een nieuwe demarrage op gang, die Daan Holst, Cees
Zoontjens, John Brouwer, Hans Eckelboom en Leo Duyndam alsmede Leen de Groot
mede op het voorplan bracht. Dat kostte, met de komst van deze nieuwe
versterking, Van Hest zijn plaats, want hij moest er bij Schoonoord (na Het tempo ging daarna steeds meer omhoog, de winst ging
twee minuten en vijftig seconden bedragen. Het peloton werd volkomen aan
banden gelegd, men geloofde niet meer in een omwenteling. De zaak was
bekeken, de winnaar zou ongetwijfeld uit de kopgroep komen. Temeer werd dat aannemelijker omdat een valpartij in het
peloton de sterke renners Piet Kuner, Peter Heijnig, Wiebe Boonstra, Wim du
Bois (alweer?) en Jan van Katwijk uitschakelde. Zou het op een eindspurt
uitdraaien ? Of zou er een helse demarrage van bij voorbeeld Leo Duyndam,
Daan Holst op til zijn? Enkele jaren terug deed Roel Hendriks dat ook en hij
inde toen toch ook maar de zege! De zaak kwam wel fel op gang, de ene uithaal na de
andere werd geplaatst, maar bet haalde allemaal niets uit en toen ging alles
er op wijzen dat de spurt uitspraak moest brengen. Het werd de sterke
Utrechter Leen de Groot die, zoals reeds beschreven, kundig inhaakte op de
laatste jump van Riny Wagtmans.BRON: BEN ZOMERDIJK Amateurs: Prijs voor de strijdlustigste renner: Wim van Deelen. RONDE
VAN FRIESLAND (15 april).1967 Tiende Ronde van Friesland : decor van boeiende koers Harde
punch van sterke GERT BONGERS velde al zijn tegenstanders De tiende Ronde van Friesland heeft in de 20-jarige
Voorstenaar Gert Bongers een prachtige winnaar gekregen! De klasrijke
Vredestein-renner heeft in deze lustrum-ronde bewezen niet alleen op de baan
- afgelopen winterseizoen veroverde hij op het Antwerpse “hout" nog het
wereldrecord vijf kilometer staande start - heel wat mans te zijn, doch ook
op de route met de allerbesten mee te kunnen. Bongers gaf blijk te kunnen
“afzien", want de rugpijnen, welke hem in de laatste veertig kilometer
herhaaldelijk plaagden, beletten hem toch niet in het boeiende slot het heft
in handen te nemen en aldus de zege te innen. Hij riep de strijdlustige Fedor
den Hertog weer tot de orde, schudde in de straten Van Leeuwarden zijn
zwaarste concurrenten Daan Holst en Rene Pijnen - fantastisch naar voren
opgerukt - van zich af en peurde er in de laatste kilometers nog een handvol
seconden winst uit, die hem voor de twee laatstgenoemde coureurs deed
finishen. Daarachter veroverden Adrie Duyker uit Beverwijk, Fedor den Hertog
(Ermelo) en Wim Prinsen (Hank) respectievelijk de vierde, vijfde en zesde
plaats. Na afloop was Daan Holst, die onvermoeide strijder,
zwaar teleurgesteld, gaf in zijn ontgoocheling te kennen „de fiets maar van
de hand te doen". Graag, hee1 graag had de Amsterdamse renner, die het
voornamelijk van zijn courage, van zijn tomeloze kracht, moet hebben,
gewonnen, maar ... wie wil dat niet? Had bijvoorbeeld ook Fedor den Hertog,
die tien kilometer lang een prachtige solo produceerde, niet graag met de
eer gaan strijken? Vooral omdat zijn ploeg, de militaire formatie, door een
valpartij nogal zwaar gehavend uit het strijdtoneel tevoorschijn kwam. Harm
Smit en Sander Douma kwamen er bij die “smak" met wat schaafwonden en
materiaalpech nog aardig af, maar favoriet Wim du Bois was er minder best aan
toe. In volle vaart knalde de sympathieke Zeeuw tegen een telefoonpaal op,
bleef kermend liggen en later - in een ziekenhuis van de Friese hoofdstad -
bleek dat hij een zware bloeduitstorting in de heup had opgelopen. Het zal
geruime tijd duren, vooraleer hij weer in de “competitie" kan verschijnen.
Dat is erger, veel erger dan verliezen, dan gewoon geklopt worden door de
beste! MEDE DE OORZAAK Deze valpartij was er mede de oorzaak van dat het
rennersveld - circa 165 vertrekkers - op de smalle Friese wegen al spoedig
uit elkaar werd geslagen. Andijker Gerrie Bruin staakte, evenals Riny
Wagtmans, die nog lange tijd met een slingerend achterwiel bijbleef en veel
hinder aan een polsblessure overhield, de strijd. Al rijdende had Ab
Geldermans - in zijn hoedanigheid van toekomstig ploegleider - de Sint
Willebrorder nog „eerste hulp" verleend, maar het ging te moeilijk om
nog door te zetten en daarop stapte krullebol Riny maar af. Ja, in die achterhoede was weer genoeg „leed" en
pech te noteren. Leen de Groot, Dick Middelveld, Nico Been, Roel Snijder
(na Bij Heerenveen (na Het peloton, sterk verontrust door al die geslaagde
sprongen, begon zich steeds meer te roeren. De Tilburger Cees Zoontjens was
eigenlijk de man die er met wat later Adrie Duyker, Cees Rentmeester en Jan
Serpenti, een definitief einde aan maakte. De dappere vlucht, op gang
gebracht door animator Daan Holst, was daarmede tot een einde gekomen en zo
boorde er bij Surhuisterveen (na OPNIEUW AAN DE HAAL De verzorging in deze laatste plaats gaf opnieuw
gelegenheid tot ontvluchtingen en weer waren het Holst, Den Hertog en Prinsen
die aan de haal gingen. De attente “oud-gedienden" Jurrie Dokter en Guus
Leliaert wipten mee, terwijl Bongers - steeds op zijn quivive - met de
rijzige Duyker (hard op weg om een “echte" te worden) eveneens bij de
vijf koplopers kwam. Jan Boode, bij de in de aanvang genoemde valpartij
geblesseerd maar desondanks moedig voortgegaan, probeerde de aansluiting
waar te maken, doch wat hem niet gelukte, deed de als „een trein"
rijdende Rene Pijnen echter wel! Wat zit deze knaap mooi op de fiets en wat
maakte hij het gat naar de kop met een overmacht, met een bijzonder gemak,
dicht. Intussen waren en Dokter en Leliaert door het hoge tempo afgehaakt en
begon de serie “schiftingen" voorin ook een aanvang te nemen. Onder het devies “alles of niets" demarreerde Den
Hertog bij Akkerwoude ( BRON:BEN ZOMERDIJK Amateurs: Ploegenprijs: 1. Vredestein 21 pat., 2. Smiths-Acifit 42 pnt. RONDE
VAN GELDERLAND (22 april).1967 Snelle koers vervlakte strijdgevoel in
I1e RONDE VAN GELDERLAND Rappe MAT GERRITS 't snelst aan de meet Er is dit jaar in onze nationale amateurwereld iets aan
de hand - niets ernstigs gelukkig -, dat zich ook in het verleden al enkele
malen heeft laten zien. We bedoelen dat er een soort „leegte"; een gemis
aan werkelijke toppers is ontstaan en dat de massa momenteel min of meer aan
elkaar gewaagd is. Na de abdicatie van Dolman, Van der Holst, Steevens,
Beugels c.s. heeft de amateurcategorie geen pur sang kleppers meer, renners
die een beslissing voorshands weten te forceren, de zaak tot op de „laatste
draad" uiteenrafelen, met macht een boeiend stuk wielergeschiedenis
weten te schrijven. Gelukkig blijft dat niet zo, ongetwijfeld zullen er
binnen afzienbare tijd weer enkele kopstukken verschijnen, maar waarschijnlijk
zal dat pas na Olympia's Tour door Nederland of zelfs pas volgend voorjaar
zijn. We leven dus min of meer in een soort
“niemandsland", er is bijna geen uitgesproken favoriet aan te wijzen ...
Ten bewijze hiervan neemt men maar eens alle uitslagen van de zogenaamde
van-stad-tot-stad-wedstrijden en de klassieke wegkoersen, welke tot nu toe
zijn verreden, voor ogen en men zal ogenblikkelijk tot de conclusie komen,
dat de winnaars steeds naar een andere naam luisteren en dat, op enkele
uitzonderingen na, ook vele prijswinnaars onder de eerste tien niet steeds
dezelfden zijn. Bovenstaand werden wij na afloop opnieuw gewaar in de
als vanouds zeer goed georganiseerde Ronde van Gelderland, het
wielerlevensstuk van Apeldoorner Jan van de Blankevoort, dat nu al zijn
elfde uitvoering beleefde. Na een heftig strijdgewoel in de eerste uren, vervlakte
deze koers over „VERSPLINTERD" Het hoge tempo vanaf de start maakte gelijk al vele
slachtoffers, het aantal lossers is op geen stukken na te vermelden, wel dat
er een verwoede strijd werd geleverd, welke er in resulteerde dat het
peloton in drie grote groepen sloeg en dat het daarna nog verder
versplinterde, weer samenvloeide en opnieuw uit elkaar word geslagen. Voornamelijk kwam dat allemaal door het vele werk dat
Hennie Schouten, Henk Nieuwkamp, Daan Holst (zal er niet bij zijn!), Rudi
Liebrechts, Harrie Jansen, Piet de Wit, Leen de Groot, Ben Stolle, Cees
Rentmeester (meer met het „koppie" koersen, jong), Rink Cornelisse,
Sander Douma, Piet Kettenis en Cees Zoontjens opbrachten. Zij boorden met
grote snelheid door, verloren De Groot door lekrijden en of dit verlies nu
doorslaggevend was, weten we niet, maar een feit was het dat de volgersgroep,
die door een harde smak van Leo Duyndam, Johnny Brouwer, Boy Kanselaar (wie
voor een dubbeltje geboren... enz.; wat een pech heeft deze jongen altijd!),
de jongeren Lijn Loevesijn, Jaak Beun en Jan Buis alsmede Theo Mansvelders
beduidend aan kracht had ingeboet, steeds dichterbij kwam. In deze
jachtformatie waren het vooral Roel Snijder, Marcel Pennings en in een latere
fase ook Klaas Balk, Adrie Wouters, Leo van Schalen, Wim Neeskens, Ad van
Overveld, Henk Benjamins, Johnny Meijer, Ton van der Vlak, die er de zweep
steeds harder overheen lieten knallen. Jammer genoeg moesten Jan van Katwijk
en Jan Dickhof deze “patrouille" laten gaan omdat zij lek reden en een
spijtige valpartij deed Peter Heijnig (naar een ziekenhuis in Ede), Harrie
Tijhuis (hersenschudding) en Jaak Pfennings (sleutelbeenbreuk) definitief
uitschakelen. Ja, het leven van een coureur gaat bepaald niet over rozen, men
moet bikkelhard zijn om te kunnen en wat belangrijker is: te willen slagen!
En had ook de Aalsmeerder Melle Jongkind er niet graag bij gebleven? Nu kon
hij op de Berg en Dalweg naar Hoenderloo afstappen omdat een onwillige
ketting al zijn illusies wreed verstoorde. TOT EEN GROOT “PAK" Vooraan was het al een keer “gebroken" geweest,
maar met vereende krachten hadden Adrie van der Tol, Henri van Rooy, Cees
Brugel, Peter Kisner, Gerard Thijssen, Riny Huybrechts, Harrie Schoofs, Rik
en Chris Pepels, Ben Stolle, Rene Pijnen, Gaby Minneboo, Cor Baars, Jan Hesse
en Adrie van Hest de „bijt" weer dichtgemaakt. Zo groeide het vlak voor
Harskamp, na Neen,
het was allemaal tot mislukken gedoemd, er kwam allemaal niets van in en
daarmede vervlakte de koers volkomen. Achteraan was tenminste nog wat te
beleven, de wijze waarop de sterke Limburger Chris Pepels (moet zijn zadel
een paar centimeter achteruit zetten) na zijn platrijden terugkwam, was
werkelijk hartverwarmend. Wat heeft hij vele kilometers moeten knokken, maar
hij slaagde. Voor de Kwakelaar Koos van der Knaap was dat er niet meer bij en
ook Adrie van Hest, die van ver uit de achterhoede zo prachtig terugkwam maar
net dat “kleine beetje meer", dat soms toch zo onoverbrugbaar groot is,
miste (en hopelijk niet helemaal mist) zag hoe de rest steeds verder wegreed.
Hij was zelfs zo „op" dat hij het flitsende wiel van ploegmakker Pijnen
- kreeg ook een tube zonder lucht - niet eens kon houden en steeds verder weggleed
naar het onbekende achterland. Ja,
de wielersport wordt niet alleen maar bedreven door louter hardrijders, men
moet het karakter, het niet te vermurwen moraal bezitten om, zoals de Belgen
zeggen, “gensters" te slaan. Het
grote “pak" had ondertussen weer eens een geslaagde greep naar het
trio-Daan Holst (waarom toch zo onbesuist en niet eens volgens berekening?),
Hans Eckelboom en Gaby Minneboo gedaan en deed wat later hetzelfde met Harrie
Jansen, Cees Rentmeester, Hans Hesen en Piet Kettenis. De
eindfase kwam in zicht en toen voorbij Assel het vijf kilometer lange
grintpad aanbrak, gaf Hennie Schouten alles. Hij pakte honderd meter, maar
toen sprong Fedor den Hertog, knalde langs Schouten heen en geleek inderdaad
op de zege af te gaan. Edoch, een samenbundeling van krachten, onder andere
van Cees Rentmeester, Daan Holst, Henk Benjamins en vele anderen, maakte een
einde aan Fedor's „coupe de pedale" op nog geen vierhonderd meter voor
de finish. Toen dacht de snelle Henk Nieuwkamp zijn slag te slaan, maar in
een daverende eindrush kwam Gerrits er met een heel stel overheen... Voor Mat Gerrits dus zijn eerste klassiekerzege, nadat
hij in 1959 voor het eerst ging koersen. Hij was toen adspirant, bleef het
een jaar en reed vervolgens twee jaar in de nieuwelingenklasse. Militaire
dienst deed hem twee jaar sterk verminderde activiteit bezorgen, maar vorig
jaar won hij als amateur toch vijf koersen en zijn totaal aan zegepralen bedraagt
circa vijftig overwinningen. Van nature een rappe jongen, die in de koers
“uitgekookt" rijdt, net dat doet wat nodig is, een scherp intellect
bezit en in de allerlaatste meters bijzonder snel spurt.BRON:JAN BALDER Amateurs: Ploegenklassement: 1. Vredestein 18 pnt., 2. Caballero-Wielersport 32
pnt., 3. Kalmi 39 pnt. RONDE
VAN LIMBURG (10 juni).1967 Spurtzege HENK NIEUWKAMP in prima georganiseerde RONDE VAN LIMBURG Uitval
van Ger Harings en Chris Pepels (2 min. winst) strandde mede door pech In de buurt van Bunde streek de al lang naarstig
jagende Ronde van Limburg-hoofdmacht op Ger Harings en Chris Pepels neer, de
twee knapen die deze 19e editie gestalte gaven, twee dapperen - heel actief
en pittig - die de buit schijnbaar voor het grijpen hadden, in de kijker
liepen, evenwel geen „haver" voor het geleverde werk kregen. Ger Harings
en Chris Pepels ontsnapten op het gevechtsterrein bij uitstek, liepen weg op
de kronkelende stijgingen rond Heijenrath-Slenaken (na Alvorens het verloop weer te geven, alvorens een blik
op Henk Nieuwkamp, Piet Tesselaar en de buren te werpen, eerst een
welgemeende schouderklop aan het adres van de organisatie, een stevige pluim
voor de begeleidende Rijkspolitie, met een door zijn rustig beleid - schier
onopvallend - sympathieke chef, met (vakmanschap) op mogeijk moeilijkheden
bevattende punten steevast Lou Muyris aantreffend. Deze (kleine) groep van
de Rijkspolitie maakte het volgen van deze, Rondo van Limburg tot
een genot, een totaalbeeld waarin ook wedstrijdleider Jan Slip (bepaald
kundig) een beduidend aandeel had. Deze bekwame begeleiders kwamen nimmer voor een puzzel
te staan, zij regelden alles - ook de door de pers gewenste posities -
piekfijn in een oogwenk en wanneer we hieraan nog toevoegen, dat de jury de
aankomst met zwier vaststelde - geen vertraging -, dan is het duidelijk dat
de organisatie tot in de puntjes klopte. Lang meenden we, dat ook de Ronde van Limburg een soort
afvalrace ging worden, met achterblijvers door pech, met soortgelijke tikken
op de “colletjes". Jammer, dat Hans Eckelboom al in Berg aan de Maas ( De Nederweertenaar Strijbosch had bereids in Obbicht ( Brugel, Van Leeuwen en Kuys openden in Roosteren de
schermutselingen, dit trio had in Echt ( VALPARTIJ IN STEIN De Cauberg - voor het eerst sinds lange tijd weer in
het parcours opgenomen - kon de „top" geen kriebel in de benen bezorgen,
hier en in Vilt moesten wel Van Leuken, Van Seggelen, de Duitser Dammerau,
Van Venrooy, de Brit Green, Boschieter, Althuizen, Opsteen (defecte
derailleur), de Engelsman Desh, Van Weert, Kuiper, Simons, de Engelsman
Cracknell, Wikens, Hoek, Van de Biggelaar, Kleijn, Van Dam, Kooyman (werd
door de laatste jury-wagen na Vilt gewond in een greppel aangetroffen,
diende naar het ziekenhuis van Geleen te worden overgebracht), etc. te worden
afgeschreven, althans voor een verblijf vooraan. In de afdalingen konden vele achterblijvers de schade
ietwat herstellen, het verdwijnen van Leo Duyndam - voor het verloop - was
een klap, in Wittem ( Amateurs: 1. H. Nieuwkamp, Borne, de Bergklassement: Cauberg: 1. Solaro. Piemerd: 1. Harings. Noorbeek: 1. Harings.
Dennet: 1. Harings. Geulle: 1. Schoofs. Eindstand: Ploegenklassement: 1. Vredestein 12 pnt., 2. OVIS 29
pnt., 3. Amstel 40 pnt. RONDE
VAN MIDDEN-ZEELAND.67.01E RIT (16 Juni).1967 Leen de Groot dominerende figuur in alle ritten van de Ronde
van Midden-Zeeland Het is een complete verrassing geworden, dat de jonge
Utrechter Leen de Groot, die het er in de pas verreden Ronde van Oostenrijk
toch niet zo denderend afgebracht had, in alle ritten van de Tweedaagse Ronde
van Midden-Zeeland een dominerende rol zou vervullen. Want hij werd niet
alleen eindoverwinnaar, maar won ook alle etappes. En men mag gerust zeggen,
dat hij tevens de grote man in de tijdrit voor ploegen was, die door
Caballero gewonnen werd. Tengevolge van enkele onregelmatigheden in het
verloop van die tijdrit kon het resultaat niet in aanmerking komen, noch voor
het ploegenklassement noch voor de individuele klassering, waardoor de
tijdwinst van de Groot nog beduidender had kunnen zijn. De Utrechter kwam dus
tot een knappe prestatie, die vrijwel niemand verwacht kan hebben, maar die
toch duidelijk aantoont, dat hij op het vlakke bijzonder veel in de mars
heeft. Bovendien heeft hij weer eens aangetoond, dat er een levensgroot
verschil bestaat tussen de optimale conditie, die het gevolg is van de
deelname aan onze criteria en klassiekers en die waarmee men terugkomt als
men een achtdaagse etappewedstrijd onder de wielen heeft laten verglijden. Er
blijkt uit dat er toch nog een toestand van „forme" mogelijk is, die een
andere gesteldheid weergeeft dan wanneer men spreekt over een prima
„conditie". Leen de Groot heeft in Zeeland wonderlijk goed gereden,
geen Du Bois en geen gebroeders Tesselaar alsmede vele anderen kwamen daar
aan te pas..Ook geen Wagtmans, maar die werd naar zijn zeggen gehandicapt
door een defect aan zijn versnellingsapparaat. Eigenaardig dat een De Groot
wel tegen de windmuur aan de zee kan optornen en dat Wagtmans op de bergen
geen kind aan hem heeft. Het is trouwens deze specialiteit, waardoor Wagtmans
zich waar kan maken. Want we geloven wel, dat Riny minder sprint heeft dan
Woutje indertijd. Bij De Groot is het juist zijn snelheid en macht geweest,
die hem in de Ronde van Midden-Zeeland boven de anderen liet uitsteken. Het ene
voorbeeld daarvan gaf hij 's avonds in de eindsprint van het criterium door
Walcheren toen hij in de laatste meters zijn voorwiel voor dat van Piet
Tesselaar kwam “dragen" en het andere op de tweede dag, toen hij na de
barre tocht over de dijk van het Veersegat - op veertig kilometer van de
finish - de Zeeuw Du Bois achterna sprong, die zeer gebrand op een
overwinning bleek te zijn. En gelukkig maar voor de Zeeuw, dat hij juist
gezelschap van De Groot kreeg. Wim du Bois kwam er namelijk al vrij gauw „door
te zitten". De Utrechter deed bijna een uur lang het paardenwerk aan de
kop. Du Bois prees zich toen gelukkig dat hij telkens opnieuw het achterwiel
van De Groot kon snappen. De Zeeuw was na het uitvallen van Rentmeester de
enige man, waarop de duizenden eilandbewoners nog hun hoop konden stellen.
Hij heeft deze keer geen kans voorbij laten gaan om op te vallen, maar de
conditie om te winnen bezit hij nog steeds niet. Daarvoor was hij aan de
eindstreep in Goes, na twee dagen rijden, te leeg. Hij had in de laatste
kilometers voor Goes zelfs niet in de gaten dat De Groot met een
“stotend" voorwiel reed. BESTSELLER De krachtsinspanningen van Du Bois, vooral op de laatste
dag, toen hij met De Groot op weg naar de eindstreep reed, hebben de Ronde
van Zeeland wel tot een regionale “bestseller" gemaakt. Dat had deze
grote organisatie trouwens ook nodig. We hebben het tijdens enkele
ontvangsten in Goes al laten horen, dat naar onze mening de organisatoren net
iets te veel hooi op de vork hadden genomen om volkomen rustig te zijn. Het
uitgangspunt van de eerste organisator, de heer Verhulst, is indertijd een
eendaagse geweest. Later werd het een tweedaagse. Dit jaar hadden de
organisatoren er nog een schepje bovenop gedaan om het nog beter te doen.
Maar wielerwedstrijden organiseren vraagt toch al zo'n grote, bijna
ondraaglijke inzet. Pet af voor de manuren, die men heeft geofferd, pet af
voor de organisaties, maar dit is echt te veel. Zoveel dat de liefde voor het
werk in het gedrang moet komen, dat men tenslotte dermate belast geraakt,
dat de zekeringen doorslaan. Op de tijdrit na, liep echter alles
voortreffelijk. Het criterium door Middelburg en Walcheren had dank zij
de voortreffelijke medewerking van burgemeester en politie een uitstekend
verloop. Het nachtcriterium in Middelburg voor nieuwelingen eveneens, al
moet de koude noordwesten wind wel afbreuk aan de belangstelling hebben
gedaan. 's Zaterdags vond de “grote dag" in Goes plaats, die 's morgens
om tien uur al begon met de tijdrit voor ploegen. 's Middags om half drie
werd gestart voor de beslissende etappe door de Bevelanden en door
Walcheren. En intussen reden de nieuwelingen ook nog een Deltarit. Veel werk ,dus,
in een korte spanne tijds. We kunnen begrijpen, dat men zich dan ongerust
gaat maken over het verloop als onverwachts ook de wegen nog met wagens van
Duitse toeristen zijn bezet. Er werd echter geen wanklank gehoord. 's Morgens
een ontvangst op het Goesse stadhuis door B. en W., waarbij alle
functionarissen plus de voorzitter Dr. van Dijk, zijn echgenote en nog vele
genodigden aanwezig waren. 's Middags verenigden zich KNWU-officials en pers
aan de gebruikelijke smakelijke dis, die de directeur van de P.Z.C., de heer
Van der Velden, had laten aanrichten. Het mag wel eens gezegd worden, dat de
wielersport zich zeer verplicht weet, door de jaarlijkse gestes van de
Provinciale Zeeuwse Courant, bestaande uit een goed geredigeerde rondekrant
en door het “rendezvous", dat zijn betekenis in het totaal der
organisatie nog geen jaar heeft gemist. DU BOIS BEDWONGEN Na deze uitwijdingen terug naar de wedstrijd, die
vrijdagavond in Middelburg met een criterium over vier ronden van „MEESTER" DE GROOT De laatste etappe werd pas interessant na de
ravitaillering in Middelburg ( Amateurs Eerste etappe: 1. De Groot 2 uur 42.44; 2.
Tesselaar; 3. Leliaert; 4. Du Bois 2.42.58; 5. Legierse; 6. Koeken; 7.
Pifnen; 8. Van Katwijk; 9. Deelen; 10. Wagtmans; 11. Jansen; 12. De Wit; 13.
Van Groezen; 14. Horton; 15. Beun; 16 Webb; 17. Blom; 18. Smith; 19. Snijder;
20. Jongkind; 21. Van den Donk, alien z.t. als Du Bois; 22. Leunis 2 uur
43.08. Amateurs Tweede etappe: 1. De Groot, Einduitslag: Eindploegenklassement: 1. Caballero 22.47.45; 2. Vredestein 22.50.6; 3.
Crescent 22.51.1. RONDE
VAN NOORD-HOLLAND (1 april).1967 22e Ronde van NOORD-HOLLAND begeersterde ditmaal niet
Vlammende eindspurt in het voordeel van sterke Wim du Bois Twee jaar geleden lieten wij ons in de volgauto op weg
naar de start van de Ronde van Noord-Holland 1965 intuitief ontvallen, dat
het weleens Eef Dolman kon zijn, die met de zege zou gaan strijken en vorige
maal (in 1966) voegden wij de man van het voorseizoen, de Limburger Eddy
Beugels, toe dat een derde overwinning in een week zeker binnen zijn bereik
lag ... Beide voorspellingen kwamen uit en en, vorige week zaterdag, zeiden
wij - wederom in de “Wielersport"-volgauto - dat de 22e Ronde van
Noord-Holland wellicht een prooi ging worden van de „op punt" staande,
sterke Zeeuw Wim du Bois. Opnieuw bleek onze zienswijze juist en al willen wij beslist
niet de alwetende wielerprofeet uithangen, toch deed het ons bijzonder veel
genoegen toen omstreeks half zes de tegenwoordig in Oirschot gestationeerde
militair met een vlammende eindspurt de volle winst naar zich toetrok. De gehele dag had hij vooraan meegestreden, steeds kon
men rugnummer 102 aan de spits ontwaren, bereid om met iedere demarrage race
te gaan, scherp om op alle goede vluchtpogingen te reageren, maar
intelligent genoeg om op de juiste plaats zijn slag te slaan en ... dat was
in de allerlaatste kilometers. Niet, dat de rondrit door het Noordhollandse land ons
en anderen en zo bijzonder begoesterde; neen, dat beslist niet, want het
koersverloop kende op enkele goede bedoelingen van onder andere Gerrie Bruin,
Matje Gerrits, Peter Heijnig, Jan Boode, Peter Legierse, Theo Mansvelders,
Siepke van Dongen, Leo Duyndarn, Leen de Groot en Harrie Jansen (die in
Purmerend zo jammerlijk lek reed) eigenlijk maar weinig opwindends. Beter kan
men stellen, dat het een vlakke wegkoers werd, waarin de coureurs weliswaar
een hoog tempo ontwikkelden, waarin helaas nogal wat valpartijen voorkwamen
en ... waaraan - wat betreft de informatie en de communicatie onderling,
het volgen van bepaalde wagons - nogal wat scherpe puntjes kleefden. En dat is jammer, want de organiserende vereniging, de
Zaanlandsche Wieler Club DTS, heeft het beslist anders voorgehad met haar
„parade-paardje". Men zal het touwtje dan ook strakker moeten aantrekken
om in de toekomst verzekerd te blijven dat deze oudste klassieker van
Nederland op de weg kan blijven. Vooral geldt dat voor vele
wieler-„vrienden" die, ondanks hun onvervalste liefde voor de sport, het
zo nodig achtten om met hun auto's over de rijwielpaden te gaan “racen",
als ware “gekken" de officiele karavaan trachtten te ontwrichten
etcetera. Ook het werk van de persmensen word mede daardoor
ernstig belemmerd en wij hebben dan ook alleen maar de belangrijkste fasen
kunnen vaststellen. Aldus: Van Westzaan tot Beverwijk ( Bij een wat koude temperatuur, wat zon en een stevig
briesje, dat zich desondanks toch leende voor koersen, vertrokken omstreeks
half twee de ruim tweehonderd amateurs voor een rit, die achteraf maar Van Beverwijk tot Egmond-Binnen ( De groep, al herhaaldelijk in moten geslagen, kwam toch
weer samen, rekte zich tot een lang lint en spoorde - aangevoerd door Eddy
Kroon en Piet de Wit - full speed door Heemskerk, Castricum en vakantie-oord
Bakkum. Het eerste drama rond Hans Eckelboom uit Heerde voltrok zich. Hij
kreeg een mankement aan de derailleur, reed met een ratelend achterwiel
moedig verder, maar zou later door een misverstand het contact geheel
verliezen. Jantje Rous uit Amsterdam kwam ten val, Bas Wijdenes reed lek en
de Belg Frans Kernmans, gewend aan de altijd toegestane materiaal-verzorging
tijdens grote wegwedstrijden in eigen land, zwaaide ook al - vergeefs - om
een wiel ... Triest, maar onverbiddelijk! Amateur-stayerkampioen Dries Helsloot, vol goede
intenties aan de karwei begonnen, verloor eveneens het contact, durfde niet
meer een „tandje hoger" te steken en zag de staart van de nog steeds
grote groep alsmaar verder wegtrekken. En ook dat is: triest. Van Egmond-Binnen tot Noord-Scharwoude ( Een valpartij bracht voor Jan Serpenti, Frits Kooy en
Chris Kipping het einde van de koers en Loet Schulte verloor met stijlrijke
Jan Peetoom uit Vijfhuizen alsmede met Jaak Pfennings uit het Limburgse
Sittard de „feeling". De coming-man uit Eelde, Popke Oosterhof, die
beslist een ietsje te hoog in het zadel zit, kwam met Cees van Borre, Eddy
Koster en Theo Burik weer netjes in de groep terug, nadat zij door voornoemde
“smak" los waren geraakt. Ook de “geblokte" Gijs van Dongen uit
Made bracht dit kunststuk voor elkaar, maar Sminia en Otte konden gaan
repareren. Berry Verveer moest eraf, zijn ploegmakker Siem van de Burgh
zwaaide met een wiel en smeekte aan iedere volgwagen: „Toe, geef nu toch een
wiel, een wiel, een wiel!" Ook
voor hem was de wedstrijd voorbij, evenals voor de afvallers Brander,
Dunnewijk en de gevallen favoriet Rini Huybrechts uit Etten. Adrie Wouters,
broer van professional Rik, deed vrijwillig afstand en stapte resoluut af. Van
Noord-Scharwoude tot Medemblik ( Vooraan
werd er hevig aan getrokken, want in drie grote brokken trok de rennersmeute
op Medemblik aan. Onder hevige impulsen van Riny Wagtmans, Daan Holst, Leo
Duyndam en streekfavoriet Gerrie Bruin joeg de kilometerteller omhoog. Toch
smolt de hoofdmacht weer samen tot circa negentig renners en toen kwam voor
Eckelboom het definitieve einde. In de gedachte dat hij een nieuw wiel mocht
steken, liet hij zich terugzakken, maar de materiaalwagens reden hem zonder
pardon voorbij en de kleine vechtjas uit Heerde zag hoe men zonder hem
vooraan steeds maar sneller wegtrok. Van
Medemblik tot Enkhuizen ( Nadat
de stad van Radbout plaatsgenoot Jan Struik met de even later bij hem gekomen
Hagenaar Wim Paul op de voorhand had zien passeren, was het op de
IJsselmeerdijk Gerrie Bruin die de eerste, serieuze poging ondernam om de
beslissing te forceren. Graag wilde hij door zijn eigen plaats - Andijk - aan
de leiding zitten, maar cadeau kreeg hij het absoluut niet. Prompt
reageerden-ook Matje Gerrits en Peter Heijnig, maar zij moesten toch heel wet
doen om de circa een minuut voorsprong van de Westfries ongedaan te maken.
Toen zij toch wisten aan te haken, kwam de rest van de steeds nog immense
hoofdmacht, die inmiddels Raats en Noors wegens lekrijden en Henk Hoekstra (leeggereden)
was verloren, ook weer spoedig bij. Daarop waagden Peter Legierse ('t wordt
eens tijd, dat je “komt", jong!), Theo Mansvelders en Siepke van Dongen
een kans, maar weer trok de massa deze “rimpel" strak. Van
Enkhuizen naar Hoorn ( De Belg Henri Cop, met zijn andere
clubmakkers van De Dijlespurters met zoveel goede bedoelingen aan deze Ronde
van Noord-Holland begonnen, hoorde een bandje gaan en was, ondanks dat hij
direct een nieuw wiel kon steken, gelijk “gezien". Wat verderop kreeg Peter
Heijnig hetzelfde euvel en al probeerden enkele ploegmakkers de regels van
het huis te ontduiken door hem op te wachten - zeer terecht werden deze
renners op hun foutieve handelwijze gewezen; klassiekers worden nu eenmaal
alleen in individuele zin betwist - voor de langbenige Rotterdammer was de
rol op het voorplan uitgespeeld. Daar was men hevig bezig de jacht op de
inmiddels ontsnapte Jan Boode te organiseren. Alle kopstukken - Holst,
Duyndam, Wagtmans, Du Bois, De Groot, vooral Van de Winden, Gerrits, Schoofs
en vele anderen - legden er de zweep hard over en daarmede moest de met grote
snelheid voortjagende Boode capituleren. Van
Hoorn tot Purmerend ( Voordat
het drukke Purmerend werd aangedaan, was er heel wat gebeurd. De beslissing
hing in de lucht, want in de Midden-Beemster sloeg de groep totaal uiteen.
Een valpartij, waarbij Dicky Warnaar ernstig werd geblesseerd en zelfs naar
een ziekenhuis moest worden overgebracht en Struik eveneens was betrokken,
bracht de totale verwarring. Het sloeg in drieen en achter de laatste
formatie “zweefde" de stijlrijke Fedor den Hertog, die door
spierblessures - opgelopen tijdens Gent-Wevelgem voor amateurs - alle kracht
en macht uit zich voelde vloeien. Ook Peter Tesselaar moest eraf en hoe moedig
vocht niet de kleine „terrier" Cocky Groenewegen terug om na lekrijden
weer aansluiting te vinden. Het kaf werd nu volkomen van het koren
gescheiden; aan de spits deden Leen de Groot, Leo Duyndam en Harrie Jansen
een poging de sleutel in het slot te steken. Ze peurden er vijftien seconden
uit, maar toen reed de recente winnaar van de Ster van Zwolle lek en daarmede
was ook dit “sprookje" tot een wat ongelukkig einde gekomen. Van
Purmerend tot de finish in Zaandam ( Inmiddels
was de tweede groep toch weer bijgekomen en dat was in het geheel niet naar
de zin van Johnny Brouwer. Hij ging aan (vlak voor Landsmeer, op circa Amateurs:
1. W. du Bois, Zuidzande, Ploegenklassement: 1.
Militaire Ploeg 11 put.; 2. Smiths-Acifit 14 put. RONDE
VAN OVERIJSSEL (29 april).1967 Perfecte
organisatie, schitterend parcours . . . . . .
Flonkerende Ronde van Overijssel begroette
in Haarlemmer TED BLOM een sterk winnaar „Zie je nu wel dat je het kunt! Vanmorgen keek je er nog
als tegen een berg tegenop om aan deze zestiende Ronde van Overijssel te
beginnen en nu sta je daar als een trotse winnaar. Tjonge, tjonge wat een
spanning in die slotfase!" Deze enthousiaste reacties kwamen uit de mond van de
technische leider van de Caballero-ploeg, de heer Frans van den Enden. Hij
stond naast zijn pupil, de dolgelukkige 21jarige Ted Blom uit Haarlem, die
kort tevoren duizenden wielerliefhebbers aan de eindstreep in Rijssen een
fantastische sprint voortoverde en aldus de begeerde zege greep. Op
nauwelijks tweehonderd meter voor de finish was hij aangegaan uit een wat
eerder samengevloeide greep van veertien renners; maakte daarmede dat deze
rondrit door het mooie Overijsselse land - Perfecte organisatie, schitterend
parcours - de afronding van een zeer boeiende finale kreeg. Het was de
gloedvolle afsluiting van een koers welke een zeer aantrekkelijk verloop
kende, want... 't Was in de buurt van Vriezenveen (na De kloof dichtte en dichtte en precies tweehonderd meter
voor de streep vloeide het samen doch net voordien zagen en latere winnaar
Blom en Bravenboer kans om middels een daverende eindrush de eerste twee
plaatsen veilig te stellen. Een geweldige finale! Deze Ronde van Overijssel is vanaf het begin het
aankijken ten volle waard geweest. Stralend voorjaarsweer en een sublieme
organisatie - op naam van Dagblad van het Oosten en de VVV uit Rijssen -
alsmede de voortreffelijke begeleiding van de mannen der Rijkspolitie
(spijtig dat een van hen een ongeluk kreeg, hopelijk is deze motorordonnans
weer heel spoedig hersteld); dat alles maakte dat de renners er echt zin in
hadden. De strijd vlamde, zoals we dat bij amateurkoersen gewoon zijn, meteen
op, maar al deze voorpostgevechten waren slechts speldeprikken vergeleken
bij de “injectie" welke in een later wedstrijduur werd toegediend. Zo
haalde de vlucht van Martin Evers en Peter Rogers, die het al na tien
kilometer probeerden niets uit. Al probeerden de beide Limburgers nog wel een
poosje uit de “greep”te blijven, bij Haaksbergen was het echter gebeurd.
Gelijk ging plaatselijke favoriet Gerrit Leferink in op de wip die Jan
Dickhof en Wim Huysmans even tevoren (en voor niets) hadden geplaatst.
Leferink bleef drieduizend meter aan de kop, maar toen werd ook hij weer
“liefderijk" door het peloton omarmd. Er waren ondertussen nogal wat valpartijtjes geweest en
voor Enschede deed eenzelfde tragisch incident alle verdere koersillusies
verstoren van Pier Dijkstra, Henk Kuiper en Henk Warries. Jammer, maar - hoe
vreemd het ook moge toeschijnen -, vallen is nu eenmaal een van de aspecten
waarmede de wielersport is vergroeid. Er kwam een vierde demarrage op gang. Harrie van Piere,
Roel Snijder (prima op dreef), Hans Hesen en Roel Hindriks togen op pad,
doch erg lang plezier hadden zij niet van deze uitstap. Voor de witte Snijder
kwam er kort daarop nog een zwaar karwei te doen want in een nieuwe smak,
waarbij Melle Jongkind en Hindriks alsmede Boode ook waren betrokken, verloor
hij aanzienlijk veel terrein. Met Jan Boode kwam hij spoedig weer bij, de
anderen waren definitief uitgeschakeld. Vermeldenswaard is in deze fase van de nimmer luwende
strijd, dat een militaire colonne, die tussen Enschede en Oldenzaal over de
weg voerde, keurig langs de weg stond geparkeerd. Trouwens later, nabij
Almelo, stond ook een hele ris tanks in de berm. De organisatoren slaakten
een diepe zucht van verlichting dat dit allemaal zo goed afliep want eerst
middernacht was men gewaarschuwd, dat de route mogelijk geblokkeerd zou zijn
door deze militaire verplaatsingen: Daarom hulde aan deze instanties, die op
fantastische wijze hebben meegeholpen dat de wedstrijd zich normaal verder
heeft kunnen ontwikkelen. De kamp ging voort, de schermutselingen - in hoofdzaak
op naam van Wim Liebrechts, Alex Versluys, Cees Koeken en later Jan Hesse,
Roel Snijder (alweer) en Leo Althuyzen bleven aanhouden. Een nieuwe valpartij
trok een dikke streep door de rekeningen van de Fries De Haan en de Limburger
Knubben. Wat hadden zij hun nota's graag gepresenteerd en Dick Middelveld,
die met pech kwam te staan, had dat minstens even graag gedaan. Zo kwam Almelo, in welke stad Jan Boode en Johan Pluimers
eerst nog de premies hadden “gepakt" en waarin duizenden toeschouwers
langs de straten stonden samengepakt, achter de rug te liggen en ging het op
Vriezenveen aan. Daar, na In het peloton werd toen de alarmklok met volle slagen
geluid, waarbij vooral Benjamins en de strijdlustige Schouten de klepel
driftig heen en weer bewogen. Samen kwamen zij los, maar de kloof naar de kop
bedroeg al 2.14 minuten. Het deed hen niets, ze bleven doorjagen en brachten
toen ook het Smiths-Acifit-trio Leen Poortvliet, Leo van Schalen en de
strijdlustige Rene Pijnen alsmede Kalmi-renner Riny Huybregts tot volle
beweging. Zij kwamen bij elkaar en daarmede ontstond de volggroep van zes die
een prachtige, adembenemende jacht op de spits ging ondernemen. Het hoge tempo deed de koplopers zienderogen terrein verliezen,
bij Markelo nog maar driekwart minuut en vrij kort daarop zette
voortreffelijk opererende wedstrijdleider Jan Klip alle volgauto's stop en werd
een finale ingeluid zoals men deze maar zelden ziet. Hoe dat allemaal verliep vertelden wij reeds in de
tweede alinea, maar toch willen wij bij deze nog wel even melding maken dat
de wedstrijdjury prima werk afleverde en dat de koers er echt een was voor de
fijnproevers. Een uitzonderlijk wielerevenement ...BRON:BEN ZOMERDIJK Amateurs: 1. T. Blom, Haarlem, RONDE
VAN TWENTE (8 april).1967 Laatste demarrage besliste RONDE VAN TWENTE Hoogevener
Jan Bols inde de zege ; teleurstelling voor Jan Boode De 23-jarige Jan Bols uit Hoogeveen, sinds dit jaar
opgenomen in de Caballero-rangen, heeft in de voorbije zaterdag verreden
zesde Ronde van Twente bewezen, heel wat mans te zijn. Bols, die zich in
grote van stad tot stad-wedstrijden overigens al vaker in de kijker reed,
zegevierde op fraaie wijze. Een eindgalop naar Enter, het, pur sang
Overijsselse wielerdorp, dat vier uren daarvoor het gezelschap ook had zien
vertrekken, bracht hem de meeste winst. Vreugde dus voor Bols; verdriet echter voor de
momenteel in het Limburgee Schinnen wonende Jan Boode. Graag toonde bij voor
eigen publiek zijn opperste kunnen, maar een diskwalificatie deed hem de
tweede plaats verliezen. In de beginfase van de wedstrijd had bij van zijn
ploegleider een ander wiel “gestoken" en dat was en is nu eenmaal niet
geoorloofd ... Niet alleen alle perswagens hadden dit feit
geconstateerd, ook enkele ploegleiders hadden het gezien en na afloop
protesteerden deze laatsten. En zo kon het gebeuren, dat Jan Boode, die
direct na afloop van de koers drommen enthousiaste supporters uit Nijverdal
en uit Limburg om zich heen zag geschaard, een paar uur later zeer
terneergeslagen aan een tafeltje bij de prijsuitreiking zat en met
schouderklopjes over deze tegenslag moest worden geholpen. De tweede plaats was nu voor de verrassend goed
rijdende Dick van der Vlugt uit Sommelsdijk. Op fenomenale wijze wist hij in
de slotfase uit het peloton nog wat naar voren te komen. Hij ontliep daarmede
het gevecht dat de sprinters Klaas Balk en Harrie Jansen („o, wat dom van mij
dat ik niet een kilometer eerder aanga. . .") met elkaar voerden en ook
in deze volgorde eindigde. De Limburger Piet Knubben werd in deze helse race
naar de eindstreep vijfde en na hem volgden Fred Niemeijer, John Krekels,
Henk Nieuwkamp, Henk Benjamins (een sterke tempoloper, die echter ook in de
spurt steeds meer verbetert) en de man die na zijn twee jaar absentie er weer
volledig inkomt, Bart Solaro. Daarmede waren de eerste tien plaatsen
vergeven... WEINIG OPWINDENDS De zesde Ronde van Twente is een zeer vlakke koers
geworden. Weinig hoogtepunten en dus weinig opwindends. Het hoge tempo smoorde
iedere poging, een vlucht op de snelle Twentse wegen - we voorspelden het
reeds meermalen - sorteerde geen enkel effect. Voor in het peloton waren er evenwel steeds
schermutselingen aan de gang. Een zeer kleine afscheiding bracht dan prompt
een harde reactie tot stand en daarmede vloeide het lange lint weer samen.
Was er bij voorbeeld harde wind geweest of zou het geregend hebben, dan waren
de knapen, die zich nu lekker in de snel voortrazende ,trein" lieten meevoeren,
al lang afgestapt. Raadplegen we onze notities, dan zien we dat er tussen
Enter en Rijssen - tijdens het geneutraliseerde rijden - een lekke band valt
te memoreren van Leen de Groot. Zelf maakte hij de aansluiting waar. Andere
pechhebbers uit het eerste koersuur waren: Jan Dickhof en Ton van der Valk
uit Voorschoten, die tegenwoordig de kleuren van Amstel Bier verdedigt, en
verder Herman Strijbosch alsmede Theo van de Kort. Deze laatste rijdt voor de
ploeg van Jos Bakkers, namelijk Kalmi. Nabij Delden toch zowaar een uitlooppoging. De Slotense,
“geboren" wieleratleet Peter van de Voort ging er met de Brabander Jo
Spetgens (Someren) vandoor, maar evenals de „teruggekeerde" Jurrie
Dokter uit Enschede, was het allemaal maar “kattegespin". De laatste kon
zich er mee vergenoegen dat hij in Hengelo de premiespurt won. Het hoge tempo bleef aanhouden, de “trein" bleef
voortdenderen. Nabij Fleringen (na Toch smeulde er wat in de groep. Er ging wat gebeuren,
dat stond vast! Bij Rossum knalden Willy Maasakkers, Wim Oppers, alweer
Fedor den Hertog, Matje Gerrits, Evert Dickhof en “gebrande" Jan Bols
vooruit. Het waren slechts enkele tientallen meters, die dit sterke zestal
veroverde, lang niet genoeg om veel plezier aan deze demarrage te beleven. En
zo streek in Oldenzaal de ganse “bende" weer op hen neer. Voor de reeds
genoemde Spetgens en voor Van Pierre was het trouwens helemaal afgelopen,
want een lekke band schakelde hen beiden definitief uit. Overigens is die
Spetgens een knaap die, bezeten door een enorme strijdlust, dit jaar nog wel
meer van zich zal laten horen. ,,HOGE NOOD" 't Was even voorbij Enschede, dat we plotseling een
renner in een zich langs de weg bevindende droge sloot zagen duiken. „Zou hij
pech hebben?", zo vroeg men zich in de volgerskaravaan af. Het bleek
echter „hoge nood" te zijn en zijn nummertje „striptease"
veroorzaakte nogal wat hilariteit. Toch menen we er goed aan te doen als we
schrijven, dat dergelijke, uiterst menselijke voorvallen, tijdens wedstrijden
absoluut vermeden dienen te worden, want daarmede wordt beslist geen reclame
voor de wielersport, die het toch al van de openbare belangstelling moet
hebben, gemaakt. Iedere coureur gaat netjes voor de start naar het toilet en
zo het dan toch niet anders kan, laat men dan afstappen en rustig naar een of
andere woning gaan en het daar beleefd vragen. De betrokken renner, die wij om begrijpelijke redenen
niet bij naam willen noemen, zag zijn kans toch verloren gaan. Hij kwam er
niet meer bij ... De goed rijdende Gerrit Leferink, die op enkele
honderden meters van zijn woonplaats Haaksbergen “platreed", presteerde
het om - na razendsnel van wiel te hebben gewisseld - wel weer aan te
sluiten. Luid aangemoedigd door het talrijke publiek uit zijn “stee",
haalde hij de kloof tussen hem en de groep weer dicht. Een staaltje, dat zijn
ploegmakker, de Arnhemmer Jan Hesse, eveneens probeerde te verrichten, doch
hij straalde. In de straten van Goor, de allerlaatste kilometers waren
aangebroken, demarreerde Jan Boode. Direct plaatste Jan Bols zich in zijn
wiel. Samen trokken zij uit alle macht door en achteraf bleek dit dan toch de
juiste demarrage. De reactie bleef niet uit, want even later sprong de in de
aanvang genoemde Dick van der Vlugt weg, fel achterna gezeten door de „tandem"
Balk-Jansen. Zij gingen achter grandioze winnaar Bols, die zijn makker in de
spurt te Enter geen schijn van kans liet, op de volgende ereplaatsen beslag
leggen en dat vergemakkelijkte voor de jury van aankomst, die het in deze
uitstekend georganiseerde wedstrijd - hulde aan het Wielercomite Enter -:
zeker niet gemakkelijk had, de taak. BRON BEN ZOMERDIJK Amateurs: 1. J. Bols, Hoogeveen, Ploegenklassement: 1. Caballero 25 pnt.; 2. Vredestein 28 put. Tot strijdlustigste renner werd uitgeroepen Jan Bols. RONDE
VAN ZUID-HOLLAND (20 mei).1967
Ernstige valpartij wierp zwarte schaduw over
14e RONDE VAN ZUID-HOLLAND Snelle Harrie Jansen gaf Daan Holst ook nu geen kans De 20-jarige Harrie Jansen uit Westzaan had het goed bekeken.
Hij knalde op het allerlaatste moment naar het steeds verder wegflitsende
wiel van Daan Holst, deed in die laatste vijf kilometer stevig mee om de
ultieme voorsprong te consolideren en wist dat er voor hem in de eindspurt
geen gevaar meer was te duchten. Daarmede viel het doek over de rondrit door het mooie
Zuidhollandse land, een koers die in de annalen van de wielerhistorie op de
weg zeker als een der meest dramatische zal worden opgetekend. Een enorme
valpartij, nauwelijks tien kilometer na de wat chaotische start, benam deze
,epreuve" over 187 kilometer al het moois, al het fijns dat mogelijk
anders wel had kunnen worden opgetekend. Voor Jansen, die zonder meer allerbest heeft gereden -
trouwens alle anderen, die nog door hebben kunnen rijden na de „catastrofe
van Stompwijk", komt lof toe - zal deze zege daarom een min of meer
geflatteerd karakter met zich meedragen. Hij wist zich door een tragisch
ongeval ontdaan van vele andere favorieten, had graag de degens op sportieve
en eerlijke wijze met hen gekruist, doch helaas ... het mocht niet zo zijn. Toen na veel “vieren en vijven" - geharrewar
omtrent al dan niet beschikbare jurywagens - de veertiende Ronde van Zuid-Holland
dan toch echt kon vertrekken, werd de eerste ontsnappingspoging ondernomen
door Rudi Liebrechts en Koos Trompert. De vlam laaide gelijk hoog op en een
groep van circa 25 renners, onder wie Barendregt, Ouwerkerk, Wagtmans,
Hoist, Neleman, Jansen, Hoogerheide, Rentmeester, Solaro, Leliaert,
Bravenboer, Minekus, Kroonen, Van Dorst, Veldhuizen, Van der Valk, Kooyman,
Deelen en een wat later lek rijdende Zoetemelk, daverde er achter aan en
daarmede ontsprongen deze renners de dans die voor de achterblijvers eindigde
in een massale, verschrikkelijke valpartij. Een “smak" die elders door
ons nader is omschreven... Wedstrijdleider Bram Koopmans “spoot" gelijk
achter deze koplopers aan, gaf vele coureurs, die toch nog uit de chaos van
de Stompwijkse Dijk overeind konden krabbelen, de gelegenheid weer bij te
komen en liet bij Leiderdorp de meute opnieuw vertrekken. Zo werd deze
klassieke koers nog enigszins „gered" en kon het wedstrijdverloop worden
vervolgd. Na Net voor Ouderkerk aan de IJssel toog Arie Kooyman uit
het Noordhollandse 't Zand op pad, draafde lange tijd voor de rest, die
Michel Bertou (overgeven en afgestapt) en Berry van Dorth alsmede Van
Zandvoort verloor en weer zag bijkomen, uit. Met een krachtig uitgevoerde
sprong wipten animator Daan Holst, Leo van Schalen en de prettig verrassende
Cees Koeken bij hem. De reactie achteraan sleurde de zaak weer geheel uiteen
en zo kwam bij Nieuwerkerk aan de IJssel - na een mislukte poging van Cees
Koeken - een nieuwe kopgroep van zeventien renners tot stand. Daarin zaten
Holst (natuurlijk), Jansen, Nieuwkamp, Hoogerheide, Ouwerkerk, Van de Burgh,
Deelen, Wagtmans, Solaro, Rentmeester, Groen, Heijnig, Hans Hoek, Koeken,
Minekus (in slotfase gelost) en Van Dorst, alsmede de jonge Gerrie
Veldhuizen. De moordende wind, dan weer op zij, dan weer op kop,
deed de krachten nog meer slopen en zo moesten de eerst weer “aangehaakten"
Guus Leliaert, Rudi Liebrechts, Leo van Schalen, Wim Paul, Henk Opsteel,
Harrie van Leeuwen (kwam te vallen) en Jaak Koevermans (kreeg kramp) er
opnieuw af. VUURWERK Rotterdam was gepasseerd, Berkel en Rodenrijs voorbij
getrokken en Delft kwam voor de eerste maal in zicht. Keihard trok Daan
Holst daar weg, kreeg Cees Rentmeester aan het wiel, maar deze eerste
“plaagstoot" werd meesterlijk door de achtervolgers opgevangen. Een
rukwind smeet Holst bij Schipluiden tegen het wegdek en ook Wim Deelen, de
revelatie van de Ronde van Drente, kwam daardoor op achterstand te zitten.
Beiden - Holst moest nog een nieuw wiel steken - kwamen echter weer bij en
toen kon het “vuurwerk" pas goed ontstoken worden. Dat kostte Peter
Heijnig en de moedige Hans Hoek het contact, gaf de in de buurt van
's-Gravenzande „plat" rijdende Bennie Groen (kwam op een honderdtal
meters bijna terug) de genadeklap. De wind blies nu met vaart in de rug, de
“zagen" gingen erop en ook voor Sjef van de Burgh uit Berkel werd dat
allemaal teveel. Frits Hoogerheide toog met Riny Wagtmans op pad, Cees
van Dorst nam deze uitstap over en dat scheen “raak" te zijn. Bij
Rijswijk werd hij evenwel de verkeerde kant (waarom stond daar geen man, die
de route goed aangaf?) op gestuurd en al was de voorsprong bijna
genivelleerd, toch had deze demarrage de wedstrijd misschien nog een geheel
andere wending kunnen geven. Wederom
probeerde Daan Holst de beslissing te forceren, hij werd echter teruggehaald
en toen flitste Wim Deelen weg. Direct pareerde Harrie Jansen deze uitval en
daarna sprong Holst (met nog vijf kilometer te gaan) opnieuw. Het was - zoals
in de aanhef beschreven - de definitieve ontknoping van een ongelukskoers,
die wat ons betreft, nimmer meer op een dergelijk stramien mag en kan worden
voortgeborduurd.BRON: JAN BALDER Amateurs: 1. Harry Jansen, Westzaan, Ploegenklassement: 1. Vredestein 6 pnt.; 2. Amstel Bier 6 pnt.; 3.
Smiths-Acifit 22,pnt. ROOSENDAAL
(8 juli).1967 Nieuwelingen: 1. Jacques Deckers, 2. Tonnie Stroosnijder, 3. J.
Huyps, ROOSENDAAL
(7 SEPTEMBER).1967 Adspiranten: 1. Cees van Bragt, 2. Henk van Dongen, 3. Cees van
Bostelen, Amateurs: 1. Mat van Groezen, 2. Joop Zoetemelk, 3. Jan van
Katwijk, Nieuwelingen: 1. Ben Kooken, 2. J. de Bruijn, 3. Jacques Deckers, ROTTERDAM.CROOSWIJK
(10 SEPTEMBER).1967 Amateurs: 1. Jan Hordijk (Roterdam), 2. Cees Schijf
(Rijnsburg), Nieuwelingen:
1. Arnold Voogt, 2. S. Noordsij,
ROTTERDAM.FEIJENOORD
(1 mei).1967 Adspiranten:
1. Harrie van Groezen, 2. Hams
Koot, Amateurs: 1. Hennie Schouten 2. Piet Kettenis, 3. Frank
Ouwerkerk, Nieuwelingen:
1. Ferry Buermans, 2. Cees van
de Meijden, 3. Siem Noordzij, ROTTERDAM.KATENDRECHT
(14 OKTOBER).1967 Ronde van Katendrecht dubbelde Tiemen Groen zijn
tegenstanders precies op tijd Eind goed, al goed! De twintigste en laatste wedstrijd,
welke stichting Inter Sport in het voorbije wielerseizoen organiseerde, is
zonder meer een „topper", een sportieve klapper geworden, waarvoor
omstreeks vijfentwintigduizend toeschouwers naar Rotterdams havenkwartier
Katendrecht waren gekomen. Weliswaar gold ook voor deze wedstrijd de
nieuwe, voor Nederland unieke formule van „gratis entree", maar wie de
koude herfstwind wilde trotseren om deze fijne wielerwedstrljd van dichtbij
gade te slaan, was beslist niet alleen uit op dit financiele voordeeltje. Als winnaar van deze Grote Van Nelle-Prijs over 103
kilometer kwam de sterke Fries Tiemen Groen uit de bus, die bepaald ook aan
onze openingsregel van deze inleiding moet hebben gedacht. Hij nam in de aanvangsfase
een ronde voorsprong op de hele meute, een juiste taktiek, want tegen het
einde vertoonde hij enige sporen van “doorzitten" en zou dan wellicht
niet meer tot een dergelijk, vrij onverwacht succes zijn gekomen. Deze Ronde van Katendrecht was uitermate belangrijk
voor de juiste uitslag van de Trofeo Caballero, die voor de winnaar het
aardige sommetje van vijfduizend gulden, voor de tweede drieduizend en voor
de derde geklasseerde tweeduizend gulden oplevert. Na alle daarvoor tot nu
toe in aanmerking komende wedstrijden prijkten Peter Post en Gerard Vianen
trots op een gedeelde eerste plaats, terwijl Harrie Steevens met slechts
enkele punten achterstand ook nog alle kansen zou hebben om een greep naar de
macht te doen. Daarom kwam deze laatste koers van seizoen VANUIT HET VERTREK Tiemen Groen, die als eerstejaars professional een
teleurstellend seizoen op de weg achter zich heeft, wilde zich vooral op
zichzelf revancheren. Hij vertrok vanuit de start, inspireerde aanvankelijk
Bart Zoet en Peter Heijnig, maar bleef kort daarna alleen over. Over de
hobbelige keien van Rotterdams „rosse" havenbuurt joeg Groen steeds
harder naar voren, kreeg achter zich een Leo Duyndam en vervolgens het
kwartet Rik van Looy, Harm Ottenbros, Johnny Brouwer en Jan Harings, die ook
wel met deze trein meewilden. Ze kwamen evenwel allemaal tekort, want tegen
Groen, die weer eens ouderwets reed, was niets in te brengen. Onder daverende
aanmoedigingen jakkerde hij steeds verder weg en na zestien ronden gebeurde
het dan. Hij dubbelde het gehele “pak", waaruit even later Maarten
Breure (voor eigen publiek), Peter Heijnig.en Cees van Espen naar
een lichte voorsprong streefden. Ook Gerard Koel, Harm Ottenbros en Harrie
Steevens glipten uit de meute, maar toen begon het peloton onder aanvoering
van Rik van Looy en Peter Post wat vlugger te reageren. Alles - op Van Espen
na - werd weer ingerekend, maar toch zou er opnieuw enig leven in de
brouwerij komen. Steevens kwam te vallen en moest op de te grote fiets
van Schuuring verder - later werd zijn eigen fiets weer aangereikt - terwijl
de laatste ter verdediging van zijn vierde plaats in het Caballero-klassement
eveneens weer terug in koers kwam. In de spits opende Leo Duyndam een nieuwe aanval, welke
spoedig werd beantwoord door Maarten Breure, Rik van Looy, Bart Zoet, Jan
Harings, Dies Kosten en Leo van Dongen. Deze “aanslag" verwaterde geheel, maar Maarten
Breure en Bart Zoet togen pal daarop weer op pad. Zij bleven dik twintigronden
samen aan de leiding, zij het natuurlijk dat Tiemen Groen met zijn ronde
voorsprong nog steeds op fluweel zat. Wederom vlamde Duyndam, die beslist nog even de juiste
draai moet vinden bij de professionals, naar voren en hij kwam bij de tandem
Breure-Zoet de broodnodige nieuwe kracht geven. De twee hadden deze dringend
nodig, want de koers begon zwaar te wegen en het dartelende rijden van
Duyndam gaf hen in ieder geval de zekerheid, dat men vooruit bleef. Inmiddels was Huub Harings echter aan een jagende
opmars begonnen, terwijl ook de jonge, kwieke Belg Marcel Maes en onze
landgenoot Nol Kloosterman bij hem aanklampten. Het duurde niet lang of het
trio Duyndam werd bijgehaald door deze drie renners en toen geleek het er
zowaar op dat ook zij een ronde voorsprong gingen behalen en dus op gelijke
hoogte van Groen zouden komen. BESLISSENDE SPURT De groep versplinterde, velen stapten af of werden door
pech (Jo de Roo had reeds twee ronden na de start moeten opgeven) tot
capituleren gedwongen. De tweestrijd Post-Vianen begon zich allengs vinniger
af te tekenen. Er werd een nieuwe, tweede jachtgroep geformeerd en daarin
voerden Marinus Hoogerland, Jan Tummers, Harrie Steevens, Rik van Looy, Jan
Harings, Harm Ottenbros, Peter Post en Gerard Vianen om beurten het bewind.
Zij kwamen evenwel niet meer aan de leiding, want Maes leidde de dans zo
onweerstaanbaar, dat al zijn medevluchters maar blij waren aan het wiel van
de Vlaming te kunnen blijven. Hij won dan ook de spurt om de tweede plaats
voor Kloosterman en Huub Harings. Nog meer ging de belangstelling echter uit naar het
duel tussen Post en Vianen. Wie van hen zou zijn wiel het eerst over de
eindstreep drukken? Peter, juist terug uit de Berlijnse Zesdaagse, welke hij
met Klaus Bugdahl had weten te winnen, had tegen Van Looy voor de start
gezegd, dat ook hij een oogje in het zeil moest houden voor dit klassement.
Rik, de trotse Parijs-Tours-winnaar, kweet zich allerbest van deze tip, want
in een allesvernietigende sprint trok hij Post keihard over de meet, terwijl
Vianen, die lange tijd achter bet ziedende tweetal was meegegaan, helemaal
buitenom moest komen en op Post een half “wieltje" achterbleef ... Beroepsrenners: 1. Tiemen Groen, Follega, Bij de veteranen won Wim Zuiker uit Etten, die de spurt
van een vluchtgroepje van vier renners in zijn voordeel beslechtte. Veteranen: 1. W. Zuiker, Etten, ROTTERDAM.MAASDIJKSTRAAT
(14 mei).1967 Adspiranten: 1. Theo van de Leijst, 2. Adrie Solleveld, 3. J.
Breure, Amateurs:
1. Wim Bravenboer, 2. Frank
Ouwerkerk, 3. Han Vogelaar, Nieuwelingen: 1. Siem Noordzij, 2. R. van Wijk, 3. R. Visser, Veteranen:
ROTTERDAM.WITTE
DORP (1 april).1967 Amateurs
( Nieuwelingen
( ROZENBURG
(20 juni).1967 Amateurs: 1. Bram Breur, 2. Piet Kettenis, 3. Cor Baars, RUCPHEN
(10 SEPTEMBER).1967 Amateurs: Dames: 1. Janny Jonkers, 2. Keetie Hage, 3. Truus Smulders, |